Op 6 augustus 1890 werd in de Verenigde Staten voor het eerst een vorm van executie gebruikt, de elektrische stoel genaamd. De eerste persoon die werd geëxecuteerd was William Kemmler. Negen jaar later, in 1899, werd de eerste vrouw, Martha M. Place, geëxecuteerd in de Sing Sing-gevangenis.
Maar pas 45 jaar later, in 1944, werd een 14-jarige jongen genaamd George Stinney geëxecuteerd. Deze jonge zwarte man werd schuldig bevonden aan de moord op twee meisjes en werd onmiddellijk door een geheel blanke rechtbank veroordeeld tot een brute dood in de elektrische stoel. Het meest merkwaardige is dat deze brute aanval op de mensenrechten zijn epiloog kende in 2014, toen een hof van beroep, dankzij een zwarte rechtenorganisatie, die het bewijsmateriaal van die zaak had laten beoordelen, hem onschuldig verklaarde, niet niet niet schuldig, maar onschuldig.
Eind jaren tachtig kreeg ik als documentairemaker de kans om deel te nemen aan een documentaire over vormen van de dood. Een van de meest schokkende daarvan was ongetwijfeld het proces waarbij iemand in een stoel zat en zijn ledematen werden met riemen aan de stoel vastgebonden. Vervolgens werd er een spalk in zijn mond geplaatst zodat hij tijdens de stuiptrekkingen zijn tong niet zou inslikken en stikken, zijn ogen werden gesloten, er werd gaas of watten overheen gelegd en daarna werd het plakband aangebracht zodat ze gesloten bleven.
Bovenop zijn hoofd, een helm die met draden was verbonden met een elektrisch net en ten slotte werd de vreselijke marteling van het braden van hem in de praktijk gebracht. Zijn lichaamstemperatuur zou oplopen tot boven de 60 graden en, na vreselijke stuiptrekkingen te hebben gehad, zichzelf moeten ontlasten en een reeks braken ervaren die, als gevolg van de spalk en een soort riem die aan zijn kin was bevestigd, alleen een wit schuim uit zijn kin gluurde. de hoeken van zijn mond, zou hij sterven. Dit werd als een humane dood beschouwd, aangezien het aan het einde van de 19e eeuw de ophanging verving, wat blijkbaar gruwelijk was.
Tegenwoordig wordt deze praktijk niet meer gebruikt, hoewel sommige Amerikaanse staten, waaronder South Carolina, het vaak als optie aan gevangenen geven. Er is momenteel geen bewijs voor het gebruik ervan, hoewel vergelijkbare methoden worden gebruikt bij sommige van de gedocumenteerde martelingen die worden uitgevoerd door centrale inlichtingendiensten of terroristische bewegingen over de hele wereld. Marteling door wissel- of gelijkstroom behoort nog steeds tot de top tien van meest gebruikte methoden.
Met andere woorden: het gebruik van elektriciteit als een vorm van dood of marteling om informatie te verkrijgen wordt in principe al geclassificeerd als een schending van de mensenrechten over de hele wereld, inclusief de meest radicale landen ter wereld, die vaak de verschillende charters van de Verenigde Naties ondertekenen waarin dergelijke schendingen worden veroordeeld. praktijken.
Waarom blijft een leger van psychiaters over de hele wereld dan volharden in het voortzetten van een praktijk die door veel van hun collega’s is veroordeeld, in strijd met de richtlijnen en aanbevelingen van de Wereldgezondheidsorganisatie, de Verenigde Naties en zelfs de verschillende organisaties die daarmee verbonden zijn? de Europese Unie op dit gebied? Wat proberen ze te bewijzen?
In 1975 werden in het Oregon State Hospital in Salem, een psychiatrisch ziekenhuis dat nog steeds bestaat, de interieurs opgenomen van een van de meest iconische films uit de geschiedenis: Iemand vloog over het Cuckoo’s Nest. Het is een cultfilm en staat op de 33e plaats van de 100 beste films van de 20e eeuw. Dit is niet de plek om het plot uit te werken, maar het neemt ons mee naar het leven van een psychiatrisch ziekenhuis waar in de jaren zestig elektroconvulsietherapieën worden uitgevoerd.
Het plot speelt zich af in 1965 en toont de behandeling van de patiënten in het centrum. Gewelddadige verpleegsters zijn geobsedeerd door het controleren van de patiënten. Artsen die ze gebruiken voor experimenten en vooral om wat zij beschouwen als hun agressiviteit te onderdrukken. Elektroconvulsie en vooral de lobotomie ervan maken in deze film deel uit van wat de psychiatrische klasse in die tijd, en zelfs vele jaren later, deed.
Uiteindelijk is het tafereel, dat zich vandaag de dag nog steeds in veel delen van de wereld herhaalt, altijd hetzelfde. De patiënt wordt behandeld als een gevangene, hem wordt elke mogelijkheid ontnomen om inspraak te hebben over wat er met hem gaat gebeuren, en het is een rechter, die Pilatus speelt, die zijn handen afwast van een eenvoudig vel papier waarop staat dat dit onderwerp Deze persoon is geestesziek en heeft deze therapie nodig, aldus de dienstdoende psychiater.
Ze zitten in een stoel of worden op een brancard gelegd, zonder er acht op te slaan, als ze relatief bij bewustzijn zijn en niet volgepropt met antidepressiva en kalmeringsmiddelen, en er worden elektroden op de huid van hun hoofd bevestigd, waardoor stroom wordt geleverd, zonder te weten wat de therapie is. zal produceren. Er wordt zelfs een stuk in hun mond gestopt om te voorkomen dat ze hun tong inslikken, zodat de stroom zonder spijt kan worden toegepast.
Ja, er zijn onderzoeken die spreken van een zekere verbetering bij patiënten met een ernstige klinische depressie, zelfs in sommige gevallen lopen de cijfers op tot 64%. Op dezelfde manier lijkt het erop dat in staten van gewelddadige schizofrenie de persoonlijkheid van deze patiënten verbetert en dat ze niet zo agressief zijn. En dus is het mogelijk om met hen te leven. Het zijn patiënten die levenslang veroordeeld zijn tot agressieve elektroconvulsietherapie, waarvan de meesten geen zeggenschap hebben over de geschiktheid van hun behandeling. Het zijn altijd anderen die beslissen, maar wat wil de patiënt?
In het licht van deze schaarse onderzoeken, die meestal in psychiatrische omgevingen worden uitgevoerd en betaald worden door de farmaceutische industrie die graag psychotrope medicijnen wil verkopen, worden de mislukkingen genegeerd. Honderdduizenden mensen bij wie deze therapie de afgelopen jaren is gebruikt, zonder eventuele resultaten. Dergelijke cijfers worden nooit gepubliceerd. Waarom?
De gaten in de geest, het verlies van geheugen, het verlies van spraak, motorische problemen in sommige gevallen en vooral de verslaving aan antipsychotica zijn in werkelijkheid een plaag die, ondanks de inspanningen van organisaties die dergelijke praktijken aan de kaak stellen, tevergeefs zijn.
Wanneer dit soort agressieve en afkeurenswaardige therapieën, medische martelingen, in de Verenigde Staten of in de Europese Unie worden toegepast, wordt, kortom, doorgaans anesthesie op de patiënt toegepast. Therapie met aanpassingen heet dat. In andere landen, bijvoorbeeld in Rusland, ondergaat slechts 20% van de patiënten deze praktijk echter met een ontspannende behandeling. En in landen als Japan, China, India, Thailand, Turkije en andere landen waar, hoewel het wordt gebruikt, er geen statistische gegevens over dit onderwerp bestaan, wordt het nog steeds op de oude manier beoefend.
Elektroconvulsie is bovenal een techniek die de mensenrechten van individuen schendt, inclusief degenen die deze op een gegeven moment nodig lijken te hebben. Bovendien geloof ik dat, zonder dat er een algemene studie bestaat, wat heel interessant zou zijn, deze techniek steeds meer in psychiatrische ziekenhuizen over de hele wereld wordt gebruikt voor het uitsluiten van mensen, om studies uit te voeren bij patiënten die een overlast. Mensen die nauwelijks iets voor de samenleving betekenen en die overbodig kunnen worden gemaakt.
Zijn alle psychiatrische praktijken altijd ten behoeve van de samenleving ingezet, of juist ten behoeve van enkele grote bedrijven?
De vragen gaan maar door en over het algemeen hebben psychiaters geen antwoorden. Zelfs wanneer zij, na de proef van succes-fout, hun elektroconvulsietherapieën uitvoeren, en dit hen een soort interessante reactie oplevert, zijn zij in staat een magere verbetering bij de patiënt te bewerkstelligen, niets definitiefs; ze weten niet hoe ze de reden voor deze verbetering moeten verklaren. Er zijn geen antwoorden, het goede of slechte dat het kan voortbrengen is onbekend. En het enige dat kan worden gezegd is dat patiënten als proefkonijnen worden gebruikt. Geen enkele psychiater ter wereld kan garanderen dat een dergelijke praktijk de vermeende stoornissen waarvoor deze wordt gebruikt, kan omkeren. Geen psychiater ter wereld. En zo niet, dan moedig ik hen aan om schriftelijk te vragen naar de werkelijke voordelen van het slikken van pillen of het toepassen van een of andere agressieve therapie die zij zouden kunnen aanbevelen.
Aan de andere kant, en tot slot, zijn veel van de mensen bij wie de diagnose wordt gesteld als patiënten die van belang zijn om elektrische schokken in de hersenen te krijgen, behandeld met antipsychotica of antidepressiva, zelfs volgepropt met anxiolytica. Kortom, hun hersenen zijn gebombardeerd met medicijnen waarvan de contra-indicaties vaak ernstiger zijn dan het kleine probleem dat ze proberen op te lossen.
Het is duidelijk dat samenlevingen die voortdurend ziekten produceren, ook medicijnen daarvoor moeten produceren. Het is de perfecte cirkel, die de samenleving, de mensen waaruit deze bestaat, verandert in geesteszieke mensen in het algemeen, waardoor wij chronische patiënten worden, zodat zij de pil kunnen slikken die onze geest zal redden naar de dichtstbijzijnde apotheek.
Misschien zou ik op dit punt de vraag willen stellen die veel medische experts, waaronder enkele eerlijke psychiaters, zich afvragen: zijn we allemaal geestesziek? Creëren we fictieve geestesziekten?
Het antwoord op de eerste vraag is NEE; op de tweede vraag is het ja.
Bron:
Elektroshock: noodzakelijke behandeling of psychiatrisch misbruik? – BBC Newswereld
En anderen.
Oorspronkelijk gepubliceerd in The European Times.
