Het dramatische verhaal van Oumayma Farah, communicatiedirecteur van de Libanese Vereniging van de Orde van Malta. “Het is een situatie die we nog nooit hebben meegemaakt: ontheemden en vluchtelingen strijden om een plek in opvangcentra. « Mensen eten dagenlang niet en kunnen zich niet wassen, en er is schurft ontstaan. »
Francesca Sabatinelli en Marie Duhamel – Vatican News
Libanon is nog nooit zo gezien, met een miljoen ontheemden, van wie velen op de trottoirs slapen, anderen worden opgevangen in scholen die onderdak bieden maar niet zijn uitgerust, mensen eten niet en kunnen zich niet wassen, en schurft is verschenen ». Oumayma Farah spreekt met emotie en bedwingt de tranen van pijn voor een situatie die haar land nog nooit eerder heeft meegemaakt, ondanks het feit dat, zo legt ze uit, de Libanezen “het trauma hebben meegemaakt van twee bezettingen, de Israëlische en de Syrische; de oorlog van 2006; de havenexplosie in 2020 en de gevolgen van een ernstige sociaal-economische crisis. Maar voor haar, die als communicatiedirecteur van de Libanese Vereniging van de Orde van Malta van humanitaire hulp haar leven heeft gemaakt, is het vandaag de dag nog moeilijker. Het is, zegt hij, “een situatie die hij nog nooit eerder heeft meegemaakt” waarin, drama binnen een drama, zelfs intern ontheemden concurreren met de bijna twee miljoen Syrische vluchtelingen in het land om onderdak te krijgen in scholen of hostels. beschikbaar. Bovendien wordt herhaald wat een herinnering was aan de burgeroorlog: mensen die ondanks de angst voor conflicten hun huizen niet verlaten uit angst dat ‘buitenlanders’ zich daar zullen vestigen.
De hulp van de Orde van Malta aan burgers
Ik drink zenes willen geen oorlog
Oumayma Farah beschrijft de angst voor het onbekende en de onzekerheid waarin al zijn volk is ondergedompeld. Niemand weet “hoe deze oorlog zich zal ontwikkelen, maar we moeten vooruit blijven kijken”, is zijn overtuiging, vooral zijn humanitaire werk. Op dit moment leven we echter niet van dag tot dag, maar van uur tot uur. Iedereen vreest dat er een burgeroorlog zal uitbreken, iets wat de meerderheid van de bevolking niet wil. Er zijn zoveel ‘onderling verbonden spanningen’, vervolgt Farah, ondanks het feit dat de Libanees “een gastvrij persoon is, die zijn armen opent, een gelovig persoon, of hij nu christen of moslim is, en die altijd naar zijn broer heeft gekeken, vandaag de dag is hij « Hij staat voor het dilemma hem te verwelkomen, omdat deze broer van hem een hele bevolking, een heel land, in een oorlog heeft meegesleurd die hem niet aangaat. » Wat pijn doet, voegt hij eraan toe, ‘is de ontmenselijking van de internationale gemeenschap, zoals die te zien is op de beelden uit Gaza. En vandaag de dag kijken de publieke opinie en de internationale gemeenschap in stilte toe. En dit doodt een tweede keer. Zijn oproep is om Libanon niet te vergeten, een roep gericht aan de hele wereld, maar ook aan de Libanese diaspora, die echter “zoveel heeft gemobiliseerd dat zij misschien niet meer kan geven”.
De inzet van de Orde van Malta in Libanon
Het drama van de despovetersluiting en de komst van de winter
Oumayma’s dankbaarheid is oprecht, omdat de Libanezen « geen ondankbaar volk zijn », maar vandaag is het nodig om verder te gaan en het dagelijkse werk van de Libanese Vereniging van de Orde van Malta getuigt hiervan: alle teams zijn gemobiliseerd om te helpen. Bovendien nadert de winter en is de situatie een noodsituatie. Momenteel zijn de medische eenheden gestopt, evenals het werk van de centra in het zuiden van het land. Met hulp van de Verenigde Naties zijn werknemers en gezinnen geëvacueerd uit de steden aan de grens met Israël, ondanks weerstand, vooral onder christenen, om hun huizen te verlaten. «Een collega van mij huilde omdat hij zijn familie moest verlaten, die besloot in het dorp te blijven, tenminste zolang er nog andere inwoners zijn – besluit Oumayma -, en hij realiseerde zich dat misschien voor de komende zes maanden, of een het hele jaar door, als er een Israëlische bezetting in het zuiden is, zal hij zijn ouders niet meer zien, als ze nog leven.
