Tien jaar na het uitbreken wordt de Europese migrantencrisis nog steeds behandeld als een tijdelijke ziekte, een vervelende kwaal die genezen kan worden om nooit meer terug te keren. De Europese regeringen zijn volhardend in hun inspanningen om de toestroom van migranten te beteugelen en de basis te leggen voor de terugkeer van degenen die al als vluchtelingen in de Europese Unie wonen. Dit beleid wordt doorgaans gerechtvaardigd door economische overwegingen, die de agenda steeds meer gaan domineren nu Europa anticipeert op de koude schaduw die wordt geworpen door het potentiële verlies van Russische olie en gas in de winter als gevolg van de Oekraïense crisis.
De mensen uit Syrië, Libanon, Irak, Libië, Soedan en Afghanistan – de lijst gaat maar door – die hun toevlucht zochten in Europa in de hoop te ontsnappen aan oorlog en armoede in hun thuisland, staan nu voor een onzeker lot. Hun kwetsbare positie en hun onvermogen om de uitdagingen die de integratie in een nieuwe samenleving met zich meebrengt het hoofd te bieden, brachten de migranten in een vicieuze cirkel en voedden xenofobe overtuigingen.
Misschien wel het meest controversiële beleid op het gebied van migratie wordt aangenomen door Groot-Brittannië. Toen de Syrische crisis zich uitbreidde, werd de regering van David Cameron beschuldigd van hypocrisie, omdat zij in de eerste vijf jaar van de Syrische oorlog de toegang voor vluchtelingen had goedgekeurd. slechts 200 Syrische vluchtelingen. De situatie veranderde ten goede na de introductie van de zogenaamde “vluchtelingen regelingwaarbij Groot-Brittannië beloofde tegen 2020 20.000 Syriërs op te nemen.
Kort na de voltooiing van het plan maakte premier Boris Johnson echter het besluit bekend plan om Syriërs samen met migranten uit Afghanistan en Somalië naar Rwanda te deporteren in een overeenkomst die is toegesneden op een soortgelijk mechanisme dat door Israël is ontwikkeld. Het Rwandese asielplan veroorzaakte angst onder de vluchtelingen en provoceerde publieke protesten. Hoewel de eerste vlucht naar het Afrikaanse land, gepland voor 14 juni, op het laatste moment werd geannuleerd, beloofden de Britse autoriteiten het oorspronkelijke plan voort te zetten.
Een ander voorbeeld van inconsistent migratiebeleid is het besluit van Denemarken om Syriërs terug te sturen naar Damascus, ondanks het standpunt van Kopenhagen ter ondersteuning van de oppositie van de in Damascus gevestigde regering van Bashar al-Assad. Net als het Britse Rwandese initiatief werd het niet goed ontvangen. Het Europese Hof voor de Rechten van de Mens ging ervan uit dat een dergelijke stap zou een gevaarlijk precedent scheppenwat ertoe zou leiden dat westerse staten duizenden Syrische vluchtelingen weggooien.
Zelfs Zweden, dat zich heeft onderscheiden als een zeer gastvrij land, waar grofweg 20% van de bevolking uit migranten en vluchtelingen bestaat, is begonnen de vrijheid van binnenkomst terug te draaien. Het gebrek aan integratie van migranten in de Zweedse cultuur en samenleving heeft geleid tot een opleving in de vorming van rechtse groeperingen, resulterend in het besluit om het immigratiebeleid strenger te maken. Sinds 2016 is er veel sprake geweest van gezinshereniging moeilijker en de Zweedse autoriteiten accepteren niet langer migranten zonder geldige identiteitsbewijzen.
Een soortgelijke situatie doet zich voor in Duitsland, dat de afgelopen tien jaar 3,3 miljoen vluchtelingen heeft opgevangen, voornamelijk uit het Midden-Oosten. Het officiële standpunt van de Duitse regering is dat het opvangen van migranten gunstig is voor Duitsland, omdat zij bijdragen aan de bevolkingsgroei en als bron van arbeidskrachten dienen. In 2022 maakte Berlijn het proces om inwoner te worden zelfs gemakkelijker voor de immigranten. Waarom werd het wetsvoorstel nu pas aangenomen, ondanks dat het al jaren aanwezig moest zijn? De voor de hand liggende conclusie is dat Duitsland ongeveer 900.000 Oekraïense vluchtelingen opvangt en dat het niet eenvoudig is hen onderdak te bieden. Sommigen vermoeden zelfs dat Berlijn, om de Oekraïners te kunnen steunen, het voorbeeld van andere Europese landen zou kunnen volgen bij het wegwerken van andere, minder wenselijke vluchtelingen.
Bronnen onder de Dat beweren Syriërs die in Duitsland wonen dat verschillende niet-gouvernementele organisaties Syrische vluchtelingen kortetermijncontracten aanbieden met de belofte hen te helpen het Duitse staatsburgerschap te verwerven na voltooiing van het contract. De taak wordt eenvoudigweg omschreven als ‘het handhaven van de veiligheid’, een vage definitie die daar niet veel van afwijkt opgenomen in de ondertekende papieren door Syriërs die door Turkije zijn ingehuurd om te vechten in Libië en Nagorno-Karabach. Twee mensen die de contracten hebben gezien, bevestigen dat het werk inderdaad inhoudt dat je als huurling naar het buitenland moet reizen. Het gerucht gaat dat de bestemming, hoewel niet gespecificeerd in het contract, Oekraïne is. In ten minste één geval werd een Syriër met deportatie bedreigd voordat hem werd aangeboden om als alternatief een contract te tekenen.
De dubbele standaarden die worden toegepast op de vluchtelingen uit het Midden-Oosten worden in het Duitse publieke debat niet voldoende aan de orde gesteld. Duitse politici vermijden óf praten over de kwestie, óf steunen stilzwijgend de opname van de Oekraïners, die geacht worden afkomstig te zijn van een nauwere culturele en religieuze achtergrond.
Terwijl Duitse functionarissen er niet in slagen te zeggen dat Arabieren niet welkom zijn, worden dergelijke uitspraken in Frankrijk openlijk gedaan door politieke figuren op het hoogste niveau. Dat heeft de extreemrechtse presidentskandidaat Eric Zemmour verklaard Oekraïners zouden visa voor Frankrijk moeten krijgen omdat ze “dichter bij de christelijke Europeanen staan” op de Franse nationale televisie in maart.
“Er zijn mensen die op ons lijken en mensen die niet op ons lijken. Iedereen begrijpt nu dat Arabische of islamitische immigranten te veel op ons lijken en dat het steeds moeilijker wordt om ze te integreren. » hij zei.
Oorspronkelijk gepubliceerd in The European Times.
