In zijn eerste toespraak in het land, een ‘brug’ in Europa, hekelde Franciscus dat ‘we heel dicht bij een wereldoorlog zijn’ en bad dat het Oude Continent ‘het leven op de eerste plaats zou zetten’. Hij benadrukte dat de Kerk resoluut wordt geconfronteerd met de plaag van misbruik van minderjarigen, “die de gewonden vergezellen”, en herinnerde aan het drama van “gedwongen adopties”.
Alessandro Di Bussolo – Vaticaanstad
Een gebed voor “degenen die verantwoordelijk zijn voor naties” over de hele wereld, zodat we ernaar kunnen kijken België en van hun geschiedenis, ‘die magistra vitae te vaak genegeerd wordt’, leren ervan en weten hoe ze ‘hun volk’ de tegenslagen en rouw van oorlogen kunnen besparen. Paus Franciscus hield de toespraak aan het eind van zijn toespraak in de Grote Galerij van het Kasteel van Laken, de officiële residentie van de koning van België, voor ongeveer 300 vertegenwoordigers van politieke en religieuze autoriteiten, zakenmensen en het maatschappelijk middenveld en de cultuur. Vanuit dit kleine maar tegelijkertijd grote land dat hem vrijdagmiddag onder hevige regen verwelkomde, bad de paus ‘dat de heersers weten hoe ze hun verantwoordelijkheid, het risico en de eer van de vrede moeten nemen en hoe ze gevaar en schande kunnen afweren. en de absurditeit van oorlog. En bekeert uw hart, waarbij u ‘altijd het algemeen belang op de eerste plaats zet’. Hij sprak ook over het misbruik van minderjarigen als « een misdaad waarvoor de Kerk zich moet schamen en om vergeving moet vragen, en moet proberen op te lossen met christelijke nederigheid. »
De eerste dag van de paus in België
De eerste dag van Franciscus in België, de tweede paus na Johannes Paulus II in 1995 die dit land en de hoofdstad Brussel, aan het einde van de Tweede Wereldoorlog door Europa gekozen als hoofdkwartier van de belangrijkste Europese instellingen, bezocht. begonnen met een privémis in de Nuntiatuur om 7.00 uur. Om 9.15 uur vertrok de pauselijke processie naar het Kasteel van Laken, een residentie die gewoonlijk wordt gebruikt voor officiële ceremonies. Het werd gebouwd door de Oostenrijkse aartshertogen en gouverneurs-generaal van Nederland, Maria Christina van Oostenrijk en Albert van Saksen-Teschen, en voltooid in 1785. Hier begon kort na 9.30 uur het beleefdheidsbezoek aan koning Filips van België, die de paus ontving. Franciscus met grote hartelijkheid en glimlachwisselingen bij de ingang, samen met koningin Matilda.
Het beleefdheidsbezoek aan koning Felipe
Na de officiële foto in de lobby, in de Hall of Arts, ondertekent de paus het Book of Honor, omringd door de prachtige wandtapijten uit Frankrijk. Franciscus schreef: «Met een dankbaar hart bezoek ik België, een teken en brug van vrede, waar verschillende culturen, talen en volkeren in wederzijds respect naast elkaar bestaan. Moge God België zegenen! Vervolgens verhuisden de Koning en de Paus naar het Bureau de Sa Majesté en ten slotte naar de Salon des Princes voor de uitwisseling van geschenken en de presentatie van de vier kinderen van het koninklijk paar. Als afsluiting de ontmoeting met premier Alexander De Croo. Vervolgens begaven de Koning, de Koningin en de Paus zich samen met de premier kort na 10.15 uur naar de Grande Galerie voor de ontmoeting met de autoriteiten.
De paus met de koningen van België
Een brug om vrede op te bouwen en oorlog af te wijzen
Paus Franciscus opende zijn toespraak door België te omschrijven als een brug, « tussen het continent en de Britse eilanden, tussen het Germaanse en Franstalige gebied, tussen het zuiden en het noorden van Europa. » En juist omdat het “de scheidslijn was tussen de Germaanse en Latijnse wereld, grenzend aan Frankrijk en Duitsland, landen die de nationalistische tegenstellingen aan de basis van het conflict het meest hadden belichaamd”, werd het door de Europese bevolking gekozen als het natuurlijke hoofdkwartier. van de belangrijkste Europese instellingen, de ideale plek om een serieus pad van pacificatie en integratie te beginnen. Een plek, ideaal « bijna een synthese van Europa – zo legde de paus uit – van waaruit de wederopbouw, fysiek, moreel en spiritueel, kan beginnen. » Een brug dus, ‘om de eensgezindheid uit te breiden en de controverses te laten verdwijnen’. Waar iedereen de ander vindt « en woorden, dialoog en uitwisseling kiest als middel om met elkaar om te gaan. »
Een plek waar je leert je eigen identiteit te maken, geen idool of barrière, maar een gastvrije ruimte die een vertrek- en terugkeerpunt is, waar waardevolle uitwisselingen worden bevorderd, samen nieuwe evenwichten worden gezocht en nieuwe syntheses worden opgebouwd. Een brug die de handel bevordert, die communiceert en beschavingen in dialoog brengt. Een brug die daarom essentieel is om vrede op te bouwen en oorlog af te wijzen.
Dicht bij een bijna wereldoorlog
Om deze reden, zo vervolgde Franciscus, heeft Europa België nodig “om zijn geschiedenis te herinneren”, bestaande uit volkeren en culturen, uit kathedralen en universiteiten, uit verworvenheden van menselijk vernuft, maar ook uit zovele oorlogen en een wil “om te domineren”, die wordt soms omgezet in ‘kolonialisme en uitbuiting’. Het heeft het nodig “om het pad van vrede en broederschap te volgen tussen de volkeren waaruit het bestaat”.
Dit land herinnert alle andere landen eraan dat, wanneer mensen – op basis van de meest uiteenlopende en onhoudbare excuses – de grenzen en de verdragen, en het recht om de wet te creëren, worden aan wapens overgelaten, waardoor wat van kracht is wordt ondermijnd, de doos van Pandora wordt blootgelegd en alle winden beginnen hevig te waaien, tegen het huis te slaan en te dreigen het te vernietigen. Op dit historische moment geloof ik dat België een zeer belangrijke rol speelt. We zijn dicht bij een bijna mondiale oorlog.
Moge Europa investeren in de toekomst door zich open te stellen voor het leven
Eendracht en vrede, zo benadrukte de paus, moeten met vasthoudendheid en geduld worden gecultiveerd, omdat menselijke wezens ‘wanneer zij ophouden zich het verleden te herinneren en zich er niet door laten onderwijzen’, het vermogen hebben om ‘weer te vallen, zelfs nadat zij zich hebben opgetild’. waarbij we ‘het lijden en de angstaanjagende kosten van vorige generaties’ vergeten. Daarom is België waardevol voor de herinnering aan Europa, zodat het “constante en tijdige culturele, sociale en politieke actie” kan ontwikkelen, wat een toekomst uitsluit waarin oorlog “een haalbare optie met catastrofale gevolgen” wordt.
Geschiedenis, magistra vitae, – leraar van het leven – wordt vaak genegeerd, vanuit België roept Europa op zijn weg te hervatten, zijn ware gezicht terug te vinden, opnieuw te vertrouwen in de toekomst, zich open te stellen voor het leven, te hopen, de demografische winter te overwinnen en de hel van de oorlog. Er zijn op dit moment twee calamiteiten: de hel van de oorlog, zoals we die nu zien, die kan veranderen in een wereldoorlog; en de demografische winter. Hierin moeten we praktisch zijn: krijg kinderen! Heb kinderen!
De Kerk in België tussen liefdadigheid en het drama van misbruik
De katholieke Kerk, in België en in Europa, zo herinnerde paus Franciscus zich, wil een aanwezigheid zijn die, “getuigend van haar geloof in de verrezen Christus, mensen, families, samenlevingen en naties een oud en altijd nieuw biedt.” En moge het iedereen helpen uitdagingen en beproevingen het hoofd te bieden, « met de zekerheid dat de mens, geliefd door God, een eeuwige roeping van vrede en goedheid heeft. » De Kerk, vervolgde hij, ‘kondigt een Nieuws « dat harten met vreugde kan vervullen en, met werken van naastenliefde en talloze getuigenissen van liefde voor anderen, concrete tekenen en bewijzen wil bieden van de liefde die het beweegt. » Maar in de concreetheid van de tijd leeft hij niet altijd ‘de evangelische boodschap in zijn zuiverheid en volheid’.
De Kerk leeft in deze permanente coëxistentie tussen heiligheid en zonde, deze coëxistentie tussen licht en schaduw, vaak met resultaten van grote vrijgevigheid en prachtige toewijding, en soms, helaas, met de opkomst van pijnlijke anti-getuigenissen. Ik denk aan de dramatische gevallen van kindermisbruik, een plaag waar de Kerk vastberaden en standvastig mee wordt geconfronteerd, waarbij ze luistert naar en gewonde mensen begeleidt en een breed preventieprogramma over de hele wereld implementeert.
Een misdaad waarvoor de Kerk zich zou moeten schamen
Franciscus keek op van zijn voorbereide toespraak en voegde eraan toe dat dit “de schande is die we vandaag allemaal in eigen handen moeten nemen.” We moeten ons verontschuldigen en het probleem oplossen, voegde hij eraan toe.
We denken aan de tijd van de onschuldige heiligen en we zeggen: “O, wat een tragedie, wat koning Herodes deed”, maar vandaag de dag bestaat deze misdaad in de Kerk zelf en moet de Kerk zich schamen en om vergeving vragen en proberen een oplossing te vinden voor hun problemen. deze situatie met christelijke nederigheid. En handel naar alle dingen, alle mogelijkheden, zodat dit niet nog een keer gebeurt. Iemand zegt tegen mij: « Maar, Heiligheid, denk dat, volgens de statistieken, de overgrote meerderheid van de misstanden plaatsvindt in het gezin of in de buurt of in de sportwereld, op school », als één keer al genoeg is om je te schamen. In de Kerk moeten we hiervoor vergeving vragen, dat anderen van hun kant om vergeving vragen. Dit is onze schaamte en vernedering.
Het dramatische fenomeen van gedwongen adopties
De paus benadrukte ook dat hij bedroefd was over het fenomeen van « gedwongen adopties », dat zich tussen de jaren vijftig en zeventig in België voordeed. Netelige verhalen die het resultaat zijn van ‘een mentaliteit die wijdverspreid is in alle lagen van de samenleving’. Vaak dachten het gezin en zelfs de kerk, zo legde hij uit, dat ‘om het negatieve stigma weg te nemen dat in die tijd helaas de alleenstaande moeder trof’ het voor het welzijn van zowel moeder als kind de voorkeur had ‘dat laatstgenoemde werd aangenomen.” En in sommige gevallen kregen sommige vrouwen niet de mogelijkheid om te beslissen of ze het kind wilden houden of ter adoptie zouden afstaan. Dit gebeurt tegenwoordig in sommige culturen, in sommige landen.
‘Ik bid dat regeringen de verantwoordelijkheid voor de vrede op zich nemen’
Dat is de reden waarom Franciscus de Heer smeekte ‘dat de Kerk altijd in zichzelf de kracht vindt om helder te handelen en zich niet aan te sluiten bij de dominante cultuur’, zelfs als ze waarden gebruikt en manipuleert die voortkomen uit het Evangelie, maar om daaruit ongepaste conclusies trekken, met de zware gevolgen van lijden en uitsluiting tot gevolg. Hij bidt ook « dat degenen die verantwoordelijk zijn voor de naties, kijkend naar België en zijn geschiedenis, weten hoe ze ervan kunnen leren en zo hun volk kunnen behoeden voor onophoudelijke catastrofes en ontelbare rouw. »
Ik bid dat de heersers weten hoe ze hun verantwoordelijkheid, het risico en de eer van de vrede moeten aanvaarden, en weten hoe ze het gevaar, de schande en de absurditeit van oorlog kunnen wegnemen. Ik bid dat u bang bent voor het oordeel van de bewustzijnvan de geschiedenis en van God, en bekeer ogen en harten, waarbij u altijd het algemeen belang op de eerste plaats zet. In deze tijd waarin de economie zich zo sterk heeft ontwikkeld, zou ik willen benadrukken dat in sommige landen wapenfabrieken de meest winstgevende investeringen zijn.
«Op weg met hoop»
De paus besloot met te herinneren aan het motto van zijn bezoek aan België: “En route, avec Espérance”, op weg met hoop. En hij dacht na over het feit dat Espérance ‘met een hoofdletter is geschreven’: omdat ‘hoop een geschenk van God is en in het hart wordt gedragen!’ Zo liet hij aan alle mannen en vrouwen die in België wonen een wens achter: « dat zij altijd dit geschenk van de Heilige Geest, de hoop, mogen vragen en ontvangen, om samen met Hope de weg van het leven en de geschiedenis te bewandelen. »
