Multiple sclerose is voor de tweeling Laviai en Lina Nielsen geen belemmering om medailles te behalen op de Olympische Spelen in Parijs.
van Giampaolo Mattei
«Tien jaar geleden dwong de diagnose multiple sclerose mij om opnieuw te leren lopen. Ik vocht elke dag met mijn tweelingzus Laviai om hier op de Olympische Spelen te zijn: ik viel in de laatste barrière van de 400 hindernissen, op een steenworp afstand van de finale. Helaas belandde ik op de grond, ik had graag mijn record willen verbeteren. Voor mij is dat geen kleinigheid: met die diagnose hebben ze zelfs mijn hoop om atleet te worden weggenomen. Lina Nielsen, een 28-jarige Londenaar, verloor woensdag ternauwernood de Olympische finale van de 400 meter horden in Parijs. Toen ze viel stond ze op de derde plaats in de door de Jamaicaan Clayton gewonnen halve finale. Lina stond op en kwam lopend over de finish zonder nog aan de stopwatch te denken. Alsof ik wil zeggen: ik stop niet, ik ga niet met pensioen.
Twee jaar geleden vertelde Laviai op het WK in Oregon samen met zijn zus over de strijd tegen multiple sclerose. « Ik kreeg de diagnose in 2013, toen ik 17 jaar oud was – ik had de eerste tekenen toen ik 13 jaar oud was – maar net aan de vooravond van dat WK kreeg ik een sterke terugval, de symptomen waren voelbaar, dus besloten we om deel ons levenspad met iedereen”, zegt Lina, die tegenwoordig in Parijs niet onder stoelen of banken steekt dat ze vreesde voor “een nieuwe terugval”.
Zuster Laviai kreeg in 2021, net aan de vooravond van de Spelen van Tokio, de diagnose multiple sclerose: bij de eerste symptomen wist ze meteen zeker dat zij de ziekte ook deelde met haar tweelingzus. In Parijs won Laviai de bronzen medaille op de 4×400 gemengde estafette. Vanavond loopt hij de halve finale op de 400 meter.
“We kunnen nog steeds doen waar we van houden: zo snel mogelijk rennen”, zeggen Lina en Laviai, die op YouTube over zichzelf spraken in de vlog Weg naar Parijs. “We willen in de eerste plaats aan onszelf, maar ook aan alle mensen die sporten en de ervaring van een ziekte beleven, demonstreren dat we, zelfs als we een obstakel voor ons tegenkomen, nog steeds het pad kunnen voortzetten. Misschien op een nieuwe route, misschien met een ander tempo, maar je kunt nog steeds op hetzelfde punt komen: de finish.” Hier “betekent dit dat je kunt blijven doen waar je van houdt.”
De twee atleten spreken met de passie van iemand die niets als vanzelfsprekend beschouwt: « We zijn ons er volledig van bewust dat het niet altijd een gemakkelijke weg zal zijn – in het leven zelfs niet eerder in de sport – maar als we deze realiteit eenmaal accepteren, is het veel gemakkelijker om verder te gaan met je dromen, met je hoop.
Maar er is meer. « We begrepen dat we een soort sociale verantwoordelijkheid hebben bij het vertellen van ons verhaal », zeggen ze. Het gaat er dus niet om “gewoon ons sportieve en menselijke pad te presenteren: het belangrijkste is dat we ons ervan bewust zijn dat we op de een of andere manier een inspiratie en steun kunnen zijn voor veel mensen die, niet alleen in de sport, Ze worstelen met een obstakel dat onoverkomelijk lijkt.
De tweeling, een moeder van Egyptische en Soedanese afkomst en een Deense vader, herhaalt: “We hebben deze berg samen beklommen, meer verenigd dan ooit, zelfs in de diagnose van de ziekte”, zeggen ze. Multiple sclerose beïnvloedt hen anders en Lina voelt de symptomen meer. Samen leren ze dag na dag hoe ze ermee om moeten gaan, hoe ze de ‘slechte momenten’ het hoofd kunnen bieden.
Altijd samen, tijdens de Spelen van 2012 in hun Londen, hadden Lina en Laviai als vrijwilligers opgetreden. En in het bijzonder als tassenhouder voor Olympisch zevenkampkampioene Jessica Ennis-Hill, ster van het Britse team. Ze vertrouwen erop: «Onze passie voor atletiek is daar geboren en de terugkeer naar die oorspronkelijke focus helpt ons psychologisch multiple sclerose te overwinnen. Al is dat wel lastig, want als sporter willen we ‘het beste’ voor ons lichaam en trainen we voortdurend om steeds betere sportresultaten te behalen.” Lina en Laviai zullen “zo hard blijven rennen als ze kunnen.” Zelfs samen, zoals op de Wereldkampioenschappen indoor in Glasgow in maart, toen ze, door het stokje door te geven, de bronzen medaille wonnen op de 4×400 estafette. Samen.
