Rocío Muñoz, Carla’s moeder, vertelt Europa hoi een verhaal dat je niet onberoerd zal laten. Een jong meisje, 24 jaar oud, tegen haar wil vastgehouden in de HUBU, met name in de psychiatrische afdeling van het Universitair Ziekenhuis van Burgos (HUBU), nu twee maanden sinds 10 juni en onder psychiatrische behandeling terwijl ze in werkelijkheid een lichamelijke ziekte heeft en geen psychische stoornis zoals keer op keer bevestigd door de HUBU aan de familie.
Rocío vertelt ons dat Carla momenteel zonder logische reden onder psychiatrische medicatie staat. “De echte diagnose is geavanceerd ziekte van Lymeovergedragen door de beet van een teek, volgens diagnostische tests uitgevoerd door artsen buiten het ziekenhuis.
De symptomen van deze ziekte zijn zeer gevarieerd: van spijsverterings-, vasculaire, neurologische, endocriene tot fibromyalgie-achtige symptomen, evenals een daling van het immuunsysteem. Het type test dat nodig is om deze ziekte op te sporen, wordt niet uitgevoerd door de sociale zekerheid vanwege het hoge aantal fout-negatieven, en daarom is het noodzakelijk om naar externe laboratoria te gaan waar tests zoals elispot, phagos-test, Galaxy nanotrap-antigeentest en Onder andere Paldispot wordt uitgevoerd.
Zoals is gedocumenteerd, komt Carla, lijdend aan deze besmettelijke en multisysteemziekte, naar de gezondheidsdienst met meerdere organische symptomen: onvrijwillig gewichtsverlies, spier- en gewrichtspijn, vaatzweren, oedeem in de onderste ledematen, livedo reticularis, wervelfracturen, vernauwing van de mesenteriale slagader op de kruising met de coeliakiestam en terugkerende infecties als gevolg van haar immunosuppressie.
Deze afdeling, die niet in staat was de oorzaak van de ontdekte organische aandoeningen te vinden en gezien de progressieve en onstuitbare fysieke achteruitgang waar ze aan lijdt, besloot, onbegrijpelijk voor alle gezondheidswerkers die we vroegen, om haar over te brengen naar de psychiatrische afdeling met het excuus dat ze in een meer aseptische plek.
Het lijkt niet logisch om het gebruik van de IC te negeren waar de monitoring en behandeling van haar ziekte adequaat zou kunnen zijn.
In plaats daarvan wordt ze overgeplaatst naar de psychiatrie, worden haar infusen verwijderd (Carla is ook diabetespatiënt), is ze geïsoleerd van de buitenwereld, heeft ze geen telefoon, krijgt ze niet de nodige bezoeken en kan ze zelfs niet vrijuit communiceren met haar dierbaren ( wat in strijd is met alles waar de VN en de Wereldgezondheidsorganisatie op aandringen in hun programma « Kwaliteit en Rechten »). Ondertussen ziet Carla haar collega’s op die verdieping met elkaar en met de buitenwereld omgaan, activiteiten doen met de ergotherapeut, gezelligheid en zelfs telefoontjes kunnen ontvangen, wat haar wordt geweigerd, zodat ze geen contact kan opnemen met de pers « zoals daar is een open gerechtelijk proces tegen dat ziekenhuis”, gedwongen om 24 uur per dag alleen te staren naar de vier muren van haar witte en trieste kamer.
Bovendien is ze volgens informatie van Rocío aan Europa Hoy de afgelopen weken onteigend door het ziekenhuispersoneel. Ze krijgt een onnodige behandeling met contraproductieve bijwerkingen en « wat niet alleen niet helpt om Carla’s fysieke pathologieën te verbeteren, maar ook onomkeerbare schade kan aanrichten door te voorkomen dat ze de juiste medische zorg krijgt of door belangrijke symptomen te maskeren die behandeld moeten worden ». Dit alles zonder toestemming van Carla en volledig in strijd met Carla’s rechten als patiënt, zoals de Junta de Castilla y León uitlegt op haar website:
“Het is het recht om vrij te kiezen, na voldoende informatie te hebben gekregen, tussen de verschillende opties voor de toepassing van een diagnostische, prognostische of therapeutische procedure die mij door de verantwoordelijke professional worden voorgesteld, en om geen enkele handeling te laten uitvoeren die mijn gezondheid aantast zonder mijn voorafgaande toestemming.”
En het lijkt erop dat het niet zo is dat het medische bewijs van Carla’s ziekte niet is gepresenteerd, “het is gewoon de nalatigheid of het onvermogen om fouten of correcties te accepteren die voorkomen dat het medische team dat Carla bezocht in de interne geneeskunde en nu in de psychiatrie, luistert ; luisteren naar andere gezondheidswerkers of de roep om hulp van Carla en haar familie”.
De directie van de HUBU, vervolgt Rocío, is op de hoogte van de gerechtelijke procedures en beveelt de artsen om alle rechten van de jonge vrouw en de autonomie van de patiënt in te perken, terwijl Carla wegkwijnt in de bloei van haar jeugd, weerloos, lijdend, wegkwijnend.
Banden tussen beheer HUBU en Justitie in Brugos?
Wie is geïnteresseerd in Carla’s voortdurende opname in de psychiatrie als ze wil worden overgebracht naar een ander ziekenhuis dat ze vertrouwt om de juiste behandeling voor haar pathologieën te krijgen? vraagt Rocio zich af.
Welke verborgen belangen zijn er in dit geval waarin andere mensen voor Carla beslissen zonder haar te laten deelnemen aan het besluitvormingsproces met betrekking tot haar gezondheid, met volledige minachting voor haar mensenrechten?
Hoe is het mogelijk dat we in een rechtsstaat als Spanje zou moeten zijn? Heeft het iets te maken met het feit dat de rechter die Carla’s zaak onderzoekt de zus is van het hoofd Pneumologie van de HUBU?
Wie gaat hiervoor de verantwoordelijkheid nemen als zich een fatale afloop voordoet, zoals hieronder beschreven?
Al deze vragen houden Carla’s moeder en familieleden voortdurend bezig, omdat ze de onmacht voelen die typerend is voor een strijd tussen David en Goliath.
Wat Carla wil, zegt haar moeder, is om uit de psychiatrie te stappen en naar een vertrouwd ziekenhuis te gaan met professionals die in staat en bereid zijn om zonder vooroordelen naar haar werkelijke fysieke medische situatie te kijken en die hun best zullen doen om haar gezondheid te herstellen.
Terwijl haar de juiste behandeling wordt ontzegd en haar mensenrechten op flagrante wijze worden geschonden, vertelt Rocío aan Europa Hoy dat Carla fysiek en emotioneel op een onomkeerbare manier achteruitgaat. Het is nog niet zo lang geleden dat we de fatale afloop van de zaak van Andreas Fernández konden vergeten, die op 26-jarige leeftijd stierf, lichamelijk ziek en, net als Carla, geen goede behandeling kreeg en ten onrechte werd opgenomen in de psychiatrie.
