De ‘koude tong’ is een koel eiland in de Stille Oceaan, voor de kust van Ecuador. Het enige deel van de oceanen ter wereld dat afkoelt, is een echt mysterie dat een beslissende rol zou kunnen spelen in de klimaatverandering.
De oceanen warmen op omdat klimaat verandering: dit is wat wetenschappers ons al jaren vertellen. Terwijl de Middellandse Zee en de Noord-Atlantische Oceaan absolute hitterecords vestigen, blijft er een anomalie bestaan: een gebied in de Stille Oceaan dat, tegen alle logica in, aan het afkoelen is. En dat al dertig jaar. Een echt mysterie, zelfs omschreven als “de belangrijkste onbeantwoorde vraag op het gebied van de klimatologie” door Pedro DiNezio, specialist van de Universiteit van Colorado, geïnterviewd door de media. Nieuwe wetenschapperdie een artikel wijdt aan de ‘koude taal’ van de Stille Oceaan.
Deze laatste, ontdekt in de jaren negentig, strekt zich uit over enkele duizenden kilometers. Het wordt al lang toegeschreven aan de extreme natuurlijke variabiliteit van de regio: het is de grootste en diepste oceaan ter wereld, die aan de oostkant altijd veel koeler is geweest (5 tot 6°C). Amerika aan de Aziatische kant, of aan de westkant. Maar andere wetenschappers, zoals Richard Seager van de Columbia Universiteit in New York, hebben aangetoond dat deze geleidelijke afkoeling niet noodzakelijkerwijs natuurlijk was, en dat deze te wijten zou kunnen zijn aan andere, nog onbekende verschijnselen, die verband houden met ‘menselijke activiteit’. Het probleem is daar: deze koude tong verliest graden (0,5°C in 40 jaar) en we weten nog steeds niet waarom, ook al zien we dit al 30 jaar. Behalve dat dit fenomeen ernstige gevolgen zou kunnen hebben, waar de huidige klimaatmodellen geen rekening mee houden, zoals gerapporteerd in de wetenschappelijke media.
Het probleem is dat als we niet weten waarom deze afkoeling plaatsvindt, we ook niet weten wanneer deze zal stoppen, of dat deze plotseling zal omslaan in opwarming. Dit heeft mondiale gevolgen. De toekomst van de koude tong zou kunnen bepalen of Californië in de greep is van een permanente droogte of dat Australië in de greep is van steeds dodelijkere bosbranden. Dit beïnvloedt de intensiteit van de moesson in India en het risico op hongersnood in de Hoorn van Afrika. Het zou zelfs de omvang van de klimaatverandering wereldwijd kunnen veranderen door de gevoeligheid van de atmosfeer van de aarde voor de toegenomen uitstoot van broeikasgassen te veranderen.
Gezien dit alles is het geen verrassing dat klimaatwetenschappers met toenemende urgentie proberen uit te vinden wat er gebeurt.
De Stille Oceaan, groter dan alle landmassa’s
De Stille Oceaan blijft erg mysterieus, het is de grootste en diepste oceaan ter wereld – hij is zo uitgestrekt dat hij een gebied bestrijkt dat groter is dan alle landmassa’s samen. De grote natuurlijke variaties in het klimaat van de tropische Stille Oceaan beïnvloeden het weer over de hele wereld. Het is een grote uitdaging om te weten hoe het zal reageren op de toegenomen uitstoot van broeikasgassen in de atmosfeer.
Ongeveer elke drie tot vijf jaar gaat de Stille Oceaan over van een La Niña, met relatief koele wateroppervlaktetemperaturen in de equatoriale zone, naar een El Niño, waar deze wateren meer opwarmen dan normaal. Deze cyclus, de El Niño Southern Oscillation of ENSO genoemd, wordt veroorzaakt door veranderingen in de oceaanwindpatronen en de beweging van water van de koudere oceaanbodem naar het warmere oppervlak.
Hieraan wordt de Pacific Decadal Oscillation (PDO) toegevoegd, een variatie in de temperatuur van het zeeoppervlak over een periode van 20 tot 30 jaar, waarvan de exacte oorsprong onbepaald blijft en waarvan de effecten vergelijkbaar zijn met die van ENSO.
Het mechanisme dat BOB veroorzaakt. wordt nog niet goed begrepen. Er is gesuggereerd dat de dunne bovenlaag die in de zomer boven de oceaan opwarmt, koudere wateren op diepte isoleert en het jaren duurt voordat deze boven water komt.
De effecten van koude en warme fasen zijn herkenbaar in het klimaat van Noord-Amerika. Tussen 1900 en 1925, tijdens een koude fase, waren de jaartemperaturen relatief laag. Gedurende de daaropvolgende dertig jaar en een warme fase waren de temperaturen milder. Daarna werd de cyclus elke keer gecontroleerd
Deze variaties maken het moeilijk om langetermijntrends te berekenen. Toen ze dit ‘koude tong’-fenomeen in de jaren negentig ontdekten, schreven onderzoekers het bestaan ervan toe aan de extreme (maar natuurlijke) variabiliteit van de regio.
Oorspronkelijk gepubliceerd in The European Times.
