Het EWDD heeft minigidsen voor gezinnen en dakloosheid gelanceerd die reageren op drugsproblemen

Op basis van een nieuwe wereldwijde beoordeling van het bewijsmateriaal en inzichten uit 29 landen (27 EUTurkije en Noorwegen), EWDD-minigidsen enkele van de belangrijkste uitdagingen op het gebied van de volksgezondheid op het gebied van drugs vandaag de dag onderzoeken. Ze bieden tijdig en praktisch advies aan praktijkmensen en beleidsmakers voor het ontwerpen, richten en implementeren van effectieve reacties. Elke gids geeft een overzicht van het onderwerp in kwestie, beoordeelt de beschikbaarheid en effectiviteit van reacties en overweegt implicaties voor beleid en praktijk.

Families van mensen die drugs gebruiken: gezondheids- en sociale reacties – hoogtepunten

De eerste van de minigidsen van vandaag richt zich op de families van mensen die drugs gebruiken, inclusief kinderen en volwassen familieleden.

• Familieleden van mensen die drugs gebruiken, kunnen een breed scala aan schade ondervinden en kunnen ondersteuning nodig hebben om hen te helpen deze aan te pakken. Passende reacties kunnen bestaan ​​uit eerstelijnsgezondheidszorg om de angst en stress die zij ervaren te verlichten, ondersteuning door leeftijdsgenoten, rouwverwerking en ondersteuning voor verwanten.
• Kinderen van wie de ouders of primaire verzorgers problematisch drugs gebruiken, kunnen bijzonder kwetsbaar zijn, maar veel kinderen die samenwonen met een ouder die drugs gebruikt, ondervinden geen schade. Het opbouwen en ondersteunen van de veerkracht van kinderen is belangrijk, naast het identificeren en aanpakken van hun specifieke problemen in verschillende ontwikkelingsstadia. De kwestie van het helpen van kinderen die worden beïnvloed door het gebruik van middelen door de ouders wordt erkend in de medicijn strategieën van de meeste EU-landen; hoewel de nationale benaderingen verschillen.
• Familieleden kunnen waardevolle steun bieden aan een familielid dat drugs gebruikt, en hen motiveren om drugs te gaan gebruiken. De behoeften van gezinsleden en hun potentiële bijdrage aan de doeltreffendheid van de drugsbehandeling moeten worden erkend in de richtlijnen voor drugsbeleid en -praktijken.
• Informatie over de schaal, omvang en aard van de beschikbare interventies voor gezinsleden is beperkt, en onderzoek en monitoring op dit gebied moeten worden verbeterd.

Dakloosheid en drugs: gezondheid en sociale reacties – hoogtepunten

Deze minigids richt zich op drugsgebruik onder mensen die het ervaren dakloosheid en die leven onder omstandigheden waarin ze te maken hebben met een scala aan sociale, mentale en fysieke gezondheidsrisico’s.

• Dakloosheid wordt beschouwd als een intense vorm van sociale uitsluiting, die een negatieve invloed heeft op de lichamelijke en geestelijke gezondheid, de levenskwaliteit, de toegang tot werk en andere economische, sociale en gezondheidsdiensten. Voorafgaand aan de COVID-19-pandemie werden naar schatting 700.000 mensen dakloos Europa.
• Op EU-niveau heeft het Europees Parlement opgeroepen om tegen 2030 een einde te maken aan dakloosheid, in overeenstemming met de VN-doelstellingen voor duurzame ontwikkeling. Veel EU-lidstaten nemen mensen die dakloos zijn op in hun nationale actieplannen voor drugsbeleid. Sommige landen nemen specifieke dienstverlening voor deze groep op in hun nationale kaders, terwijl andere reageren via reguliere sociale, gezondheids- en verslavingszorg.
• Drugsgebruik met een hoog risico onder mensen die dakloos zijn, is vooral geconcentreerd bij langdurig en herhaaldelijk daklozen. Ernstige psychische aandoeningen en psychiatrische stoornissen komen ook veel voor in deze groepen. Het algemene gebrek aan diensten gericht op mensen die dakloos zijn en drugs gebruiken, betekent dat velen in deze groep gebruik maken van andere laagdrempelige diensten (bijv. kamers voor drugsgebruik) die voedsel, douches en verbindingen met opvangcentra kunnen bieden.
• Het bieden van stabiele huisvesting, schadebeperkende diensten (bijv. programma’s voor het omruilen van naalden, mobiele klinieken) en geïntegreerde strategieën (netwerken van onderling verbonden ondersteuning) worden beschouwd als sleutelelementen voor doeltreffende drugshulpverlening aan mensen die dakloos zijn. Met verbeterde levensomstandigheden, zorgcoördinatie en met continuïteit van zorg kunnen reacties verschuiven naar behandelbare aandoeningen, zoals hiv- en hepatitis C-virusinfectie, stoornissen in het gebruik van middelen, geestesziekten en tuberculose.
• In Europa, is er geen standaardreeks reacties geïmplementeerd voor mensen die dakloos zijn en drugs gebruiken. Gegevens over de omvang en aard van de dienstverlening aan deze kwetsbare bevolkingsgroep zijn beperkt en er is meer onderzoek nodig om de belemmeringen voor het betreden van diensten te begrijpen.