De plaatsvervangend hoofdredacteur van Vatican News, Alessandro Gisotti, reflecteert op de realiteit van zoveel armen en ouderen in onze lege steden tijdens de hete zomermaanden, wanneer velen van ons vrij nemen om op vakantie te gaan.
Door Alessandro Gisotti
De eerste woorden van een beroemd Italiaans lied -Azzurro-, waarin Adriano Celentano zingt: « Ik wacht het hele jaar op de zomer en plotseling is het daar », geven heel goed de geest weer waarmee Italianen in het algemeen de komst van de langverwachte zomervakantie. In Italië wordt, net als in andere westerse landen, vakantie – vrije tijd – al lang erkend als een echt recht. Zelfs de pausen hebben benadrukt hoe belangrijk het is om vrij te nemen van het werk om belangrijke relaties op te bouwen, te beginnen met het gezin, en om te genieten van de schepping, die ieder van ons gratis wordt gegeven. ‘Vakantie’ is dus niet synoniem met nietsdoen, maar eerder een vruchtbare tijd waarin we ons kunnen concentreren op de waarden van het leven en kunnen vertragen wanneer de drukte van de samenleving ons ervan weerhoudt volledig te begrijpen wat er elke dag om ons heen gebeurt. .
Tegelijkertijd roept ‘op vakantie gaan’ meteen de natuurlijke menselijke neiging tot reizen op. De mens is altijd in beweging geweest. Zoals Sint-Augustinus zei: «De wereld is een boek. « Wie niet reist, leest slechts één pagina. » Het is geen toeval dat we tegenwoordig vaak zeggen: « Ik ga op vakantie », waarbij we een werkwoord gebruiken dat beweging aangeeft; anders zou de vakantie niet echt zo voelen. In onze zonovergoten steden, te beginnen met Rome, dat al heel lang niet meer zo vol toeristen is, is er echter een hele ‘bevolking’ die niet op vakantie gaat, omdat zelfs dit recht, naast vele andere, wordt ontzegd voor hen.: Zij zijn de armen. Zij, die onzichtbaar zijn, of misschien eenvoudigweg met onverschilligheid worden bekeken, zullen deze kans niet krijgen. Een paar jaar geleden werd daar veel aandacht aan besteed nieuws dat pauselijke aalmoezenier kardinaal Konrad Krajewski een groep daklozen meenam voor een dagje op het strand. Even verrassend was het eerste bezoek van een groep daklozen aan de Sixtijnse Kapel, aangeboden door de paus. Deze twee ogenschijnlijk kleine gebaren waren belangrijk omdat ze benadrukten hoe de armen – net als degenen die niet in armoede leven, en zelfs meer dan zij – ruimte en mogelijkheden nodig hebben om te genieten en de schoonheid van kunst te waarderen, waarvan Italië een onuitputtelijke schat is. .
Dus waarom zouden we ons tijdens de zomer van 2024 niet proberen voor te stellen hoe elke stad, groot of klein, dit soort initiatieven zou kunnen organiseren? Uiteindelijk is het centraal stellen van degenen aan de periferie, degenen die zo gemarginaliseerd zijn dat we ze vaak niet eens zien, een manier om ons sociale en civiele weefsel te herstellen. Als we dat doen, zouden we ontdekken dat er onder de ‘afgedankten’ een grote rijkdom bestaat, niet alleen van de mensheid, maar ook van professionele ervaringen, culturen en intelligentie, zoals blijkt uit het lezen van ‘L’Osservatore di Strada’ (het maandblad). krant van Het Romeinse observatorium geproduceerd in samenwerking met de armen), waarin de verhalen van de minsten in de samenleving op de voorgrond staan.
Naast de armen is er nog een ‘bevolking’ die vooral in de zomer te lijden heeft en die paus Franciscus nauw aan het hart ligt: de ouderen. Voor hen vormen lege steden, afnemende openbare diensten en gezinnen ver weg moeilijke uitdagingen. Zoals aartsbisschop Vincenzo Paglia opmerkte: “Onze ouderen sterven niet aan de hitte, maar aan eenzaamheid en verlatenheid.” Het zijn echter de grootouders die de rest van het jaar de rol van een echte “welvaartsstaat” op zich nemen, vooral met hun kleinkinderen. Sinds het begin van zijn pontificaat heeft de paus sterk de nadruk gelegd op de noodzaak van een alliantie tussen jong en oud om de toekomst open te stellen voor een gewonde mensheid. Hij heeft jonge mensen aangemoedigd de ouderen niet alleen te laten, naar het bijbelse voorbeeld van Ruth, die haar bejaarde schoonmoeder Naomi niet in de steek liet. Er is geen geldig alternatief voor deze wederzijdse steun tussen generaties als we de samenleving waarin we leven echt menselijker willen maken. Dit principe, zo lijkt paus Franciscus ons te vertellen, mag in ieder geval nooit ‘op vakantie gaan’.
