Bij het heiligdom van Maria Hulp der Christenen in Port Moresby hoorde de paus de getuigenissen van een non, een priester en vertegenwoordigers van de catechisten en de Synode van Synodaliteit.
Lorena Leonardi – Vaticaanstad
De uitdaging om te communiceren met de armen en mensen in de periferie, de taak om het katholieke geloof en de culturele identiteit te integreren, de toewijding om het enthousiasme van de missie op jonge mensen over te brengen, de synodaliteit die verweven moet worden in de evoluerende cultuur van Papoea-Nieuw-Guinea. Guinea. Dit zijn de fundamentele thema’s die naar voren kwamen uit de getuigenissen – van een non, een priester, vertegenwoordigers van de catechisten en de synode – die paus Franciscus hoorde bij het heiligdom van Maria Hulp der Christenen in Port Moresby, tijdens de ontmoeting met de bisschoppen van Papoea. Nieuw-Guinea en de Salomonseilanden, priesters, diakenen, gewijde mannen en vrouwen, seminaristen en catechisten die vanmiddag en ochtend plaatsvonden in Italië, zaterdag 7 september.
In de frontlinie voor vrouwen
De eerste die sprak was zuster Lorena Jenal, die in het bisdom Mendi de activiteiten begeleidt van het « Huis van de Hoop », een plaats van welkom en genezing voor slachtoffers van beschuldigingen van hekserij en laster. Dankzij het gezamenlijke werk met gemeenschapsleiders, families, verschillende bekentenissen, mensenrechtenverdedigers, de politie, gerechtelijke functionarissen en advocaten, zo legde de godgewijde vrouw uit, streven zij ernaar “vrouwen te beschermen tegen valse beschuldigingen en afpersing.” De holistische aanpak met counseling, therapie, medische, psychologische, financiële en emotionele hulp heeft tot nu toe 250 vrouwen geholpen, waaronder Maria, die in 2017 arriveerde nadat ze was gemarteld en verbrand ‘zo erg dat we niet wisten of we haar leven konden redden’ . ». Hoewel haar familieleden haar niet bezochten ‘uit angst en schaamte’, herinnert de godgewijde vrouw zich, ‘ontmoetten we hen elke week en informeerden hen over de voortgang’, totdat ze zich bewust werden van haar lijden. Toen ze thuiskwam en door de rechtbank onschuldig werd verklaard, werd María « een getuige van het belang van liefde en vergeving onder alle mensen: vandaag werkt ze in ons team en vecht ze voor mensenrechten, waardigheid en gelijkheid van mensen ».
Kan het katholieke geloof in harmonie worden gebracht met de culturele identiteit?
Zijn eigen “late roeping” en een seminariepad vol obstakels werden verteld door pater Emmanuel Moku, die nu 64 jaar oud is en op 52-jarige leeftijd tot priester werd gewijd. De problemen die hij ervoer als seminarist in een omgeving onder hoge druk stonden centraal van zijn getuigenis. ‘Toen ik het priesterschap koos en het boven mijn culturele normen plaatste, werd ik belachelijk gemaakt en afgewezen’, omdat hij ‘een verspilling van menselijke hulpbronnen’ werd genoemd, omdat ‘mijn clan verwachtte dat een man vader zou worden en zou werken om zijn mensen te voeden. mensen. » . Hoewel de situatie sinds zijn wijding is verbeterd, is er geen gebrek aan uitdagingen in een context waarin het moeilijk is om het katholieke geloof te integreren met de culturele identiteit, vooral, zo benadrukte hij, “het communiceren van het tweeledige doel van het huwelijk: levenslang gezelschap en zorg en onderwijs. » van kinderen – en steun jongeren die moeite hebben om hun religieuze roeping te omarmen.
In contact met mensen
Voor James Etariva, een 68-jarige catechist uit het district Goilala, in de centrale provincie van Papoea-Nieuw-Guinea, is het mooiste wat je kunt doen ‘door de dorpen lopen en de mensen dienen, de kinderen aanmoedigen in de catechisatie en met iedereen vriendschap sluiten. . ». In zijn lange dienstjaren – hij begon in 1982 bij de Heilige Familie-parochie van het aartsbisdom Port Moresby en studeerde in 1997 af als fulltime catechist – heeft hij met veel moeilijkheden te maken gehad, van gebrek aan middelen tot het combineren van gezinsverantwoordelijkheden en reizen , zelfs te voet, om de meest afgelegen gemeenschappen te bereiken.
Groei in synodaliteit
Tenslotte presenteerde Grace Wrakia, een leek uit een katholiek gezin van de derde generatie en moeder van drie dochters die ze alleen heeft grootgebracht, enkele persoonlijke reflecties over synodaliteit. Sprekend over zijn deelname aan de synode over synodaliteit als “een van de grootste eerbewijzen” van zijn leven, vroeg hij zich af in hoeverre deze methode uitdrukking zou kunnen vinden in de “evoluerende cultuur” van Papoea-Nieuw-Guinea. De wens is om “vrouwen te zien als partners en medewerkers”, jongeren “niet genegeerd of verwaarloosd” maar “verwelkomd met een open hart en geest”, priesters en religieuzen die niet langer worden beschouwd als “grote mannen” maar als “leiders”. de leken als actieve deelnemers aan het leven van de Kerk en niet louter als ‘toeschouwers’. Hoewel ze zich bewust was van het geleidelijke karakter van het proces in haar land, vertrouwde de catechiste de paus opnieuw de droom toe van een kerkelijk beleid dat diversiteit verwelkomt, voor een echte versmelting van synodale aspecten met het leven van de plaatselijke Kerk.
