De emoties van de wedstrijd die gisteren in Parijs van start ging, zouden medailles moeten opleveren op sociaal gebied.
Giampaolo Mattei
Als Tanni Grey-Thompson – Britse paralympische ster met veel medailles en lid van het House of Lords – bij aankomst in Parijs voor de Spelen gedwongen wordt ‘kruipend’ (haar woord, letterlijk) uit de trein te stappen omdat er geen type was van hulp aan mensen met een handicap betekent dat de “sociale en culturele revolutie” die de Paralympische Spelen zouden moeten vertegenwoordigen, zoals ze gisteravond tijdens de openingsceremonie aan de wereld werden gepresenteerd, nog ver weg is.
Grey-Thompson is een topsporter die zich behendig kan bewegen, zelfs door obstakels heen. Om uit de trein te stappen moest ze echter « kruipen » door haar bagage uit het raam te gooien, ze zit in een rolstoel vanwege spina bifida. Maar hoe zou een persoon met een beperking, zonder Tanni’s sporttalent, uit die trein zijn gekomen?
En alle ‘treinen’ van het dagelijks leven?
De openingsceremonie van de Paralympische Spelen was een krachtig getuigenis van het verlangen naar inclusiviteit en rechtvaardigheid, met overweldigende media-aandacht. De atleten paradeerden in Parijs, met hun coaches, die zich niet schamen voor hun handicap. Integendeel, ze ‘pronken’ er zelfs met trots mee. Ervan overtuigd dat ze niet alleen zichzelf vertegenwoordigen op de Spelen, maar ook strijden voor alle mensen die op zoek zijn naar verlossing. Kortom, je hoeft je niet meer te verstoppen omdat je gehandicapt bent.
Sport kan een onstuitbare sociale kracht zijn. Over een paar dagen zullen in Italië, en niet alleen, de scholen beginnen: de gouden medaille die gewonnen moet worden – en die de Paralympische Spelen met hun spannende verhalen kunnen aanmoedigen – is dat er geen leerlingen met een beperking zijn zonder leraren (voorbereid, gemotiveerd ) steun. En ja, de emoties die de Paralympische Spelen oproepen kunnen er ook voor zorgen dat het bieden van ondersteunende docenten een (absolute) prioriteit wordt. Omdat het een recht is, een daad van beschaving.
In dit perspectief is de historische aanwezigheid van de president van de Italiaanse Republiek, Sergio Mattarella, in Parijs, bij de openingsceremonie van de Paralympische Spelen, een krachtig signaal. Luca Pancalli, voorzitter van het Italiaanse Paralympische Comité, lanceert opnieuw: “Laten we sport gebruiken om het recht op volledig burgerschap van mensen met een handicap te benadrukken, ook en vooral van ouderen en degenen die nooit aan sport zullen kunnen doen.
Het betekent dat sport de samenleving ertoe kan aanzetten om iedereen (zonder wie dan ook uit te sluiten) een reguliere schoolcarrière, toegang tot de arbeidsmarkt en een volwaardig en waardig leven (inclusief medische zorg, plezier en sport). In de praktijk zijn dit inderdaad ernstige architecturale barrières (er zijn zelfs in de Paralympische Spelen van Parijs, om nog maar te zwijgen van de plaatsen die niet in de schijnwerpers staan). Maar bovenal van oneerlijke culturele en sociale barrières.
