UNAIDS, de belangrijkste pleitbezorger voor gecoördineerde mondiale actie tegen de HIV/AIDS-pandemie, en de kantoren van het Ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties (UNDP) in India zijn hierbij belangrijke partners geweest.
Op deze Internationale Dag tegen Homofobie, Bifobie en Transfobie (IDAHOBIT), jaarlijks gevierd op 17 mei, reflecteren we op de reis van enkele leden van deze gemeenschap in India en werpen we licht op de uitdagingen waarmee ze nog steeds worden geconfronteerd.
‘De hel barstte los’
Noyonika* en Ishita*, inwoners van een klein dorp in de noordoostelijke Indiase deelstaat Assam, zijn een lesbisch koppel dat samenwerkt met een organisatie die opkomt voor LGBTQIA+-rechten.
Maar ondanks haar rol als belangenbehartiger in de gemeenschap heeft Noyonika niet de moed kunnen opbrengen om haar eigen familie te vertellen dat ze homo is. ‘Er zijn maar heel weinig mensen die het weten’, zegt hij. “Mijn familie is erg conservatief en dat zou voor mij ondenkbaar zijn [them] Begrijp dat ik homo ben.”
Noyonika’s partner, Ishita, is Agender (identificeert zich met geen enkel geslacht of heeft geen geslacht). Ze zegt dat ze zich in haar jeugd realiseerde dat ze anders was dan andere meisjes en dat ze zich meer tot meisjes dan tot jongens aangetrokken voelde. Maar haar familie is ook erg conservatief en ze heeft haar vader niet over haar realiteit verteld.
Minal*, 23, en Sangeeta*, 27, hebben een soortgelijk verhaal. Het echtpaar woont in een klein stadje in de noordwestelijke deelstaat Punjab. Ze wonen nu in een grote stad en werken voor een bekend bedrijf.
Sangeeta zei dat, hoewel haar eigen ouders uiteindelijk in het reine kwamen met de relatie, de familie van Minal er extreem tegen was om het paar lastig te vallen. ‘De hel brak los,’ zei Minal.
“In 2019 kregen we via een gerechtelijk bevel toestemming om samen te wonen”, legde Sangeeta uit, maar daarna begon de familie van Minal haar telefonisch te bedreigen.
‘Ze zeiden altijd dat ze mij zouden vermoorden en mijn gezin in de gevangenis zouden stoppen. Zelfs mijn familieleden waren bang voor deze bedreigingen. Na [Minal’s family] “Ze bleven ons twee of drie jaar lastigvallen en lastigvallen”, zei hij.
Tegenwoordig vechten Sangeeta en Minal nog steeds voor een wettelijke erkenning van hun relatie.
*Namen zijn veranderd om identiteiten te beschermen.
Strijd om acceptatie
Hartverscheurende verhalen als deze zijn te vinden in heel India, waar vooroordelen en sociale intimidatie de gemeenschappen van lesbiennes, homoseksuelen, biseksuelen, transgenders, queers en interseksuelen nog steeds treffen.
Sadhna Mishra, een transgenderactiviste uit Odisha, leidt een gemeenschapsorganisatie genaamd Sakha. Als kind kreeg ze te maken met onderdrukking omdat men vond dat ze niet voldeed aan de sociale gendernormen. In 2015 onderging ze een geslachtsbevestigende operatie en begon haar reis naar haar authentieke zelf.
Terugdenkend aan de pijnlijke dagen uit haar kindertijd zei ze: “Vanwege mijn vrouwelijkheid werd ik keer op keer het slachtoffer van verkrachting. Elke keer dat ik huilde, vroeg mijn moeder waarom, maar ik kon niets zeggen. Ik vroeg altijd waarom mensen mij belden. Chakka En Wangen [transgender or intersex]. Mijn moeder glimlachte en zei dat dat komt omdat je anders en uniek bent.”
Dankzij het vertrouwen van haar moeder in haar is Sadhna nu actief betrokken bij de strijd voor de rechten van andere transgenders.
Toch herinnert hij zich nog goed de obstakels waarmee hij te maken kreeg, zoals de begindagen toen hij zijn organisatie probeerde op te richten en de moeilijkheden die hij zelfs had bij het vinden van een plek voor Sakha’s kantoor. Mensen waren terughoudend om ruimte te verhuren aan een transgender, dus werd Sadhna gedwongen om op openbare plaatsen en parken te werken.
Sociale vooroordelen
Het gebrek aan begrip en intolerantie jegens de LGBTQIA+-gemeenschap is vergelijkbaar, zowel in grotere steden als op het platteland.
Noyonika zegt dat haar organisatie veel gevallen ziet waarin een man met een vrouw trouwt onder sociale druk, zonder haar genderidentiteit te begrijpen. « In dorpen en steden vind je veel getrouwde stellen die kinderen hebben en gedwongen worden een vals leven te leiden. »
Met betrekking tot de plattelandsgebieden van Assam waar haar organisatie werkt, gaf Ishita het voorbeeld van een cultureel festival. bhavna binnen gevierd Naamgarenof gebedshuizen, waar drama’s worden opgevoerd die gebaseerd zijn op mythologische verhalen.
De vrouwelijke personages in deze drama’s worden veelal gespeeld door mannen met vrouwelijke kenmerken. Tijdens festivals worden ze alom geprezen en worden hun vrouwelijke kenmerken toegejuicht, maar buiten de schijnwerpers kunnen ze het slachtoffer worden van intimidatie.
“Ze worden gepest, seksueel uitgebuit en seksueel misbruikt”, legt Ishita uit.
Een langzame weg naar vooruitgang
De afgelopen jaren zijn er positieve juridische en beleidsbeslissingen genomen waarin de LGBTQIA+-gemeenschap in India wordt erkend. Dit omvat de beslissing van de NALSA (National Legal Service Authority) uit 2014, waarin de rechtbank het recht van elke persoon bevestigde om zijn eigen geslacht te identificeren en hijras en kinnar (transgenders) wettelijk erkende als een ‘derde geslacht’.
In 2018 verklaarde het Hooggerechtshof van India de toepassing van delen van sectie 377 van het Indiase wetboek van strafrecht om seksuele relaties tussen mannen met wederzijds goedvinden strafbaar te stellen, ongrondwettelijk. Bovendien droeg een baanbrekend vonnis van het Hooggerechtshof van Madras in 2021 de staat op om uitgebreide welzijnsdiensten te verlenen aan LGBTQIA+-gemeenschappen.
Promotie van de Verenigde Naties
Communicatie is een belangrijke manier om de dialoog aan te moedigen en een tolerantere en inclusievere samenleving te helpen creëren en, geleidelijk, misschien zelfs de mentaliteit te veranderen.
Daartoe heeft UN Women, in samenwerking met het Ministerie van Vrouwen- en Kinderontwikkeling van India, onlangs bijgedragen aan de ontwikkeling van een gender-inclusieve communicatiegids.
Ondertussen werken UNAIDS- en UNDP-kantoren in India aan de ondersteuning van de LGBTQIA+-gemeenschap door bewustmakings- en empowermentcampagnes te voeren, en deze gemeenschappen te voorzien van betere gezondheidszorgdiensten en sociale bescherming.
“UNAIDS ondersteunt het leiderschap van LGBTQ+-mensen in de reactie op HIV en bij het verdedigen van de mensenrechten, en werkt aan het aanpakken van discriminatie en het helpen opbouwen van inclusieve samenlevingen waarin iedereen wordt beschermd en gerespecteerd”, aldus David Bridger, landendirecteur van UNAIDS voor India.
Hij voegde eraan toe: « De reactie op HIV heeft ons duidelijk geleerd dat we, om ieders gezondheid te beschermen, ieders rechten moeten beschermen. »
In lijn met de Agenda 2030 voor Duurzame Ontwikkeling van de Verenigde Naties en de brede inzet van de organisatie om “niemand achter te laten”, werkt UNDP samen met regeringen en partners om wetten, beleid en programma’s te versterken die ongelijkheden aanpakken en respect voor de mensenrechten proberen te garanderen. van LGBTQIA+-mensen.
Via het programma ‘Being LGBTI in Asia and the Pacific’ heeft UNDP ook relevante regionale initiatieven geïmplementeerd.
Kansen en uitdagingen
UNDP India Nationaal Programmadirecteur (Health Systems Strengthening Unit) Dr. Chiranjeev Bhattacharjya zei: “Bij UNDP India hebben we zeer nauw samengewerkt met de LGBTQI-gemeenschap om hun rechten te bevorderen.”
In feite, vervolgde hij, zijn er momenteel meerdere mogelijkheden om de gemeenschap te ondersteunen dankzij progressieve juridische mijlpalen zoals het NALSA-vonnis, de decriminalisering van relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht (377 IPC) en de Transgender Persons (Protection of Rights) Act 2019. die heeft gecreëerd bewustzijn over de ontwikkeling ervan.
« Er zijn echter implementatie-uitdagingen die samenwerking met meerdere belanghebbenden vereisen en we zullen met de gemeenschap blijven samenwerken om deze aan te pakken en niemand achter te laten », zei hij.
Ook al is het Indiase juridische landschap met de intrekking van Sectie 377 in de richting van bredere inclusie gegaan, wachten de LGBTQIA+-gemeenschappen van het land nog steeds op erkenning (en gerechtigheid) bij het aanpakken van veel gebieden van hun dagelijks leven en interacties, bijvoorbeeld: wie kan worden benoemd? naaste verwant als een van de echtgenoten in het ziekenhuis is opgenomen; Kan een partner worden toegevoegd aan een levensverzekering? of als het homohuwelijk wettelijke erkenning zou kunnen krijgen.
