Dit initiatief van EP-lid Bert-Jan Ruissen, lid van de EP-intergroep voor vrijheid van religie of levensovertuiging, was een vervolg op de resolutie van het Europees Parlement over de “Situatie van de mensenrechten in de context van het FIFA-wereldkampioenschap voetbal in Qatar ” aangenomen op 24 november laatste plenaire vergadering. Bij die gelegenheid riep het parlement « de autoriteiten van Qatar op om ervoor te zorgen dat de mensenrechten van alle deelnemers aan het WK 2022, inclusief internationale gasten en degenen die in het land wonen, worden gerespecteerd, ook voor hun vrijheid van godsdienst en levensovertuiging. »
Tijdens de conferentie werd de situatie van de bahá’ís toegesproken door Rachel Bayani vanuit het kantoor van de Bahá’í International Community in Brussel. Hier is een groot fragment van haar tussenkomst:
“Bahá’ís wonen al bijna 80 jaar in Qatar. Ze vormen een zeer diverse gemeenschap met leden van het Qatarese staatsburgerschap of van andere nationaliteiten. Ze beschouwen Qatar allemaal als hun thuis.
Niettemin heeft de gemeenschap te maken gehad met gevallen van discriminatie en mensenrechten schendingen gedurende vele decennia. Het cumulatieve effect van deze daden is nu onhoudbaar geworden omdat ze de levensvatbaarheid van de gemeenschap zelf bedreigen. In de loop van de decennia, en intenser in de afgelopen jaren, hebben baháʼís in Qatar de Qatarese autoriteiten rechtstreeks en met open hand benaderd om oplossingen te zoeken in gebieden waar de staat zijn verplichtingen niet nakomt. Hoewel er periodiek diverse toezeggingen en toezeggingen zijn gedaan, zijn deze niet uitgekomen.
Bahá’ís worden gedwongen het land te verlaten
Steeds meer baháʼís zijn gedwongen het land te verlaten. De mensenrechten schendingen die ze ondergaan zijn van verschillende aard, variërend van surveillance, het lastigvallen van schoolkinderen en studenten, het platwalsen van een bahá’í-begraafplaats, schendingen in de arbeidssector en de plotselinge beëindiging van arbeidscontracten, het niet erkennen van persoonlijke status of huwelijkswetten, de onmogelijkheid van gezinshereniging, de weigering van een verblijfsvergunning of de zwarte lijst om ‘veiligheidsredenen’ vanwege hun religieuze overtuiging.
In sommige gevallen krijgen baháʼís die al generaties lang in het land wonen, eenvoudigweg de opdracht om te vertrekken zonder enige uitleg, worden ze gedeporteerd of krijgen ze geen toestemming om het land opnieuw binnen te komen. Baha’i-leiderschapsposities zijn het doelwit van bijvoorbeeld de voorzitter van de Nationale Assemblee van de Baha’i van Qatar, die de Qatari-onderdaan is, aan wie onlangs een rechterlijke uitspraak is voorgelegd waarin hij bij verstek werd veroordeeld tot een gevangenisstraf en een boete, en dit duidelijk vanwege de zijne geloof.
In de werkgelegenheidssector worden baháʼís systematisch de ‘verklaringen van goed gedrag’ ontzegd die nodig zijn voor werk. Dit is een toestemming die moet worden verkregen van de staatsveiligheid. Bahá’ís worden deze certificaten geweigerd hoewel ze geen enkele misdaad of overtreding hebben begaan. Er is geen transparantie in het goedkeuringsproces, noch enig recht of middel om in beroep te gaan. Omdat werk de sleutel tot ingezetenschap is, hebben veel gezinnen hun ingezetenschap verloren en moesten uiteindelijk het land verlaten.
Deze problemen, die door de autoriteiten als incidenteel werden bestempeld en door de baháʼís zelf zelfs als incidenteel werden verondersteld, namen geleidelijk de vorm aan van een patroon dat onmogelijk te negeren of weg te redeneren was.
De bahá’í-gemeenschap wordt onzichtbaar en geruisloos verstikt
De bahá’í-gemeenschap weet maar al te goed hoe het eruit ziet als een land een hele gemeenschap wil uitroeien. We hebben het voorbeeld van Iran en hoe het systematisch zijn inspanningen uitvoert om een gemeenschap langzaam economisch, sociaal en intellectueel te verstikken. Een van de kenmerken van die strategie is om zeer berekend te werk te gaan met als doel de internationale aandacht te ontwijken.
De bahá’í-gemeenschap in Qatar telt vandaag de dag enkele honderden. Zonder de discriminatie en het feit dat velen gedwongen werden het land te verlaten, zou de bahá’í-gemeenschap tegenwoordig veel groter zijn. Het voortbestaan van de gemeenschap staat dus op het spel.
Zijne Hoogheid Sheikh Tamim Bin Hamad Al Thani, de emir van Qatar, zei enkele weken geleden tijdens zijn toespraak tot de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties dat de staat Qatar onze gemeenschappelijke menselijkheid wilde vieren, hoe divers onze religies en nationaliteiten ook mogen zijn. De internationale Bahá’í-gemeenschap verwelkomt deze nobele gevoelens. En we danken Zijne Hoogheid voor het delen ervan met de wereld. We kijken uit naar een tijd waarin deze woorden werkelijkheid worden met betrekking tot de bahá’í-gemeenschap die in Qatar woont. »
En Europarlementariër Bert-Jan Ruissen sloot af met de woorden “Ik roep Qatar op om de rechten van de bahá’í-gemeenschap en om ervoor te zorgen dat bahá’ís dat zijn niet meer uit de weg geruimd land of gedwongen te vertrekken.”
QATAR « Ik ben voor het leven uit Qatar gezet omdat ik een bahá’í was »
Een in 2015 gedeporteerde bahá’í wordt de toegang tot het land geweigerd om het WK voetbal in november 2022 bij te wonen
Tijdens de conferentie die op 6 december werd georganiseerd door EP-lid Bert-Jan Ruissen onder de titel “Qatar: aanpakken van de beperkingen van godsdienstvrijheid voor bahá’ís en christenen,“ en de bahá’ís
getuigde over zijn uitzetting uit het land in 2015:
“Mijn vrouw, een Qatarees staatsburger, en ik verhuisden in 1979 vanuit Koeweit naar Qatar. Mijn vrouw, die in Qatar was opgegroeid, wilde terug zijn waar haar familie woonde en diende de gemeenschap sinds ze daar begin jaren vijftig was verhuisd.
Ik begon Engelse les te geven in een nationaal olie- en gasbedrijf. Later ben ik overgestapt naar andere banen, allemaal betrokken bij de opleiding en ontwikkeling van Qatari-onderdanen. Ik heb daar 35 jaar heel gelukkig gewoond tot ik in mei 2015 werd uitgezet.
Onze drie kinderen gingen allemaal naar overheidsscholen en spreken vloeiend Arabisch. Hoewel ze aan Britse universiteiten studeerden, kozen ze er allemaal voor om terug te keren naar Qatar, waar ze waren opgegroeid en waar hun vrienden waren.
We waren allemaal goed geïntegreerd, maar desondanks kreeg ik in mei 2015 het bevel om te vertrekken. Er is nooit een officiële reden aan mij gegeven voor een dergelijke beslissing, maar ik geloof dat het te wijten was aan mijn activiteiten als bahá’í.
Vrijheid van meningsuiting en proselitisme
Inderdaad, wij, als bahá’ís, verbergen of ontkennen onze religie niet en delen met iedereen die geïnteresseerd is de principes en leringen van ons geloof. Onze activiteiten zijn voornamelijk educatief, gericht op een proces van spirituele en morele opvoeding die capaciteit opbouwt om de gemeenschap te dienen en zo te werken aan de verbetering van de wereld. Onze activiteiten zijn zeer transparant en staan open voor iedereen, ongeacht ras, religie en nationaliteit, die ervan wil profiteren.
Ik heb begrepen dat dergelijke activiteiten door de autoriteiten verkeerd zijn geïnterpreteerd als proselitisme, wat bij wet verboden is in Qatar.
In het Baha’i-geloof is het verboden iemands geloof aan anderen op te dringen, enige vorm van intimidatie te gebruiken of materiële aansporingen tot bekering aan te bieden. Iedereen is echter welkom om deel te nemen aan bahá’í-activiteiten en de gemeenschap als ze dat willen.
Wanneer een bahá’í zijn of haar geloof deelt met een andere persoon, is de handeling geen poging om een bepaald punt te overtuigen of anderszins te bewijzen. Het is de uitdrukking van het oprechte verlangen om zinvolle gesprekken aan te gaan over fundamentele kwesties van het bestaan, om de waarheid te zoeken, misvattingen uit de weg te ruimen en eenheid te bevorderen. Bahá’u’lláh zegt ons: « Het welzijn van de mensheid, haar vrede en veiligheid zijn haalbaar tenzij en totdat haar eenheid stevig tot stand is gebracht. »
Hoe mijn deportatie achter de schermen werd gepland
In september 2013 hebben mijn werkgevers de verlenging aangevraagd van mijn verblijfsvergunning die in november zou aflopen. Ik kreeg te horen dat ze de verlenging niet hadden kunnen voltooien vanwege ‘problemen met het systeem’. Mijn werkgevers gingen door met regelmatige follow-up, maar kregen elke keer te horen dat ze moesten ‘wachten’.
In maart 2014 hebben mijn werkgevers mijn arbeidsovereenkomst moeten beëindigen omdat er geen oplossing was voor de administratieve kwestie. Ik heb contact opgenomen met de Britse ambassade, maar zij vertelden dat ze niet konden helpen. Ik benaderde een advocaat die me vertelde dat advocatenkantoren de opdracht hadden gekregen om geen zaken aan te nemen die met veiligheid te maken hadden.
In april 2014 vertelde het ministerie van Binnenlandse Zaken me dat mijn vertrek werd behandeld als deportatie op instructie van de Staatsveiligheid zonder opgaaf van reden. Ik ging in beroep tegen de beslissing en benaderde de Nationale Mensenrechtencommissie. Ik heb me een aantal maanden elke week bij de immigratiedienst gemeld, zoals mij was verteld. In maart 2015 liet de immigratiedienst me weten dat die er zou zijn geen schriftelijke reactie op mijn bezwaarschrift en de veiligheidsautoriteiten hadden overwogen
mijn aanwezigheid was « niet in het belang van de staat ».
Op 24 mei 2015 werd ik van school gestuurd. Mijn vrouw bleef met onze kinderen in Qatar om voor haar eigen bejaarde ouders te zorgen.
Levenslang verbannen uit Qatar
Het is belangrijk om te vermelden dat toen ik in Qatar woonde, andere bahá’ís het land werden uitgezet en dat veel van onze jongeren werk werd ontzegd. Deze jonge mensen, van wie velen zijn geboren en getogen in Qatar en geen ander thuis kenden, hadden geen andere keuze dan te vertrekken. Sommigen, die vervolgens probeerden terug te keren, werden de toegang geweigerd en werden op de zwarte lijst gezet.
In december 2015 en augustus 2016 heb ik een bezoekersvisum aangevraagd via Qatar Airways, maar beide aanvragen werden afgewezen omdat ze niet waren goedgekeurd door de veiligheidsautoriteiten.
Op 17 november 2016 werd mij de toegang tot het land geweigerd toen ik op doorreis was op Hamad International Airport.
In september 2022 benaderde mijn dochter de Britse ambassade met het verzoek om uit medeleven een bezoek voor mij aan te vragen, aangezien bij mijn vrouw kanker was vastgesteld. De aanvraag werd afgewezen.
In oktober 2022, toen Qatar openlijk had verklaard dat iedereen welkom was om het WK bij te wonen, vroeg ik een Hayya-kaart aan die nodig was om het land binnen te komen en de voetbalwedstrijden bij te wonen. Mijn aanvraag werd twee keer afgewezen.
HRWF houdt zijn naam geheim om veiligheidsredenen voor zijn familie.
Lien source
