De afgelopen dagen heeft de Israëlische premier zijn kritiek op Qatar geconcentreerd, omdat hij niet wist waar hij heen moest en, vooral, in het licht van een stortvloed aan wereldwijde kritiek op zijn harde strategie in Gaza en de uitweg uit deze situatie. de oorlog. Onlangs beschuldigde hij Doha er zelfs van indirect verantwoordelijk te zijn voor 7 oktober. Terwijl Qatar de afgelopen drie maanden heeft gemanoeuvreerd om met de islamitische organisatie te onderhandelen, brengt het ook de gijzelaars in gevaar, van wie velen nog steeds in Gaza worden vastgehouden.
Het is nogal verrassend om Qatar er nu van te beschuldigen de last te dragen van wat er gebeurt, ook al erkende Netanyahu in 2019 dat het belangrijk was om Hamas te steunen om de Palestijnse Autoriteit te blijven verzwakken en de oprichting van een Palestijnse staat te voorkomen. Het beleid van Bibi is altijd geweest om de islamitische organisatie aan te pakken ten koste van de Palestijnse Autoriteit van Abbas. De machtsverdeling tussen de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook was het perfecte instrument om de vorming van een Palestijnse staat te veroordelen.
De absurde aanval van Netanyahu op Doha, terwijl we weten dat de Hebreeuwse staat in 1988 Sjeik Yassin, de oprichter ervan, hielp steunen, altijd met als doel de Palestijnen zoveel mogelijk te verdelen. Ondanks zijn anti-joodse doctrine heeft Israël de ontwikkeling van de meest radicale tak van de Moslimbroederschap gesteund en met vuur gespeeld. Net zoals de Amerikanen de Afghaanse Mujahideen steunden tegen de Sovjets, dacht de Hebreeuwse staat dat hij wel een paar bebaarde mannen kon gebruiken om de Fatah van Yasser Arafat voorgoed te verzwakken. Charles Enderlin, voormalig France 2-correspondent in Israël, heeft een aantal artikelen en boeken gepubliceerd waarin hij de zelfgenoegzaamheid van Israëlisch rechts tegenover Hamas uitlegt, waarvan de opkomst zeker opnieuw een toekomstige staat voor de Palestijnen zou verdoemen.
Ten slotte is het absurd als je bedenkt dat Qatar op verzoek van de Amerikanen (en Israëli’s) Hamas-leiders onderdak biedt, zodat het land kan onderhandelen op de dag dat ze nodig zijn. En sinds 7 oktober is die dag helaas aangebroken in een poging om de levens te redden van bijna 140 Israëlische gijzelaars die nog steeds door Hamas in Gaza worden vastgehouden. Tegenwoordig probeert de machteloze internationale gemeenschap echter een staakt-het-vuren tot stand te brengen en een einde te maken aan de bombardementen in Gaza, na de dood van bijna 25.000 Gazanen, voornamelijk vrouwen en kinderen, sinds half oktober.
Als er geen blijvende politieke oplossing voortkomt uit de militaire reactie op Israëls ergste aanval in tientallen jaren, na de dood van bijna 1.400 mensen in Israël in 48 uur, dan zal er opnieuw een tijdelijke oplossing worden aangenomen die stand zal moeten houden, om te voorkomen dat de Israëli’s en Palestijnen in Gaza zullen elkaar niet tot de laatste man doden. En in ieder geval is het onwaarschijnlijk dat de oprichting van de Palestijnse staat de Israëlische regering nog steeds niet wil. Vandaag de dag is dit nog minder het geval, ook al zou het misschien de eerste waarborg zijn voor de veiligheid van de Joodse staat.
Wie kan helpen een einde te maken aan het lawaai van wapens en de diplomatie in het Midden-Oosten weer op het goede spoor te krijgen? De Verenigde Staten en Europa proberen het nog steeds, met de steun van Egypte en Qatar, die Netanyahu plotseling bekritiseert, om zichzelf te ontslaan van zijn grote verantwoordelijkheid. In een algemene geopolitieke context waarin de grote westerse machten steeds meer worden gemarginaliseerd als vredestichters, net als de grote internationale organisaties die geacht worden de eerbiediging van het internationaal recht te garanderen, zijn het vooral de regionale machten die al enkele jaren de controle over hun land terugkrijgen. invloedszone of het naar voren brengen van hun talent als vredesbemiddelaars om inspraak te hebben in het overleg van landen in crisis of oorlog. Wat het conflict tussen Israëli’s en Palestijnen betreft, kunnen de Verenigde Staten, die zich al jaren terugtrekken uit de conflictgebieden in het Midden-Oosten, weinig doen, vooral omdat de ambtstermijn van Joe Biden, die onherroepelijk ten einde loopt, de situatie verder verzwakt. zijn vermogen tot invloed en actie, als zijn regering dat de afgelopen drie jaar heeft gehad. De Europese Unie, verwikkeld in de Oekraïense crisis, heeft haar diplomatieke capaciteit allang verloren en blijft voor altijd een politieke dwerg in de kakofonische symfonie van wereldmachten. Dan blijven vooral Egypte en Qatar over. Traditioneel is Egypte, dat sinds 1977 en de Camp David-akkoorden vrede heeft met Israël, er de afgelopen jaren, sinds de komst van president Sissi, altijd in geslaagd om een pauze in de vijandelijkheden tussen Israël en Gaza te bewerkstelligen. De betrekkingen van Caïro met de Hamas-beweging zijn hartelijk en stellen het land in staat bij elke gelegenheid zijn standpunten met Tel Aviv te verzoenen.
De speler die waarschijnlijk het beste uit de situatie kan halen, en in de continuïteit van wat het al jaren doet, van de Hoorn van Afrika tot Afghanistan, is Qatar, dat al heel lang een relatie onderhoudt met Israël, iets dat Netanyahu vergeet het. De nabijheid van Qatar tot deze islamistische bewegingen, zoals de Taliban ten tijde van de onderhandelingen met de Amerikanen in 2018, is een belangrijke troef voor Doha. Het dateert precies uit de tijd dat Washington het emiraat vroeg zijn leiders in de gaten te houden. Met de Amerikaanse basis in Al Oudeid, de grootste Amerikaanse off-ground basis ter wereld, zag Doha zijn capaciteit in om op een dag deze ‘geleverde dienst’ te gelde te maken vanwege zijn geloofwaardigheid en zijn feitelijke nabijheid tot de vijanden van velen, en om zichzelf te zien naar voren komen als een belangrijke regionale vredesbemiddelaar.
Oorspronkelijk gepubliceerd op Info-Vandaag.eu
Oorspronkelijk gepubliceerd in
