Als UNRWAMaha Hijazi, opslag- en distributiefunctionaris, was verantwoordelijk voor het veiligstellen van voedsel voor honderdduizenden ontheemden die hun toevlucht zochten in de schuilplaatsen.
Missie onmogelijk
“UNRWA-teams in Gaza werken hard om in alle basisbehoeften van deze mensen te voorzien, en nummer één is veiligheid”, zei ze.
“We doen ons best ondanks alle uitdagingen, ondanks de beperkte middelen, ondanks dat er geen brandstof is. Maar we zijn ter plaatse bezig met een onmogelijke missie om veilig te stellen wat we voor onze mensen kunnen veiligstellen.’
Mevrouw Hijazi is ook moeder en deze week vluchtte haar familie naar Egypte omdat haar kinderen daar veilig zullen zijn.
Ze sprak met VN-nieuws over de pijnlijke beslissing om Gaza, haar huis en haar baan te verlaten.
Dit interview is aangepast voor lengte en duidelijkheid.
Maha Hijazi: Noch mijn kinderen, noch een van onze Palestijnse kinderen voelen zich veilig, veilig en beschermd. De hele dag en nacht horen ze overal bombardementen en ze hebben maar één vraag: wat hebben we verkeerd gedaan om dit leven te verdienen, en gaan we vandaag of vanavond dood?
Elke dag vroegen ze mij voordat we naar bed gingen: ‘Mama, zullen we vanavond sterven, net als onze buren, net als onze familieleden?’ Dus moest ik ze omhelzen en beloven dat als we sterven, we samen zullen sterven, zodat we niets zullen voelen. En als je het bombardement hoort, ben je veilig. De raket die je zal doden, je zult het geluid ervan niet horen.
VN-nieuws: U bent maandag uit Gaza gevlucht naar Egypte. Vertel ons over de reis, vooral omdat humanitairen hebben gezegd dat het nergens veilig is in Gaza.
Maha Hijazi: Ik ben boos dat ik mijn thuisland moet verlaten – mijn huis, mijn appartement en ook mijn dagelijkse werk om de vluchtelingen te steunen – moet verlaten – maar wat kan ik nog meer voor mijn kinderen doen omdat ze een dubbele nationaliteit hebben. Ik moet deze kans krijgen dat ze kunnen slapen en het gevoel krijgen dat ze op andere kinderen lijken. Dus ik wil deze kans niet missen, ondanks alle pijn vanbinnen.
Ik kan je vertellen dat ik de hele reis samen met mijn kinderen heb gehuild omdat we ons land niet willen verlaten, we willen Gaza niet verlaten. Maar we werden daartoe gedwongen, op zoek naar veiligheid en bescherming.
Ik woonde eigenlijk midden in Gaza, in Deir al Balah, en de grensovergang is bij Rafah in het zuiden. Veel mensen die zojuist geëvacueerd waren, liepen door de Salahadinstraat en konden nergens heen. We hebben ze gezien en we waren getuige van de bombardementen tijdens onze reis totdat we de grensovergang bij Rafah bereikten, waar overigens niet alle Palestijnen doorheen mogen. U moet een andere nationaliteit of een ander paspoort hebben. Het was dus zwaar en ik zal deze dag niet vergeten.
VN-nieuws: Wat was uw belangrijkste taak bij UNRWA?
Maha Hijazi: Mijn belangrijkste taak tijdens de noodsituatie, of tijdens deze oorlog, was het voedselhulppunt in de centrale operatiekamer. Ik was dus verantwoordelijk voor het veiligstellen van de voedselartikelen die nodig waren voor de ontheemden (IDP’s) in UNRWA-opvangcentra. Ons plan was om 150.000 Palestijnse ontheemden in UNRWA-opvangcentra te huisvesten, wat nu ongeveer een miljoen bedraagt. Hun behoeften zijn zeer hoog en er is een gebrek aan middelen. Daarom werken we er hard aan om op zijn minst het minimum te garanderen waarop ze kunnen overleven.
VN-nieuws: Hoe functioneert de UNRWA, en waar kan zij de inwoners van Gaza helpen?
Maha Hijazi: Mensen zijn op zoek naar UNRWA-scholen. Ze zoeken bescherming onder de vlag van de VN, en dan zijn wij verantwoordelijk om hen voedsel te geven, maar ook non-food artikelen, dekens, matrassen, naast drinkwater en stromend water.
UNRWA-teams in Gaza werken hard om in alle basisbehoeften van deze mensen te voorzien, en nummer één is veiligheid. Desondanks is er geen veilige plek in Gaza, wat zeer waar en zeer correct is. Maar we doen ons best, ondanks alle uitdagingen, ondanks de beperkte middelen, ondanks dat er geen brandstof is. Maar we zijn ter plaatse bezig met een onmogelijke missie om veilig te stellen wat we voor onze mensen kunnen veiligstellen.
VN-nieuws: Kreeg UNRWA brandstof toen u daar was? Hoe zit het met voedsel en water? Krijgt u de benodigdheden die u nodig heeft?
Maha Hijazi: De eerste dagen van de escalatie kregen we geen brandstof meer. En daarna ontvingen we druppels brandstof, alleen maar om onze voertuigen te besturen. Onlangs, misschien vier of vijf dagen geleden, mochten we brandstof ontvangen, maar het was een heel kleine hoeveelheid. Ik herinner me de laatste dagen dat ik in Gaza was, we hadden hulpvrachtwagens bij de grensovergang bij Rafah, maar geen brandstof op de vrachtwagens, dus de vrachtwagens stonden twee dagen vast te wachten om te worden bijgetankt. De generatoren die elektriciteit leveren, ook water oppompen, rioolwaterzuiveringsinstallaties, alles heeft brandstof nodig, naast de bakkerijen.
Wat voedsel en water betreft: het gaat om hele, hele kleine hoeveelheden, die niet voldoende zijn voor onze behoeften, omdat het aantal intern ontheemden dramatisch toeneemt. Maar het zijn niet alleen mensen in UNRWA-opvangcentra. Er zijn honderdduizenden mensen buiten de UNRWA-opvangcentra. Ze hebben honger en krijgen geen eten, zelfs niet op de lokale markten. Mijn familie zat niet in een UNRWA-opvangcentrum, maar ik herinner me dat mijn ouders niet voldoende voedsel van de markt kregen. Wij waren daar getuige van. We zijn naar de markten geweest, maar ze zijn leeg. We hebben niets gevonden om te kopen. We hebben geld, maar we hebben niets om te kopen.
Oorspronkelijk gepubliceerd in
