Het evenement werd georganiseerd door EP-lid Peter Van Dalen en EP-lid Miriam Lexmann (EVP-fractie).
Peter Van Dalen reageerde als volgt op het vernietigende Open Doors-rapport:
“Het is zeer zorgwekkend om te zien dat de vervolging van christenen in de wereld nog steeds toeneemt. Het is daarom van groot belang dat het Europees Parlement bij al zijn werkzaamheden op het gebied van mensenrechten het recht op vrijheid, godsdienst of levensovertuiging niet over het hoofd ziet! Ik ben dankbaar voor organisaties als Open Doors die ons blijven wijzen op de urgentie en het belang van deze zaken.”
MEP Peter Vandalen
Parlementslid Nicola Beer (Renew Europe Group), een van de vice-voorzitters van het EP, hield een speciale toespraak over de positieve en constructieve rol van religieuze gemeenschappen in democratische samenlevingen en bijgevolg de noodzaak om de vrijheid van godsdienst of levensovertuiging te verdedigen.
mevrouw Dabrina Bet-Tamraz, een protestante uit de Assyrische etnische minderheid in Iran, die nu in Zwitserland woont, was uitgenodigd om te getuigen over de vervolging van christenen in Iran, naar het voorbeeld van haar eigen familie.
Toen ik een tiener was, werden we constant in de gaten gehouden; we werden afgeluisterd en er waren spionnen in de kerk. We wisten niet wie we konden vertrouwen. We waren er klaar voor dat iedereen in de familie op elk moment zou worden vermoord, zoals in veel andere christelijke gemeenschappen was gebeurd. Op school werd ik gediscrimineerd door de leraren en de directeur. Ik werd door de andere studenten zowel als christen als als Assyriër gestigmatiseerd.
Nadat de Shahrara Assyrian Church van mijn vader in 2009 werd gesloten, werd ik vele malen gearresteerd om ondervraagd te worden over de activiteiten van de leden van onze kerk. Ik werd vastgehouden zonder wettelijke vergunning, zonder vrouwelijke agent, maar alleen in een mannelijke omgeving, wat stressvol is voor een tiener. Ik werd bedreigd met verkrachting.
Ik voel me nu veilig in Zwitserland, maar toen officieren van het Iraanse Ministerie van Inlichtingen een artikel op sociale media publiceerden met mijn foto’s en huisadres – Iraanse mannen die in Zwitserland wonen aanmoedigden om ‘mij een bezoek te brengen’ – moest ik naar een ander huis verhuizen. Zelfs buiten Iran blijven we voor ons leven bedreigd als we de mensenrechtenschendingen van het regime aan het licht brengen.Dabrina Bet-Tamraz
Al vele jaren, Dabrina’s vader, Pastor Victor Bet-Tamrazen haar moeder, Shamiran Issavi Khabizeh deelden hun geloof met Farsi-sprekende moslims, wat verboden is in Iran, en leidden bekeerlingen op.
Pastor Victor Bet-Tamraz werd officieel erkend als minister door de Iraanse regering en leidde jarenlang de Shahrara Assyrian Pinksterkerk in Teheran, totdat het ministerie van Binnenlandse Zaken deze in maart 2009 sloot wegens het houden van diensten in Farsi – het was toen de laatste kerk in Iran houdt diensten in de taal van de Iraanse moslims. De kerk mocht later heropenen onder een nieuwe leiding, met diensten die alleen in het Assyrisch werden gehouden. Pastor Victor Bet-Tamraz en zijn vrouw verhuisden vervolgens naar de bediening van de huiskerk en organiseerden samenkomsten in hun huis.
Dabrina’s ouders werden in 2014 gearresteerd, maar werden op borgtocht vrijgelaten. In 2016 werden ze veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf. Hun hoorzitting in hoger beroep werd verschillende keren uitgesteld tot 2020. Toen duidelijk was dat de gevangenisstraf gehandhaafd zou blijven, besloten ze Iran te verlaten. Ze wonen nu samen met hun dochter die in 2010 naar Zwitserland was gevlucht.
Intussen had ze evangelische theologie gestudeerd in Engeland en is nu predikant in een Duitstalige kerk in Zwitserland. Haar campagne voor religieuze vrijheid in Iran heeft haar naar de VN-Mensenrechtenraad in Genève gebracht, naar de tweede jaarlijkse ministeriële bijeenkomst ter bevordering van religieuze vrijheid in Washington DC en naar een Algemene Vergadering van de VN, naast vele andere evenementen.
In het Europees Parlement in Brussel riep ze de Iraanse autoriteiten op om dat te doen
“de onmiddellijke en onvoorwaardelijke vrijlating gelasten van christenen die worden vastgehouden op valse beschuldigingen in verband met de beoefening van hun geloof en religieuze activiteiten; en het recht op vrijheid van godsdienst of levensovertuiging handhaven voor elke burger, ongeacht zijn etnische of taalkundige groep, inclusief bekeerlingen van andere religies.”
Ze vroeg de internationale gemeenschap, inclusief de Europese Unie, om Iran ter verantwoording te roepen voor de mishandeling van religieuze minderheden. Ze drong er bij de Iraanse autoriteiten op aan hun verplichting na te komen om de vrijheid van religie en levensovertuiging voor al hun burgers te waarborgen in overeenstemming met de internationale instrumenten die zij hebben ondertekend en geratificeerd.
Parlementslid Miriam Lexmann, uit Slowakije, een voormalig communistisch land, wees op de antireligieuze aard van de marxistische ideologie die decennia na de Tweede Wereldoorlog aan haar land werd opgelegd. Ze hield een levendig pleidooi voor gewetens- en geloofsvrijheid door te zeggen:
“Vrijheid van godsdienst of levensovertuiging is de hoeksteen van alle mensenrechten. Wanneer de godsdienstvrijheid wordt aangevallen, worden alle mensenrechten bedreigd. Vechten voor godsdienstvrijheid is vechten voor alle mensenrechten en voor democratie. Een aantal landen, zoals China, een ander communistisch land, hebben een aantal zeer geavanceerde methoden ontwikkeld om delen van de godsdienstvrijheid van hun bevolking te amputeren. Ik probeer mijn zorgen te delen met mijn collega’s van andere fracties in het Parlement, maar om verschillende redenen is het moeilijk om hun mening te openen. »
Parlementslid Nicola Beeruit Duitsland, benadrukte dat religieuze gemeenschappen een belangrijke rol spelen in onze democratische landen, bijdragen aan de stabiliteit van onze samenlevingen en hulp bieden aan de meest kwetsbare personen via hun caritatieve organisaties.
“Vechten voor vrijheid van religie of levensovertuiging draagt bij aan de verdediging van alle mensenrechten, maar heel vaak vergeten mijn collega’s in het Parlement de vrijheid van godsdienst wanneer ze prioriteit geven aan de mensenrechten die moeten worden verdedigd. ze zei. “De situatie wordt wereldwijd steeds erger en het is belangrijk dat mensen zoals Dabrina Bet-Tamraz getuigen over deze verslechtering. We hebben het voorrecht om vrij te beslissen en te kiezen welke religieuze of niet-religieuze overtuigingen we willen aanhangen. Het is een voorrecht en een schat die we ten volle moeten waarderen, omdat andersdenken in veel landen als een bedreiging wordt ervaren.”
Tijdens het debat met het talrijke publiek, MEP Peter Van Dalen werd uitgedaagd over de efficiëntie van de sancties van de Europese Unie. Zijn antwoord was zeer overtuigend:
“Vorig jaar in april belde de advocaat van een christelijk echtpaar in Pakistan me om hulp omdat ze al jaren in de dodencel zaten op beschuldiging van godslastering en mogelijk ter dood veroordeeld zouden worden. Besloten werd een spoedresolutie over hun situatie in te dienen. De motie kreeg veel steun en twee weken later werden ze vrijgelaten, officieel ‘bij gebrek aan bewijs’. Het laat zien dat resoluties van het Europees Parlement niet onopgemerkt blijven en zeer effectief kunnen zijn. Die twee christenen konden Pakistan verlaten en nu in een westers democratisch land wonen. Op basis van dit succes heb ik zojuist het initiatief genomen om een brief aan de EDEO en aan Josep Borrell ondertekend door acht EP-leden om vraagtekens te zetten bij de legitimiteit van de commerciële voordelen die verbonden zijn aan de SAP+-status, die te genereus aan Pakistan is verleend en ondanks de terugkerende schendingen van de godsdienstvrijheid en de mensenrechten in Pakistan wordt gehandhaafd. Op 17 januari verhoogde de Nationale Vergadering van Pakistan de straf voor het beledigen van vrome persoonlijkheden van de islam, met name familieleden van de profeet Mohammed, van drie naar tien jaar gevangenisstraf.
