<
div>
Een artist impression van Balaenognathus maeuseri. Credits: Megan Jacobs, Universiteit van Portsmouth
Paleontologen uit Engeland, Duitsland en Mexico hebben een buitengewone nieuwe <span class= »glossaryLink » aria-describedby= »tt » data-cmtooltip= » ontdekt
soort
Een soort is een groep levende organismen die een reeks gemeenschappelijke kenmerken delen en in staat zijn om vruchtbare nakomelingen voort te brengen en voort te brengen. Het concept van een soort is belangrijk in de biologie omdat het wordt gebruikt om de diversiteit van het leven te classificeren en te organiseren. Er zijn verschillende manieren om een soort te definiëren, maar de meest algemeen aanvaarde is het biologische soortconcept, dat een soort definieert als een groep organismen die zich kunnen voortplanten en levensvatbare nakomelingen in de natuur kunnen voortbrengen. Deze definitie wordt veel gebruikt in de evolutionaire biologie en ecologie om levende organismen te identificeren en te classificeren.
” data-gt-translate-attributen=”[{“attribute”:”data-cmtooltip”, “format”:”html”}]”>soort pterosauriër, gekenmerkt door een verbazingwekkende 400 tanden die lijken op de tanden van een netenkam. Het opmerkelijke fossiel werd ontdekt in een Duitse steengroeve.
Professor David Martill, hoofdauteur van het onderzoek, van de Universiteit van Portsmouth School of the Environment, Geography and Geosciences, zei: « Het bijna complete skelet werd gevonden in een zeer fijn gelaagde kalksteen die fossielen prachtig bewaart.
“De kaken van deze pterosauriër zijn erg lang en omzoomd met kleine, fijne, haakvormige tanden, met kleine ruimtes ertussen als een netenkam. De lange kaak is als een kluut naar boven gekromd en loopt aan het eind uit als een lepelaar. Er zijn geen tanden aan het einde van zijn mond, maar er zijn tanden langs beide kaken tot aan de achterkant van zijn glimlach.
‘En wat nog opmerkelijker is, is dat sommige tanden een haak aan het uiteinde hebben, wat we nog nooit eerder bij een pterosauriër hebben gezien. Deze kleine haken zouden zijn gebruikt om de kleine garnaal te vangen waar de pterosauriër zich waarschijnlijk mee voedde – om ervoor te zorgen dat ze door zijn keel gingen en niet tussen de tanden werden geperst.
De ontdekking werd per ongeluk gedaan terwijl wetenschappers een groot blok kalksteen met krokodillenbeenderen aan het uitgraven waren.
[embedded content]
Een video die de ontdekking van de nieuwe pterosauriër beschrijft. Krediet: <span class= »glossaryLink » aria-describedby= »tt » data-cmtooltip= »
Universiteit van Portsmouth
De University of Portsmouth, opgericht in 1992, is een openbare universiteit in de stad Portsmouth, Hampshire, Engeland. Voordat de school de status van universiteit bereikte, stond ze van 1969 tot 1992 bekend als Portsmouth Polytechnic en de geschiedenis gaat terug tot 1870 als de Portsmouth and Gosport School of Science and Art.
” data-gt-translate-attributen=”[{“attribute”:”data-cmtooltip”, “format”:”html”}]”>Universiteit van Portsmouth
Professor Martill zei: « Dit was een nogal toevallige vondst van een goed bewaard gebleven skelet met bijna perfecte articulatie, wat suggereert dat het karkas zich in een zeer vroeg stadium van verval moet hebben bevonden met alle gewrichten, inclusief hun ligamenten, nog steeds levensvatbaar. Het moet bijna meteen na zijn dood in sediment zijn begraven.
De pterosauriër behoort tot een familie van pterosauriërs genaamd Ctenochasmatidae, die bekend zijn van de kalksteen in Beieren, Duitsland, waar deze ook werd gevonden.
Sinds de eerste pterosauriër in de 18e eeuw van daaruit werd beschreven, zijn honderden overblijfselen van deze vliegende reptielen ontdekt, waardoor de steengroeven van de Frankische Jura in Beieren een van de rijkste pterosauriërs ter wereld zijn.
De botten van Balaenognathus maeuseri gevonden in de plaat van kalksteen. Credits: PalZ
“Deze pterosauriër had tanden in de boven- en onderkaak, die een spiegelbeeld van elkaar zijn. Er is nog een andere pterosauriër met meer tanden – Pterodaustro uit Argentinië – maar het heeft stompe tanden in zijn bovenkaak en nog langere tanden in zijn onderkaak, dus dit nieuwe exemplaar is heel anders dan andere ctenochasmatids, « voegde professor Martill eraan toe.
De tanden van de nieuwe pterosauriër suggereren een buitengewoon voedingsmechanisme terwijl hij door water waadde. Het zou zijn lepelvormige snavel gebruiken om het water door te laten stromen en vervolgens zijn tanden om overtollige vloeistof eruit te persen, waardoor de prooi in zijn bek vast kwam te zitten.
Het dier ploeterde waarschijnlijk terwijl het door ondiepe lagunes waadde, kleine watergarnalen en roeipootkreeftjes opzoog en ze vervolgens door zijn tanden filterde, net als eenden en flamingo’s.
Links: UV-close-up van het tandgedeelte op het smalste punt van de trechter. Rechts: Tandbehoud getoond in de interpretatieve tekening van een geïsoleerde tand. Credits: PalZ
Het is benoemd Balaenognathus maeuseri. De generieke naam betekent vrij vertaald walvisbek vanwege de filterende voedingsstijl. De specifieke naam is vernoemd naar een van de co-auteurs Matthias Mäuser die helaas is overleden tijdens het schrijven van het artikel.
Professor Martill zei: “Matthias was een vriendelijke en hartelijke collega van een soort dat nauwelijks te vinden is. Om zijn nagedachtenis te bewaren, hebben we de pterosauriër naar hem vernoemd.”
Referentie: « Een nieuwe pterodactyloïde pterosauriër met een uniek filtervoedingsapparaat uit de Late <span class= »glossaryLink » aria-describedby= »tt » data-cmtooltip= »
Jura-
De Jura-periode is een geologische tijdsperiode en een systeem dat zich uitstrekte over 56 miljoen jaar vanaf het einde van de Trias-periode ongeveer 201,3 miljoen jaar geleden tot het begin van het Krijt 145 miljoen jaar geleden. Het vormt de middelste periode van het Mesozoïcum en is verdeeld in drie tijdperken: vroeg, midden en laat. De naam « Jura » werd in het begin van de 19e eeuw door geologen aan de periode gegeven op basis van de rotsformaties die in het Jura-gebergte werden gevonden en die werden gevormd tijdens de Jura-periode.
” data-gt-translate-attributen=”[{“attribute”:”data-cmtooltip”, “format”:”html”}]”>Jurassic of Germany” door David M. Martill, Eberhard Frey, Helmut Tischlinger, Matthias Mäuser, Héctor E. Rivera-Sylva en Steven U. Vidovic, 21 januari 2023, PalZ.
DOI: 10.1007/s12542-022-00644-4
Het exemplaar is momenteel te zien in het Natuurhistorisch Museum van Bamberg.
