een toekomst weven na een dodelijke belegering europahoy.news

Asnia Dalan houdt een tas vast die ze heeft genaaid na de training die ze heeft gevolgd.

De boerencoöperatie Olango Sindaw Ko Kauyagan in Piagapo, een stad in de heuvels boven het Lanao-meer, werd opgericht in de nasleep van wat bekend staat als de belegering van Marawi, waarbij terroristen aangesloten bij de Islamitische Staat de stad Marawi aanvielen en bezetten. voor een periode van vijf maanden.

Onder de groep van 38 vrouwen zijn er 18 die hun huizen in Marawi naar Piagapo zijn ontvlucht.

Onder hen is Asnia Dalan, die sprak met VN-nieuws‘s Daniel Dickinson in de coöperatieve werkplaats.

“Ik had geen andere keuze dan mijn huis in Marawi te verlaten toen de stad werd aangevallen. Ik was erg bang en vluchtte met vier van mijn kinderen met alleen de bezittingen die we konden dragen. Gelukkig woonden mijn andere drie kinderen op dat moment niet thuis. We liepen vijf uur totdat we Piagapo bereikten.

Ik heb gemengde gevoelens over dat moment. Niemand had de aanval verwacht, maar toen het gebeurde, verloor ik in een oogwenk alles waar ik voor had gewerkt. Hij verkocht sandalen op de oude markt, maar dat bedrijf werd vernietigd toen de terroristen kwamen. Ik voel me hier erg boos over.

Ik kwam naar Piagapo omdat ik hier familie heb en ik begon met het verbouwen en verbouwen van groenten, maar ook met pinda’s en maïs.

De coöperatie bestaat uit ontheemden zoals ik, maar ook uit lokale mensen. We kunnen het heel goed met elkaar vinden en werken niet alleen graag samen in het veld, maar ook in ons nieuwe naaiatelier. Er wordt altijd gelachen terwijl we leren en werken.

De coöperatie ontving naaimachines en materialen.

Ik kon me gemakkelijk aanpassen aan mijn nieuwe leven hier en we hebben nu een zeer hechte gemeenschap.

We zijn opgeleid met naaimachines en maken nu een verscheidenheid aan producten, waaronder tassen, gordijnen en lakens. We zijn begonnen met het maken van vellen, maar we zijn steeds vaardiger geworden en maken nu verschillende soorten tassen.

In eerste instantie werden 15 mensen opgeleid die hun kennis op hun beurt overdroegen aan de overige leden van de coöperatie.

Vorige maand verkocht ik 15 vellen voor 500 pesos ($8,50) per stuk. Het grootste deel van het geld gaat naar de coöperatie om te herinvesteren in materialen en de exploitatie van de werkplaats, maar ik verdiende 1.500 pesos ($25,50) voor mezelf.

Momenteel is mijn favoriete stuk een groen bedrukte tas die ik heb gemaakt met traditionele stof. Ik hou van de kleur omdat deze het paradijs en de vrede symboliseert voor moslims zoals ik. Het is een goede maat en ik denk dat het handig zou zijn voor een moeder om babyspullen zoals luiers en crèmes mee te nemen.

We werken in ploegendiensten om de tien machines te gebruiken, maar worden vaak onderbroken omdat de elektriciteit vaak wordt afgesloten. We hopen een generator te krijgen, zodat we consistenter kunnen werken.

Ik naai liever dan boer, omdat ik dan binnen kan blijven en beschermd ben tegen de zon. Landbouw is moeilijk, dus ik zou graag genoeg geld willen verdienen om van te kunnen leven met naaien, maar ik ben er nog niet.

Landbouw blijft de belangrijkste economische activiteit in de stad Piagapo.

Mijn advies aan iedereen die als bedrijf wil beginnen met naaien, is om jezelf te trainen en altijd nieuwe ontwerpen uit te proberen. Dan moet je natuurlijk blijven oefenen om te verbeteren.

Ik heb Marawi af en toe bezocht, maar ik ben niet van plan daar opnieuw te wonen. Mijn nieuwe leven is hier en ik heb meer kansen, vooral als het om naaien gaat.”