Verhalen over hoop en verlossing in het Olympisch Dorp. De Franse bisschoppen betreuren enkele van de ‘scènes van minachting en spot met het christendom’ die we tijdens de openingsceremonie hebben gezien en vragen dat ‘er ruimte wordt gelaten aan het concurrentieveld, dat waarheid, troost en vreugde voor iedereen brengt’.
van Giampaolo Mattei
Een atleet van het Refugee Team, die in een Afrikaans vluchtelingenkamp woont en traint, staat in de rij in de kantine van het Olympisch Dorp met een overbetaalde NBA-basketballer die niet afhankelijk is van titels en bankrekeningen om vooruit te komen. Het is normaal in dat tijdelijke ‘Neverland’ dat de Olympische Spelen wordt genoemd: een ruimte waarin vrouwen en mannen, tenminste voor een paar dagen in de vier jaar, naast elkaar bestaan, zelfs uit landen die in oorlog zijn, ook al staan de heersers niet positief tegenover de wapenstilstand. Olympisch voorgesteld. Een ruimte waar atleten van beide geslachten dezelfde waardigheid hebben, ongeacht medailles, competitieclassificaties of land van herkomst.
In Parijs begonnen de Olympische Spelen – in de nacht van vrijdag 26 juli, aan het einde van een dag die begon met een massale aanval op het Franse spoorwegnet – met een controversiële openingsceremonie die ‘helaas scènes bevatte van spot en spot met het christendom dat wij diep betreuren’, verklaarde de Franse bisschoppenconferentie in een verklaring. “Wij danken de vertegenwoordigers van andere religieuze belijdenissen die hun solidariteit met ons hebben betuigd”, schrijven de Franse bisschoppen, die eraan toevoegen: “Vanochtend denken we aan alle christenen op alle continenten die zich gekwetst hebben gevoeld door de verontwaardiging en provocatie van bepaalde scènes. « We willen dat ze begrijpen dat de Olympische viering veel verder gaat dan de ideologische vooroordelen van sommige artiesten. » En ze sluiten af met het opnieuw lanceren van de authentieke Olympische geest: «Laten we ruimte laten voor het wedstrijdveld, dat waarheid, troost en vreugde voor iedereen brengt!
Ja, ruimte voor de atleten – gisteren buiten beschouwing gelaten tijdens de openingsceremonie – met hun spannende menselijke verhalen over verlossing en broederschap, opoffering en loyaliteit, teamgeest en inclusiviteit. En juist om de emoties van de atleten een stem te geven, nodigde de voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité, Thomas Bach, hen uit om ‘voor elkaar te zorgen’, een meer dan eerlijke stijl, verwijzend naar de ervaring van het Olympische vluchtelingenteam. Het ‘iedereensteam’ dat ruim 100 miljoen ontheemden in de wereld vertegenwoordigt en dat de inclusieve en sociale rol van sport niet uit het oog verliest.
Nadia Comăneci – gisteren een van de dragers van de Olympische fakkel voor de Sena –, die haar Olympische successen betaalde met misbruik en geweld onder het regime van Ceauşescu in Roemenië, is het daarmee eens, zonder vervormingen en ondoorzichtigheid te verbergen: ‘Er wordt gezegd dat de erfenis van een kampioen Het wordt vertegenwoordigd door je medailles, je ranking en je wereldrecords. Ik werd beschouwd als ‘de beste aller tijden’ in de gymnastiek. Maar ik geloof dat een echte kampioen ‘meer’ is dan haar competitieve prestaties. Het is niet genoeg om ‘de beste’ te zijn”, want “een echte kampioen” weet “zijn bijdrage aan de samenleving te geven: de Olympische Spelen kunnen daar nog iets meer voor vertegenwoordigen.”
Dit is ongetwijfeld het geval met Assunta Scutto, een 22-jarige judoka die al in Parijs concurreert en afkomstig is uit de ‘verlossingsschool’ van Scampia, een wijk in Napels waar tegenwoordig stukjes gebouw en hoop worden verzameld. « Sport is altijd inclusief en in Scampia bouwt het aan de toekomst van veel mensen », zegt hij, en hij geeft toe dat hij er nooit aan heeft gedacht om de buitenwijk waar hij geboren is te verlaten: « Met de judo-opruiming probeer ik Scampia te helpen verbeteren en, met de hulp van God, met wie ik mij heel nauw verbonden voel, wil ik dit blijven doen.”
