In zijn toespraak voor de Vereniging voor Subsidiariteit en Modernisering van Lokale Entiteiten, Asmel, die in Italië moderniseringsprocessen promoot en goede praktijken verspreidt, benadrukt de paus het verlaten van de gebieden in het binnenland en de ontvolking als gevolg van een gebrek aan kansen als gevolg van de schaarste aan hulpbronnen. Het is noodzakelijk om kansen te ontdekken waar anderen beperkingen of middelen zien in wat als verspilling wordt beschouwd, zegt hij, en suggereert plaatsen van welzijn en gemeenschapsparticipatie.
Tiziana Campisi – Vaticaanstad
De situatie waarin de kleine gemeenten in Italië zich bevinden, vooral die in de ‘interne gebieden’, waarvan de meeste ‘verlaten’ zijn en ‘in een toestand van marginaliteit’, is het resultaat van de verspillingscultuur, tot op het punt dat degenen die daar wonen « hebben te kampen met aanzienlijke tekortkomingen in termen van kansen », in feite is het « te duur om deze gebieden » dezelfde middelen aan te bieden die aan « andere delen van het land worden verstrekt, en daarom worden er ongelijkheden gecreëerd. » Franciscus wees hierop in zijn toespraak voor de Vereniging voor Subsidiariteit en Modernisering van Lokale Entiteiten (ASMEL), “opgericht in 2010 om bij te dragen aan het goed functioneren van Italiaanse lokale entiteiten, volgens het subsidiariteitsbeginsel, in lijn met de sociale doctrine.” van de Kerk », en merkte op dat er in deze realiteit een vicieuze cirkel ontstaat.
“Het gebrek aan kansen zorgt er vaak voor dat het meest ondernemende deel van de bevolking vertrekt en dit maakt marginale gebieden steeds minder aantrekkelijk en steeds meer aan zichzelf overgelaten. Degenen die achterblijven zijn vooral ouderen en degenen die meer moeite hebben met het vinden van alternatieven. Als gevolg hiervan groeit de behoefte aan de verzorgingsstaat in deze gebieden, terwijl de middelen om daarop te reageren afnemen.
De roep van de verlaten gebieden
Er moet rekening mee worden gehouden, zo benadrukt de paus, dat juist de ‘binnenlandse en marginale zones’, waar het grootste deel van het natuurlijke erfgoed te vinden is, een ‘strategisch belang hebben in termen van milieu’, maar ‘de voortschrijdende ontvolking maakt het moeilijk « de zorg voor het grondgebied. » Verlaten gebieden worden kwetsbaarder, en de verstoring ervan wordt een oorzaak van calamiteiten en noodsituaties, vooral vandaag de dag met de steeds vaker voorkomende extreme verschijnselen: bijvoorbeeld stortregens, overstromingen en aardverschuivingen; droogtes en branden; stormen, enz.
“Als we naar deze gebieden kijken, hebben we de bevestiging dat luisteren naar de roep van de aarde betekent luisteren naar de roep van de armen en de verworpenen, en omgekeerd: in de kwetsbaarheid van mensen en het milieu erkennen we dat alles met elkaar verbonden is – alles is verbonden -, dat het zoeken naar oplossingen het samenlezen van fenomenen vereist die vaak als los van elkaar worden beschouwd.
Workshops over sociale innovatie
Aan Asmel, die probeert bij te dragen aan de bescherming van ‘de waardigheid van mensen’ en de zorg voor het gemeenschappelijke huis, ‘zelfs met weinig middelen en te midden van duizend moeilijkheden’, vraagt Francisco hen om verder te gaan en nodigt hen uit om nadenken over het potentieel van vergeten plaatsen. Sinds onheuglijke tijden, en zelfs vandaag de dag, zo herinnerde hij hen eraan, zijn het de marginale gebieden die laboratoria voor sociale innovatie kunnen worden, vertrekkend vanuit een perspectief – dat van de marges – dat ons in staat stelt de dynamiek van de samenleving op een andere manier te bekijken en kansen te ontdekken. waar anderen alleen beperkingen of hulpbronnen zien in wat anderen als verspilling beschouwen.
Sociale privatisering en ruimtes voor participatie
Voor Francisco is het door ‘innovatieve sociale praktijken’ mogelijk om ‘vormen van wederkerigheid en wederkerigheid’ te herontdekken en ‘de relatie met het milieu in termen van zorg, van nieuwe vormen van landbouw tot ervaringen van gemeenschapswelzijn’ te herconfigureren. praktijken moeten ‘erkend en ondersteund worden, om een alternatief paradigma te voeden dat ten goede komt aan iedereen’.
“Ik zou één van de vele aspecten willen voorstellen waaraan aandacht moet worden besteed: dat van de zoektocht naar nieuwe relaties tussen de publieke en private sector, in het bijzonder de private sociale sector, om oude benaderingen te overwinnen en de mogelijkheden optimaal te benutten. het biedt nu de wetgeving.
De schaarste aan hulpbronnen in gemarginaliseerde gebieden maakt mensen meer bereid om samen te werken voor wat een algemeen belang lijkt te zijn; Zo, zo merkte hij op, ontstaat de mogelijkheid om ruimte te creëren voor participatie, waardoor een vernieuwing van de democratie in inhoudelijke zin wordt bevorderd.
Het goede gebruik van kunstmatige intelligentie
Met het oog op ‘nieuwe technologieën’ nodigt de paus ons vervolgens uit om ‘het gebruik van verschillende vormen van kunstmatige intelligentie’ te overwegen, die ‘krachtig kunnen blijken als instrumenten van de dood’, maar ook nuttig kunnen zijn als ze worden gebruikt in de logica van ‘zorg voor mensen’. , gemeenschappen, territoria en ons gemeenschappelijk huis. »
Het probleem van denaturatie
Ter afsluiting van zijn reflectie spreekt Franciscus zijn bezorgdheid uit over de groei van de lage geboortecijfers en de ‘cultuur van ontvolking’. ‘We moeten kinderen maken. Italië, Spanje…ze hebben kinderen nodig’, zegt hij, eraan toevoegend dat we ‘het probleem van geboorten serieus moeten nemen’ omdat ‘de toekomst op het spel staat’.
‘Kinderen krijgen is een plicht om te overleven, om vooruit te komen. Denk hierover na. Dit is geen advertentie voor een geboortebureau, nee, nee; maar ik wil dit benadrukken: het drama van geboorten. « Je moet er heel serieus over nadenken. »
