«Onwetendheid maakt racisme mogelijk, maar racisme vereist onwetendheid. Het vereist dat we de feiten niet kennen, ”zegt Sarah Lewis, universitair hoofddocent Afrikaans -Amerikaanse en Afrikaans -Amerikaanse studies aan de Harvard University en oprichter van het Vision and Justice -programma daar, dat onderzoek, kunst en cultuur verbindt om billijkheid en rechtvaardigheid te bevorderen.
Mevrouw Lewis was op het hoofdkantoor van de VN voor een evenement kwalificatie De internationale dag van vorige week voor de eliminatie van rassendiscriminatie.
In een interview met Een nieuwsAna Carmo besprak de cruciale kruising van kunst, cultuur en wereldwijde actie om raciale discriminatie van lopende uitdagingen aan te pakken.
Het interview is bewerkt door lengte en duidelijkheid.
VN Nieuws: Hoe kan kunst zowel bijdragen aan het vergroten van het bewustzijn over raciale discriminatie als inspirerende actie naar de eliminatie ervan?
Sarah Lewis: Ik groeide niet ver van de Verenigde Naties, op slechts tien blokken verwijderd. Toen ik een kind was, raakte ik geïnteresseerd in de verhalen die definiëren wie tellen en wie erbij hoort. Verhalen die ons gedrag, verhalen, verhalen die de implementatie van wetten en normen mogelijk maken.
En wat ik ben gaan studeren is het werk van verhalen in de loop van de eeuwen door de kracht van cultuur. We zijn hier om veel van het beleidswerk te vieren dat door verschillende staten is uitgevoerd, maar niets van dat werk is bindend en zal meegaan zonder de berichten die worden verzonden door de gebouwde omgeving, verzonden door de beeldkracht, verzonden door de kracht van de monumenten.
Een van de denkers in de Verenigde Staten die zich voor het eerst op dat idee concentreerden, was eerder tot slaaf gemaakte Abolitionist -leider Frederick Douglass en zijn toespraak Foto’s in uitvoeringGeleverd in 1861 aan het begin van de Amerikaanse burgeroorlog, biedt het een plan van hoe we moeten nadenken over de functie van cultuur voor gerechtigheid.
Hij was niet geobsedeerd door het werk van een kunstenaar. Ik was gefocust op de perceptuele veranderingen die in ieder van ons optreden, wanneer we geconfronteerd worden met een beeld dat duidelijk maakt dat de onrechtvaardigheden waarvan we niet wisten dat ze gebeuren, en de actiekrachten.
Een nieuws: Dit jaar markeert ook de 60e verjaardag van de Internationaal Verdrag inzake de eliminatie van alle vormen van rassendiscriminatie. Hoe denk je dat samenlevingen zich echt kunnen inzetten voor deze historische worstelingen voor raciale rechtvaardigheid, met name in de context waarin raciale discriminatie nog steeds diep geworteld is?
Sarah Lewis: We praten op een moment dat we de regels hebben gewijzigd rond wat we onderwijzen, wat er in ons curriculum in staten over de hele wereld zit. We zijn op een moment dat er het gevoel is dat men slavernij bijvoorbeeld als nuttig kan onderwijzen voor de vaardigheden die [it] Aangeboden de slaaf.
Als u vraagt wat naties kunnen doen We moeten ons concentreren op de rol van onderwijs. Onwetendheid maakt racisme mogelijk, maar racisme vereist onwetendheid. Het moet de feiten niet kennen. Wanneer je bijvoorbeeld ziet hoe slavernij bijvoorbeeld, werd afgeschaft maar omgezet in verschillende vormen van systemische en aanhoudende ongelijkheid, realiseer je je dat je moet handelen.
Zonder onderwijs kunnen we de normen en nieuw beleid en verdragen die we hier vandaag pleiten niet samenwerken, beschermen en implementeren.
In het verleden werd een hoopvolle toekomst voor Zuid -Afrika belemmerd door apartheid, maar het overwinnen van raciale onrechtvaardigheid maakte de weg vrij voor een samenleving op basis van gelijkheid en gedeelde rechten voor iedereen.
UN Nieuws: je praat over de kracht van het onderwijs en dit idee dat we verhalen moeten veranderen. Hoe kunnen we, als samenlevingen, ervoor zorgen dat verhalen en vooringenomenheid echt veranderen?
Sarah Lewis: Als onderwijs belangrijk is, is de gerelateerde vraag, hoe leren we beter? En niet alleen onderwijzen we door het werk van scholen, universiteiten en allerlei soorten curricula, We onderwijzen door de verhalende berichten in de wereld om ons heen.
Wat we kunnen doen bij een persoonlijke, dagelijkse leider of niet, is de vragen stellen: wat zien we en waarom zien we het? Welke verhalen worden in de samenleving overgedragen die bepalen wie telt en wie erbij hoort? En wat kunnen we eraan doen als u moet worden gewijzigd?
We moeten allemaal deze individuele en precieze rol spelen om een eerlijkere wereld te garanderen waarin we weten dat we allemaal kunnen creëren.
UN News: Toen je een universiteitsstudent in Harvard was, zei je dat je precies dat opmerkte, dat er iets ontbrak en dat hij vragen had over wat niet werd geleerd. Welk belang is om de kwestie van visuele vertegenwoordiging op scholen op te nemen, vooral in de Verenigde Staten?
Sarah Lewis: Stilte en wissen kunnen niet worden gestopt in staten die werkzaamheden wereldwijd zullen waarborgen. Ik heb het geluk dat ik naar buitengewone scholen ben gegaan, maar ik ontdekte dat veel werd weggelaten uit wat ze me hebben geleerd, niet door enig ontwerp of een individuele schuldig, een of andere leraar, maar door een cultuur die had gedefinieerd en besloten welke verhalen meer belangrijk waren dan anderen.
Ik heb hier echt over geleerd door de kunst, door te begrijpen en na te denken over welke conventionele samenleving ons vertelt dat we ons moeten concentreren op beelden en kunstenaars die ertoe doen.
Ik schreef tien jaar geleden een boek over, inderdaad, falen, in ons falen om deze verhalen aan te pakken die worden weggelaten. En in veel opzichten, zie je, het idee van rechtvaardigheid als de berekening van de samenleving met falen.
Gerechtigheid vereist nederigheid van ons allemaal om te erkennen hoe fout we zijn geweest. En het is die nederigheid die de opvoeder heeft, die de student heeft en het is de positie die we allemaal moeten aannemen als burgers om te erkennen wat we nodig hebben om terug te keren naar de verhalen van het onderwijs vandaag.
UN Nieuws: u spreekt in uw boek over de rol van « bijna falen » als een nabijgelegen overwinning in ons eigen leven. Hoe kunnen we de voortgang van enige vooruitgang zien om de eliminatie van rassendiscriminatie in samenlevingen te bereiken en zich niet verslagen te voelen door mislukkingen?
Sarah Lewis: Hoeveel bewegingen voor sociale rechtvaardigheid begonnen toen we falen toegeven? Als we toegeven dat we het mis hadden? Ik zou zeggen dat iedereen uit dat besef is geboren. We kunnen niet worden verslagen. Er zijn voorbeelden van mannen en vrouwen die een voorbeeld zijn van hoe we het doen.
Ik zal je een snel verhaal over één vertellen. Het heette Charles Black Jr, en we zijn hier vandaag, deels vanwege zijn werk in de Verenigde Staten. In de jaren dertig ging hij naar een dansfeest en bevond zich zo geobsedeerd door de kracht van deze trompet.
Het was Louis Armstrong, en ik had nog nooit van hem gehoord, maar Ik wist op dat moment dat vanwege het genie dat uit deze zwarte man kwam, dat raciale segregatie in de Verenigde Staten fout moet zijn: dat hij het mis had.
Een muurschildering van het protest van I Am To Man die plaatsvond in Memphis, Tennessee, tijdens de burgerrechtenbeweging in de Verenigde Staten.
Het was toen dat hij naar gerechtigheid begon te lopen, hij werd een van de advocaten van het ‘Brown V’ onderwijsbestuur dat hielp de segregatie in de Verenigde Staten te verbieden en bleef elk jaar lesgeven aan de Universiteit van Columbia en Yale, en zou deze ‘luisteren Night Armstrong’ eren om de man te eren die hem had laten zien dat hij fout was, die de samenleving verkeerd was, en dat was iets dat iets was.
We moeten manieren vinden om onszelf toe te staan dat gevoel van falen ons niet te laten verslaan, maar om door te gaan. Er zijn ontelbare voorbeelden die het in die lijn zou kunnen bieden, maar het verhaal van Charles Black Jr. is er een die de katalytische kracht aantoont van die erkenning van die interne dynamiek die de kleinste en meest privé -ontmoeting en ervaring is die vaak leidt tot de openbare vormen van rechtvaardigheid die we vandaag vieren.
