Boom! Daar is het (weer) deze verontrustende menigte, gewapend met knuppels. Fakkels aansteken, met hooivorken zwaaien, de vooruitgang ondersteunen zoals het touw de gehangene ondersteunt. We zullen ons herinneren dat ze Galileo al ellende had bezorgd en het gebeurt regelmatig, vol haat en onwetendheid, dat we haar in de Simpsons alles zien aanvallen wat op gezond verstand lijkt. Sinds de laatste keer kunnen we zeggen dat we haar niet gemist hebben. Vergeet niet dat dit barbaarse praktijken waren die niet (en nog eens!) opnieuw bekeken konden worden in het belang van het dierenwelzijn zonder dat ze islamofoob of iets dergelijks genoemd zouden worden. Maar, zult u mij vertellen, deze mensen kunnen zeggen wat zij denken! Het is hun recht! Oké, daar hoef je mij niet van te overtuigen. Laten we bij de kwestie van de rechten blijven door te praten over het recht op onderwijs, omdat het duidelijk is dat sommige van deze verschrikkelijke grappenmakers de volgende stap zullen hebben gezet door scholen plat te branden. En met het risico dat ik een beetje strijdlustig overkom, beschouw ik het als een oorlogsverklaring. Tegen wie? Jij, ik, wij. Tenslotte heeft onze samenleving als geheel sindsdien haar laboratorium en haar favoriete wachtkamer uitgeroepen: de school. Maar misschien ga ik een beetje ver, aangezien zelfs de onthoofding van een leraar tegenwoordig, met een klein slachtofferlexicon, in perspectief wordt geplaatst.
Geconfronteerd met deze levendige en gedistingeerde menigte zijn we in eerste instantie verbijsterd, om niet te zeggen naïef. Ze zagen echt NIETS aankomen. Maar ja, vreemd ongeïdentificeerd vliegend object dat dit retrograde verstijft. ‘Waar is hij binnengeslopen? Ongetwijfeld kwam hij binnen terwijl we het geslacht van engelen bespraken”. In ieder geval is het nu gebruikelijker om in huiskamers waar men zichzelf laat nadenken, naar de spie te lonken dan naar de achterdeur te kijken.
Daarnaast heb je de fascisten. Wij zouden ook zonder hen kunnen. Vooral als ze buddy-buddy proberen te zijn. Wat het onderwerp ook is, vanuit hun standpunt zijn alle gevechten goed, zolang ze maar de sluier en de djellaba kunnen opeten. Wat hen stoort is niet zozeer dat bijvoorbeeld de rechten van vrouwen worden geschonden, nee. Dat komt omdat jonge, donkerharige mensen te luid naar muziek luisteren en er een illegale geur van Ras el-hanout in de lucht zweeft. “Omdat het in mijn tijd naar marjolein rook en ik kan je vertellen dat Huguette lief was!”
Op de achtergrond (omdat ze zich momenteel erg vervelen…) zijn er de verdedigers van het goede. Degenen die altijd slachtoffers nodig hebben om te redden om een plek aan de goede kant van de moraliteit te vinden. Nou ja, voor hen doet het pijn. Ze stonden op het punt in de geschiedenisboeken te verschijnen als verzetsstrijders tegen onze fascistische staat. Geen geluk. Niet alleen demonstreren hun favoriete instrumenten/slachtoffers tegen het goede (blijkbaar waren ze niet zo happig op het combineren van tolerantie en homoseksualiteit in dezelfde zin), maar BOVENDIEN – je zult zien, het is hilarisch – doen ze dit samen met zeer blanke conservatieven die in het verleden al behoorlijk in opstand waren gekomen tegen het recht op abortus en andere mooie dingen. Stop de machines, samenleven is uit de mode. Samen haten is sneller en vooral effectiever. Het verzoent in ieder geval quamis en corduroy gemakkelijker en dat is een vondst!
Laten we degenen negeren die er niets om geven (er zijn er te veel) en in een hoekje, verdeeld, zul je de secularisten aantreffen, de echte… net zo verenigd als het voormalige Joegoslavië. Laat me geen slechte dingen over hen zeggen, ik ben een van hen! Maar het is waar dat gezegd moet worden dat tussen de naïeve mensen die zich voortbewegen als kinderen wier schooltassen worden afgeperst, de fascisten die hun tanden vijlen met bajonetten, de deugdzame mensen die hun narcis in een hoek strelen, de onbewuste mensen die brood naar hen gooien de eenden en de seculiere mensen die altijd onder de microscoop kijken naar de trein die recht op hen afkomt, je krijgt zin om de deur dicht te slaan.
“Maar deze tekst is voorbij, wat wil je nog meer?” Ja, ik geef het toe, de tekst is aangenomen en ik ben blij dat peuters, van alle afkomsten (ik zie je aankomen, slimme kinderen), op school kunnen horen wat er thuis niet altijd wordt gezegd. “De man heeft geen gezag over vrouwen”, “Homoseksualiteit is normaal”, “Als het nee is, is het nee”, maak maar een keuze, er zijn er genoeg. Luister ernaar en verwerf vooral de vaardigheden dienovereenkomstig. Met alle respect voor de fervente verdedigers van het heilige voorrecht van ouders om deze vragen aan te pakken – terwijl ze de schoolmuilezel voor al het andere in rekening brengen – is het vóór een grotere gelijkheid dat deze kennis eerlijk moet worden onderwezen. Gelijkheid voor iedereen om te profiteren van dezelfde relationele codes in hun benadering van zowel zichzelf als anderen. Geen enkel differentiaalisme, ook al is het gehuld in heiligheid, zou kunnen dienen als springplank naar de creatie van tweederangsburgers, burgers die niet zijn voorzien van hun eigen instructies, instructies die noodzakelijk zijn voor al het leven in de Compagnie. Wat is bovendien een betere manier om getto’s te creëren dan de overdracht van dergelijke maatschappelijke waarden over te laten aan het oordeel van gezinseenheden. Deze principes hebben niet uitsluitend betrekking op deze cellen, maar op het hele organisme, als het levensvatbaar wil zijn, en zijn allemaal gemeenschappelijke noemers die veel verder gaan dan de belangen van egocentrische specificismen.
Ja, EVRAS werd ondersteund. Goed gespeeld jongens. Zullen we de aftiteling sturen? Neen. Dit zou het onderliggende probleem negeren. Want als er inderdaad een tekst is opgeslagen die niets had moeten voorkomen – jaja! – lauw is de mobilisatie van vandaag om de ongelooflijke en gewelddadige reacties die dit zal hebben teweeggebracht aan de kaak te stellen. Hier zijn we opgelucht, tevreden dat we hebben verdedigd wat niets anders was dan het voor de hand liggende. Champagne dus. Genoeg naïviteit. Deze uitkomst als een overwinning beschouwen zou hetzelfde zijn als geloven dat de Dreyfus-affaire voldoende was om het antisemitisme te verslaan. Is het niet tijd om dingen te benoemen in plaats van er steeds weer bang voor te zijn? Wat is dit nieuws anders dan de momentopname van een groeiend probleem, het samengestelde portret van een identiteitswoede en een religieus entryisme die hand in hand voortgaan, deuren die door sommigen worden geopend en eerbied door anderen? Intolerantie, waarvan we allemaal huiveren als we ervan beschuldigd worden, een stinkende lakei die de eer in diskrediet brengt en degenen die ervan beschuldigd worden aan de kaak stelt, daar is het. Als we ons eenmaal hebben onderscheiden, laten we het daar niet bij laten en laten we niet bang zijn (vooral!) om het een naam te geven.
Hoe lang zullen we nog, ons meer schuldig dan schuldig voelend, met zachte magen spelen, ons hoofd laten zakken en naar onze schoenen kijken? De eerste stap was semantisch en infiltreerde in alle sectoren, vooral institutioneel. De volgende zal instellingen gebruiken om een differentiatie op te leggen die ongeremd is omdat het legaal is. Laten we stoppen met het voeren van de krokodil, toegeven, en denken aan het kalmeren van deze stoomwals.
Laten we het beter doen dan onszelf verdedigen, laten we handelen! Laten we uit solidariteit in het land investeren. Het is bijna niet te laat om strikte neutraliteit in de openbare diensten te bewerkstelligen en de kennis en smaak van deze schat, die ten koste van zoveel moeite aan het obscurantisme is ontworsteld, aan jongeren over te dragen: het secularisme. Een secularisme dat in onze grondwet moet worden opgenomen. Direct!
De tijd is gekomen om ons te verenigen en uit het bos te komen. Wees gerust, we gaan geen scholen platbranden, nee. Om ze te investeren.
