Het werk van vrouwen helpt de Kerk, creëert cultuur en samenleven

Alessandro De Carolis – Vaticaanstad

Lucia, uit het Latijnlux, ‘licht’. Het heldere licht van de ogen waarmee ze naar degenen keek die haar wilden vermoorden, en dat deed ze omdat ze een christen was en eerst wraak wilde nemen, nadat ze ‘nee’ had gezegd tegen de vrijer die haar keuze niet wilde respecteren. wijdt zichzelf toe aan Christus. In het martelaarschap van Saint Lucia is er een wereld van tijdloze waarden: er is ‘een helder, transparant, oprecht persoon zijn’, ‘uit de dubbelzinnigheden van het leven komen en criminele medeplichtigheid’. En er is het voorbeeld van een vrije vrouw, dat de noodzaak aantoont van “vrouwelijk werk en woord in een Kerk die op weg is naar de uitgang, die zuurdesem en licht is in cultuur en samenleven.”

Wederzijds geluk

Het is een bewonderend portret dat de paus maakt de Syracusaanse heilige tot de dag van haar liturgische nagedachtenis. Ter gelegenheid van het Lucianjaar dat aan haar is gewijd, keren de stoffelijke resten tijdelijk terug naar hun geboortestad – waar ze werden begraven na hun moord uit haat tegen het geloof tijdens de vervolgingen van 304 – en vanwaar ze werden gestolen om eerst in Constantinopel terecht te komen en vervolgens, na de plundering van de stad in 1204, in Venetië als oorlogsbuit.

In de brief die Franciscus aan de aartsbisschop van Syracuse, Francesco Lomanto, heeft gestuurd, bedankt de paus allereerst de « bedevaart » van het lichaam van de heilige aan de vooravond van de grote jubileumbedevaart. ‘Er is licht’, schrijft hij, ‘waar geschenken worden uitgewisseld’, terwijl ‘de leugen die de broederschap vernietigt en de schepping verwoest, in plaats daarvan het tegenovergestelde suggereert: dat de ander een tegenstander is en zijn fortuin een bedreiging.’

De kracht die de stad bouwt

Vervolgens dacht Franciscus na over het leven en de dood van de Siciliaanse heilige, waarbij hij in haar “de waardigheid en het vermogen om ver weg te kijken” vastlegde, dezelfde “die christelijke vrouwen nog steeds in het middelpunt van het sociale leven plaatsen, en niet toestaan ​​dat” Geen wereldse macht omsluit zijn getuigenis in onzichtbaarheid en stilte. »

Het martelaarschap van Sint-Lucia, zo nodigt de paus uit, ‘voedt ons op in tranen, mededogen en tederheid: het zijn deugden die worden bevestigd door de Tranen van Onze-Lieve-Vrouw in Syracuse. Het zijn niet alleen christelijke deugden, maar ook politieke deugden. « Zij vertegenwoordigen de ware kracht die de stad bouwt. » Ze geven ons – benadrukt hij – de ogen terug om te zien, dat zicht dat we door ongevoeligheid dramatisch verliezen.

Gehoorzaam het geweten

De paus dringt erop aan de ogen en het zicht te herinneren, waarvan Sint Lucia de beschermheilige is. ‘Aan de kant van het licht staan ​​– zegt hij – stelt ons ook bloot aan martelaarschap. « Ze leggen misschien niet hun handen op ons, maar als we kiezen aan welke kant we staan, zal dat een deel van onze gemoedsrust wegnemen. » Net als bij andere gelegenheden bekritiseert Franciscus die ‘vormen van rust’ die ‘lijken op de vrede op het kerkhof’ en ervoor zorgen dat we ‘afwezig zijn, alsof we al dood zijn’. Integendeel, zo benadrukt hij, worden we nooit moe kinderen, adolescenten en volwassenen op te voeden ‘om getuigen te herkennen, een kritisch gevoel te cultiveren, de wetten te gehoorzamen’. bewustzijn«. Elke roeping, zo beweert de paus, legt een ‘keuze’ op en de heiligen laten zien hoe we uit ‘die persoonlijke of gemeenschappelijke toevluchtsoorden kunnen komen die ons in staat stellen weg te blijven van de kern van het menselijke drama’.

Wees ook een partij voor de armen

De laatste aanbeveling van Franciscus aan de Syracusanen is dat ze niet vergeten de zusters en broeders van over de hele wereld die lijden onder vervolging en onrechtvaardigheid ‘spiritueel’ naar de partij te brengen. Voeg de emigranten, de vluchtelingen en de armen die bij je zijn erbij.