In het sociale leven van de mensheid zijn er maar heel weinig individuen die puur en vrij zijn van alle zonde en kwaad. Het is omdat mensen altijd worstelen met wereldse verlangens.
Het conflict tussen wereldse verlangens en eervolle menselijke aspiraties is altijd aanwezig en elke beweging die men maakt is het resultaat van dit conflict.
Men kan dus natuurlijk niet verwachten dat al iemands handelingen goed en gepast zijn.
Iedereen heeft tot op zekere hoogte slechte daden en misstappen in het leven.
De schade van deze wandaden en uitglijders treft niet altijd alleen de persoon in kwestie, maar kan ook anderen schade berokkenen.
In het educatieve methode die gebaseerd is op tolerantie en vergeving, barmhartigheid en de deugden van de leraar voorkomen dat hij de leerling uitscheldt en straft zodra hij een fout maakt of iets verkeerds doet.
Men kan zeggen dat de belangrijkste methode die door de goddelijke profeten in het onderwijs werd gebruikt, vergeving en tolerantie was. Dit is een koranmethode die zijn wortels heeft in goddelijke openbaring. God beschrijft zichzelf met kenmerken als barmhartig, medelevend en vergevingsgezind.
Vergeving en vergiffenis worden gezien in het verhaal van de profeet Mozes (as) genoemd in de Koran.
De Bani Isra’il waren een ongehoorzaam en koppig volk, maar God vergaf hen ondanks hun onredelijke eisen: “…ze hadden Mozes dingen gevraagd die veel moeilijker waren dan dit, zeggende: ‘Laat ons God persoonlijk zien.’ Donder en bliksem overvielen hen vanwege hun onrechtvaardige eisen. Ondanks al het bewijs dat tot hen was gekomen, begonnen ze het kalf te aanbidden, maar we vergaven hun zonden en gaven Mozes duidelijk gezag.” (Vers 153 van soera An-Nisa)
