In de woestijn zonder toekomst, het protest van een groep vluchtelingen

Beatrice Guarrera – Vaticaanstad

“Wij willen internationale bescherming op een veilige plek voor vluchtelingen en asielzoekers.” Elke ochtend, sinds 25 september, zwaaien ze tussen het stof van de Sahara met tientallen pagina’s met deze oproep. Het zijn de vluchtelingen van het humanitaire centrum van UNHCR, vijftien kilometer van de stad Agadez, in het hart van Niger, die elke dag de hitte, het stof en de wanhoop trotseren om de wereld, door middel van vreedzaam protest, te vragen niet langer onzichtbaar te zijn. . In het centrum zijn ongeveer 1.500 mensen gehuisvest, van wie sommigen daar sinds 2017 zijn gestrand. ‘Vluchtelingen in de woestijn zonder oplossingen’, lees enkele inscripties op de lakens die worden vastgehouden door de onschuldige handen van de kinderen die daar wonen (zo’n 500 , waaronder veel baby’s). De talrijke vrouwen, waarvan sommige zwanger, zijn ook in nood en lijden.

“Wij vragen – leggen de organisatoren van het protest uit in een oproep verzameld door de organisatie Refugees in Libië – aan alle internationale instellingen en mensenrechtenorganisaties om duurzame oplossingen en een waardig leven te vinden, en we vragen ook derde landen om de toekomst van onze landen te garanderen. kinderen en vrouwen. Red ons – zo vervolgen ze – ‘van deze hel waarin we leven van 2017 tot vandaag.’ Een roep om overleving en waardigheid dus, afkomstig van degenen die al ongelooflijk harde verhalen achter de rug hebben. Zoals die van Amira, een 29-jarige Soedanese vrouw die na een lange reis in het humanitaire centrum arriveerde. « Mijn man is overleden en ik heb zes kinderen zonder zorg, zonder onderwijs, zonder toekomst. » Oorspronkelijk afkomstig uit de regio Darfur, had ze na onbeschrijfelijk geweld besloten te vluchten naar een veiliger plek en kwam zo in 2018 in Libië terecht. Daar was ze echter samen met haar kinderen en haar man verkocht aan een bende mensenhandelaars. , die een losgeld van 100.000 dollar eisten, wat voor hun families van herkomst onmogelijk was om te betalen. « Daarna sloegen ze ons elke dag, elke ochtend, zodat we hen het losgeld zouden betalen », legt de vrouw uit. Het waren momenten van afschuw, waaruit hij uiteindelijk wist te ontsnappen en vervolgens besloot naar Niger te verhuizen, waar de situatie echter niet verbeterde. Na de dood van haar man vorig jaar leeft ze nu nog steeds in het humanitaire centrum van de woestijn, zonder horizon en zonder onderwijs voor haar kinderen. Net als zij missen de andere mensen in het centrum – vooral Soedanezen – de middelen om weer te verhuizen. « De barre omgeving van de woestijn en het gebrek aan hoop hebben ons psychische stoornissen bezorgd. We willen hier niet blijven », klagen de vluchtelingen.

Hun moeilijke situatie weerspiegelt die van zoveel andere mannen en vrouwen die van het ene land naar het andere in Afrika verhuizen, ontheemd door oorlogen, geweld, armoede en zonder mogelijke levensvooruitzichten. Wie luistert naar hen? Wie zal hen helpen? Wie geeft ze een toekomst? Om de meest kritieke situaties te onderscheppen, is er al een paar jaar een hotline actief van de organisatie Refugees in Libië, die vervolgens via het netwerk Alliance for Refugees in Libië de roep van migranten probeert te versterken. Ze bellen en schrijven vanuit verschillende plaatsen, niet alleen vanuit Niger, een land dat wordt geregeerd door een militaire junta, waar de coördinatie met humanitaire organisaties die vluchtelingen ondersteunen steeds moeilijker wordt. Helaas zijn er nog steeds veel noodsituaties: noodsituaties van mensen die er alleen om vragen om als zodanig behandeld te worden. Achter de foto’s en berichten die met een slechte verbinding worden verzonden, de woorden die in een slechte telefoon worden geschreeuwd, schuilen echte mensen, die vragen om niet onzichtbaar te blijven aan de rand van de wereld.