Zonder twijfel zouden velen van ons bij het openen van ons Facebook-, Instagram-, Tiktok- of een ander sociaal netwerkaccount en kijken naar de sectie met opgeslagen bestanden tientallen opgeslagen maar vergeten links naar artikelen, video’s en ander materiaal vinden. Deze actie kan “bookmarking” worden genoemd, een proces waarbij we verschillende online-inhoud kunnen opslaan en deze vervolgens gemakkelijk op één plek kunnen vinden. Maar hoe is het mogelijk dat we zoveel sparen en verzamelen en er nooit meer naar terugkeren?
Kennen we het doel achter het opslaan van deze links?
Door de handeling van het bookmarken te onderzoeken in de context van het bewust kiezen om online bekeken informatie op te slaan, kan dit worden gekoppeld aan een weloverwogen beslissing en intentie om de opgeslagen link in de toekomst te gebruiken. Dit geeft aan dat de gebruiker de informatie wil systematiseren en organiseren, zodat hij deze gemakkelijk kan vinden en gebruiken volgens zijn behoeften.
Tegenwoordig bestaat er echter een risico en een groeiende neiging om grote hoeveelheden informatie te verzamelen: verschillende sociale inhoud, links naar websites of e-mails die vaak op een ongeorganiseerde manier en zonder een specifiek doel worden opgeslagen. Psychologen en onderzoekers hebben al een term aan dit gedrag gegeven: “digitaal hamsteren”.
Hamsteren als actie is niet nieuw voor onderzoekers, aangezien er altijd mensen zijn geweest die boeken, bonnen en vele andere fysieke spullen hamsteren. Deze gewoonten verplaatsen zich echter geleidelijk naar de digitale wereld en worden een nieuwe uitdaging. Het voortdurend opslaan van e-mails, bestanden en artikelen lijkt misschien onschuldig, maar het kan leiden tot onbeheersbaar gedrag en ernstiger gevolgen dan op het eerste gezicht lijkt.
Wat drijft het hamsteren van digitaal materiaal?
Het opslaan van bepaalde inhoud en er nooit meer naar terugkeren is voor velen een vertrouwde ervaring, maar meestal geen serieus probleem. Het steeds oncontroleerbaarder wordende verlangen (of de opkomende drang) om voortdurend alles wat u online ziet en dat uw interesse wekt, op te slaan, kan echter te wijten zijn aan onderliggende psychologische problemen.
Ten eerste: wanneer iemand bepaald materiaal vindt, heeft hij of zij vaak geen controle over zijn beslissing en kiest hij ervoor de inhoud op te slaan. Ze hebben vaak het gevoel dat het niet bewaren ervan angst, ongemak en twijfel zal veroorzaken of ze het materiaal in de toekomst wel nodig zullen hebben, maar als de tijd daar is, hebben ze misschien geen toegang tot de noodzakelijke informatie.
De tweede reden waarom digitale inhoud vaak wordt opgepot, is emotionele gehechtheid. Deze reden houdt meer verband met persoonlijke bestanden, zoals e-mails of foto’s, waarbij het moeilijk is om ze los te laten omdat de persoon een gevoel van verlies voelt.
Hoe weet je of je een digitale hoarder bent?
dokter Richard Brown Beschrijf vijf signalen die kunnen helpen bepalen of iemand van ons een digitale hoarder is. Ten eerste is het de voortdurende opeenstapeling van digitaal materiaal, zoals een volle e-mailinbox of ongeorganiseerde opgeslagen bestanden, met het idee dat ze misschien nodig zijn. Ten tweede wordt er geen ongebruikt materiaal verwijderd dat is opgeslagen maar nooit is beoordeeld. Ten derde is het lastig om te vinden wat je nodig hebt tussen het grote aantal opgeslagen bestanden. Ten vierde is er sprake van een emotionele gehechtheid die het moeilijk maakt om ongebruikte bestanden te verwijderen. Ten vijfde: sla bestanden op meerdere platforms of apparaten op om toegang te garanderen.
laatste woord
Hoewel het hamsteren van fysiek of digitaal materiaal onschuldig en bijna universeel gedrag lijkt, moet iedereen zorgvuldig overwegen of de opgeslagen informatie noodzakelijk is en of deze in de toekomst nuttig en nodig zal zijn.
Geschreven door Agne Vaishnoraitė
Bronnen: UCLA Gezondheid, Psychologie vandaag
!function(f,b,e,v,n,t,s){if(f.fbq)return;n=f.fbq=function(){n.callMethod?
n.callMethod.apply(n,argumenten):n.queue.push(argumenten)};if(!f._fbq)f._fbq=n;
n.push=n;n.loaded=!0;n.version=’2.0′;n.queue=[];t=b.createElement(e);t.async=!0;
t.src=v;s=b.getElementsByTagName(e)[0];s.parentNode.insertBefore(t,s)}(venster,
document,’script’,’https://connect.facebook.net/en_US/fbevents.js’);
fbq(‘init’, ‘1254095111342376’);
fbq(‘track’, ‘Paginaweergave’);
Eerder gepubliceerd in The European Times.
