Met dit rapport sluiten we een reeks van drie artikelen af, gewijd aan het missiewerk, waarmee eind 19e eeuw een begin werd gemaakt door de Missionarissen van het Heilig Hart in Papoea-Nieuw-Guinea, waar paus Franciscus in september naartoe zal reizen.
Vaticaans nieuws
“Mijn naam is ook Xavier Vergés”, “we noemden mijn zoon José Díaz” of “Albert Boudaud”. Het is wat daar bekend staat als ‘naamgenoot’, het benoemen van een persoon – ze doen het met een voor- en achternaam – ter herkenning van een ander. Het is heel opwindend om te weten hoe we op deze manier de nagedachtenis van onze missionarissen kunnen bestendigen.
Vanwege zijn rijkdom en culturele diversiteit is en blijft Papoea-Nieuw-Guinea een missionaire uitdaging. “Deze menselijke rijkdom, met zijn sterke punten en uitdagingen, samen met de culturele, religieuze en taalkundige diversiteit, zorgen ervoor dat het motto van het land ‘Het land van het onverwachte’ een authentieke kans wordt om vast te geloven dat onze missie betekenis heeft en ‘het is de moeite waard’. blijven wedden dat we het Hart van God zullen zijn in dit missiegebied van Papoea-Nieuw-Guinea”, zijn de woorden van pater Abzalón Alvarado, msc, algemene overste van de Missionarissen van het Heilig Hart, na zijn bezoek een paar weken geleden. zijn interview hier: Pater Alvarado: De paus in Papoea zal een sterke en veelkleurige Kerk vinden).
Maar deze missionaire uitdaging wordt nu niet begrepen vanuit de westerse visie, als het sturen van priesters en nonnen, lekenmannen en -vrouwen, die een ‘goddeloos volk’ gaan helpen. Dat was de oproep, in 1881, van Leo in de Stille Oceaan. “We kunnen niet eisen dat de volkeren van alle continenten, bij het uiten van hun christelijk geloof, de uitdrukkingswijzen imiteren die de Europese naties op een bepaald moment in hun geschiedenis ontwikkelden”, zegt Johannes Paulus II in zijn Apostolische Exhortatie “Ecclesia in Oceanië.”
Sinds 1975 is het een onafhankelijk land, maar de overheidsstructuur heeft niet de capaciteit om dit immense en diverse land te besturen en het is hier waar de Kerk, erfgenaam van de missies, nog steeds een essentiële rol speelt. Er zijn nog maar heel weinig buitenlandse missionarissen over; hun werk heeft zijn vruchten afgeworpen in een uitgebreide gemeenschap van plaatselijke priesters en nonnen. De uitdagingen zijn zeer vergelijkbaar met die van de rest van de bisdommen in de wereld: het aanbieden van de leringen van Jezus in het licht van esoterische praktijken of sekten, het tonen van christelijke waarden aan een meer geseculariseerde samenleving, het creëren van een sterke seculiere beweging terwijl we religieuze roepingen bevorderen, onderwijs en de ontwikkeling van de gezondheidszorg blijven ondersteunen, de waardigheid van mensen verdedigen, bescherming bieden aan lokale culturen…
Een goede samenvatting van wat ze waren en wat ze nu zijn, zijn deze woorden van monseigneur Rochus Tatamai, bisschop van Bereina, in Papoea-Nieuw-Guinea. In hen dankt hij voor alles wat de Missionarissen van het Heilig Hart voor zijn volk hebben gedaan.
‘Jullie hebben ons geholpen elkaar te respecteren en lief te hebben, vooral onze traditionele vijanden. U gaf ons de boodschap van Jezus, de Goede Nieuws. U hebt ons gedoopt in het Lichaam van Christus.
Als taalkundigen hebben jullie onze talen geleerd en gesproken. Je schreef onze woordenboeken en leerde ons onze eigen grammatica.
Als diplomaten onderhandelde u namens ons met de civiele autoriteiten. U vertelde ons over onze eigen mensenrechten en godsdienstvrijheid.
Als bemiddelaars heb je de strijdende stammen met elkaar verzoend. Je promootte andere culturele waarden, zoals het uitwisselen van geschenken.
Je verzette je moedig tegen de traditionele wet van wraak, ‘je gaat me terugbetalen’. Je hebt het vertrouwen en respect van onze mensen verdiend.
Als bouwers bouwden jullie kerken, scholen, ziekenhuizen, wegen, bruggen en havens.
Als leraren hebben jullie ons leren lezen en schrijven.
Als antropologen bestudeerden jullie onze sociale structuren en assimileerden jullie ons wereldbeeld.
In de liturgie en bij de viering van de sacramenten hebt u onze liederen en onze dansen gebruikt om uitdrukking te geven aan ons geloof.
Als mystici bestudeerden jullie onze religieuze overtuigingen en onze overgangsrituelen. Je verkende onze ruimtes en onze heilige tijden. Wij hebben jullie als geestelijke mannen, als mannen van gebed en mannen van God.
Als landbouwexperts hebben jullie ons nieuwe methoden geleerd om het land te bewerken en gewassen te produceren.
Als artsen hebben jullie ons genezen met jullie ‘wonderen’, de medicijnen en kennis die jullie ons gaven.
Als Missionarissen van het Heilig Hart hebben jullie ons de God van liefde gegeven die ons vervult met hoop.
Aan iedereen een miljoen DANK U, en aan de God, die u vertegenwoordigde, glorie en lof voor altijd!”
En dit alles is generatie na generatie in de herinnering van de Papoea’s gebleven. Elke 4 juli wordt er een mis gevierd ter herdenking en viering van de eerste mis die pater Enrique Verius in 1885 voorzat en waarvan volgend jaar 140 jaar zal worden herdacht.
De volgende apostolische reis in september maakt Papoea-Nieuw-Guinea opnieuw tot een hoofdrolspeler in het nieuws van de Kerk en we hopen dat dit iets later het geval zal zijn, aangezien Franciscus zelf de weg heeft vrijgemaakt voor de mogelijke heiligverklaring van de Heilige Martelaar MSC Peter ToRot , een lekencatechist die zich inzet voor zijn gemeenschap en in 1995 zalig werd verklaard door Johannes Paulus II.
————
Publicatie in samenwerking met Javier Trapero, directeur van het Communicatiebureau van de Missionarissen van het Heilig Hart.
wij waarderen Xavier Calvo hun hulp en bijdrage aan de bevordering van missies in Papoea-Nieuw-Guinea.
Foto’s: Xavier Calvo
