Het Al Biddawi-kamp voor Palestijnse vluchtelingen werd in 1955 opgericht om veel van degenen te huisvesten die met geweld uit Boven-Galilea en de noordelijke kuststeden waren verdreven tijdens wat bekend staat als de Palestijnse Oorlog. Nakbaof catastrofe in het Arabisch.
Sindsdien is de bevolking van het kamp omhooggeschoten terwijl het geweld de staatloze bevolking blijft teisteren, van de Libanese burgeroorlog tot het conflict in Syrië, dat resulteerde in een stroom Syrische en Palestijnse vluchtelingen over de grens naar het kleine mediterrane land.
De smalle, onteigende straatjes staan symbool voor de strijd om hier te overleven. Volgens de Palestijnse hulporganisatie van de VN leven op deze ene vierkante kilometer ruim 21.000 Palestijnen naast vele verarmde Libanese burgers en Syrische vluchtelingen. OOPS.
Tekeningen op een muur langs de hoofdstraat van het Palestijnse vluchtelingenkamp Al Biddawi in Noord-Libanon.
Net als in veel van de achtergestelde wijken rond het kamp is werk voor de bevolking schaars geworden na de economische crisis die Libanon sinds eind 2019 heeft getroffen, en zelfs degenen die werken kunnen nauwelijks rondkomen.
Elektriciteitskabels vormen een net waarmee ratten appartementen in het vluchtelingenkamp Al Biddawi kunnen binnenklimmen.
« Moge God het lijden van allen verzachten »
Ahmad* is een werkloze vader van acht kinderen die aan verschillende chronische ziekten lijdt.
Te trots om zijn echte naam te onthullen, zei hij. VN-nieuws dat ratten vaak over de willekeurige elektrische draden klimmen die een web hebben gevormd vanaf straatniveau naar hun appartement met één slaapkamer op de vierde verdieping. Ook al worden de ramen geblokkeerd door andere gebouwen in de buurt, ze houden ze open in een poging de verzengende hitte te verzachten.
Het gezin heeft geen ventilator om aan te sluiten op het kleine beetje elektriciteit dat ze van hun buurman ontvangen als liefdadigheidsdonatie. Eén blik op hun lege koelkast zonder stopcontact is het bewijs dat dit gezin vele nachten zonder eten zit.
De enige slaapkamer waar het grootste deel van Ahmads familie slaapt.
Ahmad zei dat hij vaak niemand kan vinden om hem geld te lenen totdat hij enige verlichting krijgt van de contante hulp van de UNRWA. Het agentschap verstrekt elke twaalf weken $50 per kind onder de 18 jaar, en zelfs dit bedrag was onlangs vanwege begrotingsproblemen verlaagd tot $30, voordat er meer financiering beschikbaar kwam.
“Een huisgemaakte maaltijd kost niet minder dan een miljoen lira ($11,17)”, zei Ahmad. “Mijn oudste zoon heeft een spraakgebrek. Ik heb geprobeerd hem te sturen om een vak te leren, maar ze maakten grapjes over hem, dus nu zit hij thuis zonder toekomst. Er zijn veel mensen in dit kamp die in vergelijkbare omstandigheden leven en ook te trots zijn om te bedelen. Moge God het lijden van alle mensen verlichten.”
In Ahmads keuken staat niets anders dan lege waterflessen en een zak brood.
De onmisbare rol van UNRWA
UNRWA doet al het mogelijke om de Palestijnse bevolking in het Al Biddawi-kamp en in de hele regio te steunen, zoals in 1949 door de Algemene Vergadering opgedragen. resolutie 302. Het VN-agentschap heeft de overgrote meerderheid van de civiele zaken op zich genomen en biedt onderwijs, gezondheidszorg, bescherming en sociale diensten, terwijl veiligheid en bestuur op het platteland de verantwoordelijkheid zijn van Palestijnse comités en facties.
Het enige door de UNRWA gerunde gezondheidscentrum van het kamp heeft 28 medewerkers, allemaal Palestijnse vluchtelingen. Het ziet dagelijks tussen de 400 en 500 patiënten en biedt een breed scala aan diensten, van tandheelkundige en optische zorg tot algemene geneeskunde en specialistische consultaties.
Terwijl er zijn, VN-nieuws sprak met Dr. Husam Ghuniem, hoofd gezondheidszorg van de UNRWA in Noord-Libanon, die het cruciale belang uitlegde van de diensten die hier aan Palestijnse vluchtelingen worden verleend.
Moeders en hun kinderen in de wachtkamer van het UNRWA-gezondheidscentrum in het vluchtelingenkamp Al Baddawi.
“Als UNRWA morgen zou verdwijnen, zou er een catastrofe op dit gebied plaatsvinden, omdat we geen andere humanitaire actor hebben die het niveau van hulp kan en wil bieden dat UNRWA biedt”, zei hij.
Naast de diensten die in het centrum worden verleend, legde Dr. Ghuniem uit dat UNRWA contracten heeft met zeven openbare en particuliere ziekenhuizen in Libanon, evenals met het Palestijnse Rode Halve Maan Ziekenhuis, waarmee het de meeste secundaire en tertiaire zorgkosten dekt die kunnen worden in Libanon extreem duur zijn. Toch hebben de meeste Palestijnen moeite om hun deel te betalen.
« De economische achteruitgang heeft geleid tot een gebrek aan werkgelegenheid, zelfs voor Libanese burgers, dus hoe zit het met de Palestijnen die niet langer in meer dan zeventig beroepen mochten werken? » vroeg.
De UNRWA-functionaris benadrukte de strijd van kankerpatiënten. Hij legde uit dat het agentschap 75 procent van de kosten van medicijnen dekt, waarvan het grootste deel niet door de Libanese regering kan worden gesubsidieerd voor Palestijnse vluchtelingenpatiënten. Omdat de meeste van hen niet kunnen werken, kunnen de kosten werkelijk ondraaglijk zijn.
Dr. Mohamed Badran, directeur van het UNRWA-gezondheidscentrum in het Al Biddawi-kamp, behandelt een patiënt.
Vluchtelingen ten dienste van hun gemeenschap
Dr. Ghuniem benadrukte dat de Palestijnse vluchtelingenkwestie de noodzaak van het bestaan van de UNRWA in stand houdt.
“Ik ben trots op het werk dat ik hier bij UNRWA doe, waardoor ik ons Palestijnse volk kan dienen”, zei hij. “Het bestaan van UNRWA is het enige getuigenis van onze Nakba en de kwestie van onze vluchtelingenstatus van 1948 tot vandaag. Het verdedigt ons en voorziet ons in onze basisbehoeften totdat we naar ons land kunnen terugkeren, als God het wil.”
Dit sentiment werd gedeeld door Dr. Mohamed Badran, directeur van het UNRWA-gezondheidscentrum in het Al Biddawi-kamp.
“Als Palestijnse vluchteling is werken voor de UNRWA en het verlenen van diensten aan mijn volk dat onder zware economische en levensomstandigheden lijdt het minste wat ik kan doen”, zei hij.
Dr. Badran benadrukte dit in een interview met VN-nieuws dat UNRWA het teken is van het lot van de Palestijnse vluchtelingen.
“Zolang er een Palestijnse vluchtelingenkwestie bestaat, moet de UNRWA parallel blijven bestaan”, benadrukte hij.
Abdul Sattar Hasan komt al ruim 22 jaar naar het UNRWA-gezondheidscentrum.
Abdul Sattar Hasan, 67, is een afstammeling van een vluchteling uit de stad Sepphoris, gelegen ten noordwesten van Nazareth, en komt al ruim 22 jaar naar dit gezondheidscentrum.
Hij heeft zelf kanker overleefd en lijdt aan een lange lijst van chronische ziekten. Hij zei VN-nieuws Hij put troost uit het feit dat al het personeel van het UNRWA-gezondheidscentrum hun patiënten op humane wijze behandelt.
‘Het is niet zo dat ze me goed behandelen en me meer respecteren omdat ik een oudere man ben,’ legde hij uit. “Nee, ik merk dat dit zijn behandeling van alle mensen is. Hij is uitstekend en menselijk. Het voelt alsof de werknemers hier niet werken om een salaris te verdienen. “Ze werken eraan om een boodschap over te brengen en dit is iets dat ik enorm respecteer en waardeer.”
*Niet zijn echte naam
