In een levendige interactieve dialoog, OHCHRAjith Sunghay van , nodigde jonge studenten uit om te bespreken wat mensenrechten voor hen betekenen. Op hun beurt deelden ze hun pijn en hoop en stuurden ze berichten naar de wereld waarin ze een einde aan de oorlog eisten, zodat ze veilig naar huis konden terugkeren.
“We willen solidariteit met hen tonen, hen steunen, met hen samenwerken en kijken hoe we onze relatie kunnen versterken”, zei hij. VN-nieuws. “Wij kennen ze al jaren. “Wij hebben deze band en verbinding gecreëerd.”
In de levendige discussie die volgde, reageerde de heer Sunghay op een reeks vragen, afgewisseld met feiten over de rechten van ontheemde studenten onder het internationaal humanitair recht, het belang van het handhaven van deze rechten en de rol van de Verenigde Naties en haar agentschappen in Gaza. Strip en hun plichten jegens de Palestijnen in het licht van de erbarmelijke omstandigheden waarmee zij dagelijks worden geconfronteerd.
‘Iedereen heeft recht’
In het begin vroeg de heer Sunghay de studenten in hoeverre zij de mensenrechten begrepen. De reacties echoden door de winkel.
“Iedereen heeft recht”, zei een student.
“Mijn recht om naar school of universiteit te gaan”, zei een ander, verwijzend naar het recht op onderwijs.
Een ander noemde “het recht om op een veilige plek te leven”, dat wil zeggen het recht op leven.
De heer Sunghay gaf een overzicht van de grondbeginselen van de mensenrechten en legde uit dat mensen uit verschillende landen samenkwamen en de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens in 1948, dat de basis vormt van alle andere mensenrechtenverdragen.
‘Waarom ben je in Gaza?’
Van de vragen die door de jeugdgroep werden gesteld, was er één een openhartige vraag.
“Waarom ben je hier in Gaza?” vroeg een student aan de VN-functionaris.
Hierop legde de heer Sunghay de twee belangrijkste doelstellingen van zijn bezoek aan de enclave uit.
“Allereerst kwam ik kijken hoe we de bescherming van mensen kunnen vergroten”, zei hij. « Is niet makkelijk. Als Bureau van de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten (OHCHR) leiden wij het beschermingscluster samen met andere organisaties van de Verenigde Naties, zoals het Bureau van de Verenigde Naties voor de Coördinatie van Humanitaire Zaken (OCHA) en het Kinderfonds van de Verenigde Naties (UNICEF). We proberen allemaal te zien hoe we burgers kunnen beschermen. En dat geldt ook voor jullie allemaal.”
Hij zei dat de tweede reden de mensenrechten zijn.
« Dit is niet gemakkelijk », vervolgde hij. “Maar ik ben hier ook om de mensenrechtensituatie te zien en te beoordelen en, nog belangrijker, om mensen te ontmoeten en inzicht te krijgen in de uitdagingen en moeilijkheden waarmee zij worden geconfronteerd en de mensenrechtenschendingen die plaatsvinden in Gaza, en om samen te werken met het maatschappelijk middenveld, dat is de ruggengraat van onze reactie.”
Studenten in Deir Al-Balah, centraal Gaza, nemen deel aan een interactieve dialoog over mensenrechten onder het internationaal recht.
‘Hebben wij dezelfde rechten?’
Een ander meisje vroeg of kinderen in Gaza dezelfde rechten hadden als kinderen in andere delen van de wereld.
“Natuurlijk heb je bij deze overeenkomsten rechten op papier en dan komt de uitvoering”, reageerde de VN-functionaris. “Je hebt gelijk, er zijn veel tegenstrijdigheden over de hele wereld.
Ajith Sunghay van OHCHR spreekt over mensenrechten onder het internationaal humanitair recht.
“Maar we willen overal ter wereld gelijkheid bereiken in de manier waarop rechten worden gerespecteerd, en dat is nooit gemakkelijk. Daarom moeten we blijven pushen. We willen je zien in klaslokalen die voor jou geschikt zijn, net zoals andere kinderen in andere delen van de wereld fatsoenlijke klaslokalen hebben.”
Er is nog een lange weg te gaan om dit soort gelijk respect voor de mensenrechten te bereiken, vervolgde hij.
“Maar we kunnen niet opgeven en daarom blijven we vechten met het maatschappelijk middenveld, regeringen en VN-instellingen. Het is een gezamenlijke inspanning. Ja, we zijn allemaal gelijk en moeten ook als zodanig behandeld worden. Ja, er zijn implementatieproblemen en we hebben regeringen nodig die met ons samenwerken. Dat is ook heel belangrijk.”
Terwijl de dialoog voortduurde, vroeg een ander meisje naar het recht om naar huis terug te keren.
Hij zei dat ze het recht hebben om op een veilige plek te leven, het recht op huisvesting, het recht op onderdak, het recht op leven.
“We hebben nog een lange weg te gaan om alle rechten te verwezenlijken, en die kunnen we niet opgeven”, vervolgde hij. “Wij monitoren en zien waar rechten nog steeds niet worden gerespecteerd en rapporteren vervolgens aan de internationale gemeenschap. “We proberen besluitvormers te beïnvloeden, zodat u dezelfde rechten heeft als alle anderen.”
‘Wij willen onze volledige rechten’: Gaza-studenten sturen krachtige boodschappen naar de wereld.
‘Wij willen onze volledige rechten’
Op de vraag wat de boodschap van de leerlingen aan de wereld is, antwoordden ze gemakkelijk VN-nieuwsin het Arabisch en Engels.
“Voor de oorlog woonde ik in het Nuseirat-kamp”, zegt Lama Abu al-Saeed, een ontheemde uit centraal Gaza. “Ik ben nu in het Istiqlal-kamp in Deir Al-Balah. Ik heb een slecht gevoel over dit kamp. Dit is niet mijn leven. “Dit is niet het leven in Gaza… Nu hoop ik dat deze oorlog eindigt, zodat ik naar huis kan terugkeren.”
Waar is de vrijheid voor ons, kinderen die leven in angst voor de bezetting?
– Tala Al-Khatib
Tala Al-Khatib, een 13-jarig meisje ontheemd uit het Jabalia-kamp in de noordelijke Gazastrook, zei dat ze haar boodschap wilde overbrengen “aan alle slechte mensen die onze stad, Gaza, wilden bezetten.”
“Ze hebben duizenden kinderen gedood en nog eens duizenden weeskinderen gemaakt”, zei hij. ‘Ze doodden mannen en lieten vrouwen als weduwen achter. Waar is ons recht om in vrede en veiligheid te leven? Waar is de vrijheid voor ons, kinderen die leven in angst voor de bezetting? “Wij willen onze volledige rechten.”
Sama Al-Borno, een ontheemd meisje uit de wijk Al Zeitoun in Gaza-stad, sprak de hoop uit dat het schieten zou stoppen zodat ze naar huis kon terugkeren.
Dima Abu Saeed, uit het Al Bureij-kamp in centraal Gaza, somde een veel voorkomend refrein op.
“Ik ben vaak ontheemd geweest totdat ik in ons huidige kamp, Al Istiqlal-kamp, aankwam”, zei ze. “Ik heb veel geleden onder mijn ontheemding totdat ik in dit kamp aankwam, waar wij en verschillende ontheemden verblijven. Ik hoop van harte dat deze oorlog zal eindigen.”
