Een voormalige strijdster die op het Filippijnse eiland Mindanao voor de rechten van haar volk vocht, vertelde hoe ze haar gevechtsuniform verruilde voor jilbabs. [outer garment]en hun leven in de jungle voor een vreedzamere plattelandsgemeenschap.
Suraida ‘Sur’ Amil sloot zich op 18-jarige leeftijd aan bij de Bangsamoro Islamic Women’s Auxiliary Brigade (BIWAB) met als doel autonomie te bereiken voor de overwegend islamitische regio’s van Mindanao.
Nadat een overeenkomst was getekend om de opstand te beëindigen en het Bangsamoro-volk meer autonomie en zelfbestuur te bieden, nam het land deel aan een verzoeningsprogramma dat werd ondersteund door het Bureau voor Drugs en Misdaad van de Verenigde Naties.UNODC) om ex-strijders te re-integreren en te rehabiliteren.
Suraida ‘Sur’ Amil is nu een pleitbezorger voor gemeenschapsvrede.
“Van jongs af aan zag ik in Bangsamoro hoe moeilijk het leven voor mijn ouders was. Ze werden geconfronteerd met verschillende vormen van discriminatie en waren getuige van de wreedheid van de negenjarige staat van beleg die in 1972 werd afgekondigd en veel gemeenschappen in Mindanao, inclusief de moslimbevolking, diep trof.
Mijn ouders hadden een zwaar leven, leefden in armoede en konden hun dromen niet waarmaken. Dit heeft mijn leven en dat van mijn andere negen broers en zussen beïnvloed. Ik had gehoopt leraar te worden, maar dat is nooit gelukt omdat ik de school niet heb afgemaakt vanwege een gebrek aan financiële steun.
Op achttienjarige leeftijd besefte ik dat ik moest vechten voor de rechten van ons volk en voor onze zelfbeschikking, niet alleen voor mijn generatie maar ook voor toekomstige generaties.
Een vriend van mij was lid van BIWAB en zodra ik hoorde over de doelstellingen ervan, deed het me nadenken over het lijden dat mijn ouders hadden meegemaakt en wat ik kon doen om de situatie in onze gemeenschap te verbeteren.
Als je mij vraagt of ik oorlog of vrede zou kiezen, zou ik natuurlijk nooit oorlog boven vrede verkiezen, maar we moesten voor die vrede vechten.
Suraida ‘Amil sloot zich op 18-jarige leeftijd aan bij de Bangsamoro Islamic Women’s Auxiliary Brigade (BIWAB).
Ik heb een tijdje als jager in de jungle geopereerd. Het was een barre omgeving om in de bergen te leven met wilde dieren, zonder het comfort van thuis.
Maar vrouwen zijn erg sterk; Ze hebben het vermogen om strijders te worden en tegelijkertijd kostwinners te zijn voor hun families.
Pennen, geen wapens, jilbabs, geen militaire uniformen.
In 2014 werd het vredesakkoord voor Bangsamoro (de Comprehensive Agreement on Bangsamoro, CAB) ondertekend en zo worden we beetje bij beetje burgers. Ik ruilde mijn gevechtslaarzen in voor lippenstift, ik draag pennen om te schrijven in plaats van een pistool om te schieten, ik draag een jilbab en geen militair uniform en ik verhuisde van de jungle naar mijn gemeenschap.
Ik ben een vredesbemiddelaar geworden en werk met mensen in mijn omgeving aan kwesties als gendergerelateerd geweld en het voorkomen van gewelddadig extremisme.
De Islam leert ons vriendelijk te zijn voor elkaar en andere mensen geen kwaad te doen. In de Islam hebben we een gezegde dat als we een leven redden, het is alsof we de mensheid hebben gered.
Ik waardeer en ben trots op mijn rol als pleitbezorger voor vrede in mijn gemeenschap.
Als onderdeel van de discussieworkshop over moderne vormen van communicatie, waaraan ik deelnam, leerde ik promoten bewustzijn en de preventie van gewelddadig extremisme op sociale netwerken.
Ik leef nu een leven van vrede, maar mijn boodschap aan mijn dochtertje is altijd geweest dat ze altijd voor haar rechten moet vechten.
Als je voor een nobele zaak vecht, maakt het niet uit of je iets wint of verliest, want wat er echt toe doet, is de zaak zelf. »
- Suraida Amil nam deel aan de workshop Strategische Communicatie over het voorkomen en bestrijden van gewelddadig extremisme (PCVE) in het kader van het EU-STRIVE-programma.
