Tijdens de homilie van deze zondag dacht de prefect van het Dicasterie voor de Heiligverklaringen na over de deugden van de zalige Carmen del Niño Jesús en drong er bij de religieuze gemeenschap op aan haar te imiteren in liefdadigheid en armoede.
Ariana Pernía Paolini – Vaticaanstad
Ter gelegenheid van de afsluiting van het jubileumjaar en de 125e verjaardag van het overlijden van de zalige Carmen del Niño Jesús Gonzáles Ramos, vierde kardinaal Marcello Semeraro, prefect van het dicasterie voor de heiligenzaken, de heilige eucharistie in de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Los Remedios, in Antequera, Spanjedeze zondag 10 november.
Tijdens de mis richtte de kardinaal zich tot de zusters van de Congregatie van de Franciscaanse Tertiarissen van de Heilige Harten van Jezus en Maria, de religieuze gemeenschap gesticht door de zalige Carmen del Niño, om hen te herinneren aan de deugden die haar zaligverklaring sierden.
Liefdadigheid, die de kardinaal in zijn homilie omschreef als ‘hulp voor degenen die het meest in nood zijn’ en ‘hulp voor degenen die op eigen kracht niet in staat zijn uit de armoede te komen’, was een van de redenen die Moeder Carmen Gonzáles op zijn weg leidde om de gemeente op te richten; Hij benadrukte echter: “Het was niet zijn enige deugd; Integendeel, tijdens het proces van haar zaligverklaring werd ook haar totale toewijding aan de groei en consolidatie van de nieuwe familie van godgewijd leven die zij had geprojecteerd benadrukt”, evenals “de diepe nederigheid die zij leerde toen zij dat Kind overwoog. Jezus die “Hij wilde het koppelen aan zijn religieuze naam.”
Volgens de prefect kwamen de nobele vermogens van de non geleidelijk aan naar voren, hoewel ze sterker werden na het begin van haar godgewijde leven, een leven dat “ze altijd verlevendigd wilde hebben door het vuur van de liefde van de Harten van Jezus en Maria.” .
God is degene die beschikt
In deze context deelde kardinaal Semeraro met de gelovigen hoe het leven van zuster Gonzáles, ondanks de moeilijkheden, altijd onderworpen was aan de plannen van de Heer; “Het aardse leven van onze Gezegende was niet gemakkelijk, vanaf haar eerste jeugd tot het einde van haar pad: in het gezin, in de getrouwde staat en vervolgens als weduwnaar, en zelfs in het religieuze gezin dat zij stichtte”, echter, God regisseerde haar pelgrimsoord.
Om zijn reflectie te illustreren keerde Marcello Semeraro terug naar hoofdstuk 16 van het boek Spreuken, waar benadrukt wordt dat “het hart van de mens zijn plannen maakt, maar het is de Heer die zijn stappen standvastig maakt”; In reactie op deze verklaring benadrukte de kardinaal dat, hoewel mensen “van verschillende soorten” opties plannen en voorbereiden, uiteindelijk “het God is die bij elke stap hun leven leidt.”
Dit was ook het geval in het aardse leven van de zalige Carmen del Niño Jesús. In alle fasen van zijn leven vinden we echter naastenliefde jegens de armsten en meest behoeftigen.
Armoede en liefdadigheid
Aan de hand van de bijbelteksten, gereciteerd tijdens de eucharistieviering, – ontleend aan de lezing van het eerste boek Koningen en het Evangelie volgens Sint Marcus – legde Zijne Eminentie Semeraro aan de nonnen uit hoe in de figuur van twee vrouwen die in de lezingen voorkomen en het Evangelie zijn verenigd door dezelfde deugden, “armoede en naastenliefde”, die, door het voorbeeld van de zalige Carmen van het Kind Jezus, beter begrepen kunnen worden.
“Wat vertellen deze twee verhalen ons?” vroeg de kardinaal, waarop hij allereerst antwoordde dat beide de les verlaten:
Om een persoon te beoordelen, moeten we ons niet alleen laten vangen door externe attitudes.
In die zin hield de prefect vol dat mensen niet “van buitenaf” beoordeeld mogen worden, aangezien God niet op die manier evalueert. Daarom leerde «Sint-Gregorius de Grote op een soortgelijke manier dat “in de ogen van God nooit” de de hand ontbreekt aan gaven, als de borst van het hart vol is van goede wil. »
De broederlijke nabijheid
Met betrekking tot de tweede overweging gaf hij toe dat “iets anders, hoe paradoxaal het ook mag lijken, het volgende is: niemand is ooit zo arm dat hij niet iets kan geven”; Daarom spoorde hij de gemeenschap, geïnspireerd door de woorden van de Heilige Vader, aan om aandacht te hebben voor de “noodzaak van broederlijke nabijheid, van de zin van het leven, van tederheid” van hun naasten en, met grotere eerbied, van mensen die in armoede leven. .
Ten slotte nodigde de kardinaal de religieuze gemeenschap uit om zich gemotiveerd te voelen door de getuigenis van haar stichter en beweerde dat “heiligen er niet alleen zijn om te worden aangeroepen en geëerd, maar vooral om te worden nagevolgd.”
