Nadat in 2011 de Syrische burgeroorlog uitbrak, verhuisde mevrouw Al Zamel met haar gezin naar Egypte. Ze verbleef daar drie jaar met haar familie, maar de situatie van de vluchtelingen verslechterde en in 2014 betaalden zij en haar Syrische verloofde smokkelaars om hen naar Europa te brengen.
Tijdens de reis werd haar boot geramd door mensenhandelaars, waarbij 500 mensen omkwamen, onder wie haar verloofde. Na vier dagen op zee werd ze gered door een koopvaardijschip, samen met twee kleine kinderen die ze de hele tijd had vervoerd (een van hen, een negen maanden oude jongen genaamd Malak, stierf vijf uur nadat ze was gered).
Veel immigranten verliezen hun leven bij het oversteken van de Middellandse Zee in niet-zeewaardige boten (archief)
praten met VN-nieuws, Mevrouw Al Zamel, momenteel woonachtig in Zweden, vertelt over de gevaarlijke reis van Egypte naar Europa en reflecteert op de huidige strijd voor vrede, veiligheid en een betere toekomst voor Syrië na Assad.
‘Hoe kunnen ze 500 mensen vermoorden?’
“We hebben drie pogingen ondernomen om Egypte over zee te verlaten. De eerste twee keer faalden we en elke keer zaten we tien dagen gevangen. Bij de derde poging vertrokken we vanaf de kust van Alexandrië.
De laatste boot waar we aan boord gingen was in zeer slechte staat. [the migrants were transferred several times to different boats during the journey]. Er arriveerde een ander schip, met mensen die op piraten leken en ons vloekten en beledigden. Ze brachten ons schip tot zinken en vluchtten lachend.
Tot op de dag van vandaag zit het geluid van hun gelach nog steeds in mijn oren en ik kan het niet vergeten. De meeste opvarenden verdronken. Hoe konden ze 500 mensen doden, inclusief kinderen, vrouwen, gezinnen en jongeren?
Ik had een klein drijfmiddel om mijn middel en ik was bang omdat ik niet kon zwemmen. Vier dagen lang heb ik twee kleine meisjes op mijn borst gedragen. Hun familieleden gaven ze aan mij voordat ze verdronken. Ik moest wakker blijven, zonder eten of drinken. Het was koud en er waren dode lichamen om me heen. Het enige licht dat hij kon zien waren de sterren aan de hemel. Pijn en dood omringden mij overal.
Gebrek aan opties
Nadat ik gered was en naar Europa werd gebracht, hoorde ik dat veel mensen, waaronder sommigen die dicht bij mij stonden, dezelfde reis wilden maken. Ik was het daar niet mee eens, maar ik begreep zijn redenen. Ze worden daartoe gedwongen omdat er geen andere opties zijn.
Ik moest deze gevaarlijke reis voor mijn gezin maken. Hij wilde dat ze in betere en veiligere omstandigheden zouden leven. Ik wilde dat mijn jongere broers en zussen veilig zouden studeren en leven, ver weg van de moeilijke omstandigheden die we in Egypte hebben meegemaakt, waar het leven moeilijk was en we niet veel kansen hadden.
Een gezin verzamelt zich in een opvangcentrum in de stad Ar-Raqqa, Syrië.
We hebben Zweeds kunnen leren en nu studeer ik Engels. Ik heb zes jaar als lerarenassistent gewerkt en mijn broertje staat nu op het punt om aan zijn universitaire studie te beginnen. Ik heb hele goede ervaringen gehad en ik heb met goede mensen gewerkt die van Syriërs houden.
Momenteel neem ik deel aan conferenties met verschillende organisaties die verbonden zijn aan universiteiten, scholen of vrijwilligersorganisaties. Ik praat over zelfmotivatie en hoe je moeilijkheden moet overwinnen nadat je een moeilijke test hebt doorstaan. Ik praat over Syrische vluchtelingen en vluchtelingenrechten.
‘Syriërs verdienen het om in veiligheid te leven en hun dromen waar te maken’
Toen ik hoorde de nieuws [of Assad’s fall] Het was als een droom voor mij en voor veel Syriërs die hebben geleden. Ik huilde met heel mijn hart. Het was een onbeschrijfelijk gevoel, zoiets als een droom.
Meer dan een decennium van oorlog heeft in heel Syrië wijdverbreide verwoestingen veroorzaakt.
Ik wil het hebben over de pijn en de stemmen van de moeders die hun kinderen verloren door de tirannie van Bashar al-Assad. Na de bevrijding is het noodzakelijk om ons een toekomst vol kansen, positieve veranderingen, vrede en veiligheid voor te stellen, omdat alle Syriërs het verdienen om in vrijheid te leven.
Syrië heeft veel hulp nodig om de verwoestingen weer op te bouwen en uit te wissen. Of ik nu hier in Zweden blijf of terugkeer, ik wil bijdragen aan de wederopbouw ervan, zodat we allemaal vrede en veiligheid kunnen hebben.
Syriërs verdienen het om in veiligheid te leven en hun dromen waar te maken. “We kunnen allemaal op de een of andere manier een bijdrage leveren om de gemeenschap te ondersteunen, deel te nemen aan ontwikkelingsprojecten en het bewustzijn te vergroten.”
