In 1996 publiceerde hij een rapport met de titel PA een ziekte voor de 21e eeuw. Hij werkte als persvoorlichter op een kantoor van een verslavingskliniek toen hij een televisieserie maakte Groepstherapie, Ik interviewde een verpleegster die dat wel was Verslaafd aan mensen. Ze begreep haar meest duurzame en conflictueuze relaties niet zonder de gehechtheid die de psychologische en fysieke gehechtheid aan een persoon teweegbracht. Bij die gelegenheid spraken we over het fenomeen gendergeweld en het herhaaldelijke misbruik waaraan ze haar hele leven was blootgesteld, met een gewelddadige vader en levenspartners met identieke kenmerken.
Destijds was ik betrokken, er is niets veranderd, bij de studie van nieuwe overtuigingen en nieuwe religieuze bewegingen en het was mij duidelijk dat gezegd hooking of verslaving aan mensen, dat we allemaal op een bepaald moment in ons leven in grotere mate zouden kunnen lijden, zou het niet zozeer een kwestie zijn van de manipulatie waaraan we zouden kunnen worden onderworpen door mensen die tot een bepaalde geloofsgroep behoren, maar eerder van onze emotionele of intellectuele tekortkomingen. Dat deed me afvragen of het voor een groot deel aan ons zelf te wijten was, of gedeeltelijk, dat we in de kaken vielen van bepaalde moderne roofdieren die ons alleen voor hun eigen voordeel proberen te manipuleren.
In deze benadering van het fenomeen van Codependency en de nieuwe religieuze bewegingen, Ik heb overwogen om me te verdiepen in enkele gevallen die mij zijn overkomen, in hoe ik heb gehandeld en vooral in wat mij, na de jaren, ertoe brengt duidelijk te maken dat wij uiteindelijk de architecten (schuldig) zijn van onze eigen betrokkenheid bij welk type groep dan ook. , rituele of manipulatieve omgeving van de mensen om ons heen, of deze nu religieus, sociaal, cultureel of politiek zijn. Tijdens deze reis zullen we zien hoe mijn manier van observeren van groepen zich ontwikkelde en de perceptie die we van hen hadden in de jaren ’80 en ’90 en die we nu hebben.
Ik had het geluk om eind jaren zeventig aan een vrij liberaal religieus seminarie te studeren en daarom heb ik nooit een fanatieke houding aangenomen ten aanzien van concepten van waarheid, god of radicale spirituele gevoelens en overtuigingen, wat mij altijd enorm heeft geholpen om met zekerheid en totalitair te analyseren afstand nemen van elke overtuiging die de ander heeft.
Een van mijn eerste contacten had ik eind jaren zeventig op een treinstation dat niet erg druk was. Het was laat op de avond en ik hoopte een van die langzame en zware nachttreinen te halen, zodat ik naar huis kon. Ik had drie dagen vrij nadat ik bijna een paar maanden zonder pauzes had gestudeerd. Ik was op dat moment dat er een jonge man naast mij zat, iets ouder dan ik, die vanaf het eerste moment interesse toonde om contact met mij op te nemen, en bovenal werd het mij duidelijk toen hij, zodra hij naar mij toe kwam, zei: : – Hallo, mag ik hier bij je komen zitten? Ik heb je alleen gezien en ik zei tegen mezelf: waarom praat je niet met hem? Dat maakte me kwaad en maakte me alert, dat waren ze, laten we denken aan het einde van de vroege jaren 80 (1980) en ik dacht meteen dat hij met me wilde flirten. Maar een kleine observatie van zijn kleding, zijn houding en vooral de vreemdheid die het zien van hem met een toupetje bij mij teweegbracht, maakte mij erop attent dat ik werd benaderd door een lid van wat bekend staat als gevaarlijke sektedan, Hare Krishna.
In die jaren was alles wat ons van onze Heilige Moederkerk verwijderde zondig en sektarisch. We leefden in een samenleving die nog steeds doordrenkt was van verwarrende ideeën over de macht van God en de kwaadaardigheden van de duivel. Alles wat zich verwijderde van de schaduw van de engelenvleugels kwam dichter bij de schans van de meest absolute duisternis. Het waren turbulente jaren voor alle religieuze groeperingen of bewegingen die vooruitgang probeerden te boeken. Zonder anderen te vergeten die, in tijden van Franco’s bewind, het stigma van terroristen (Jehovah’s Getuigen) of communisten (onder andere de Arbeidersbroederschappen van Katholieke Actie) met zich meedroegen, waaronder alle evangelische christenen).
Natuurlijk stemde ik ermee in om hem naast me te laten zitten, ik praatte met hem en liet me verleiden naarmate de tijd verstreek. Misschien had ik hem leuker gevonden als hij zijn saffraankleurige tuniek, zijn trommels en bellen had gedragen, zodat ik met hem kon zingen dat van Hare Krishna, Hare Krishna, Krishna Krishna, Hare Hare. Hij probeerde mij te manipuleren om een boek over zijn geloof voor hem te kopen, geschreven door Bhaktivedanta Swami Prabhupada, een voor die tijd zeer exotisch karakter, zij het met duizenden volgers over de hele wereld. Laten we, van een afstandje, niet vergeten dat George Harrison zelf, een lid van de Beatles, in de jaren negentig deze geloofsovertuigingen omarmde nadat hij in zijn jeugd als katholiek of protestants gedoopt was, en dat hij de beste vertegenwoordiger was van Prabhupada in het westen. Hij voelde zich nooit gevangen of gemanipuleerd, gebaseerd op zijn vele publieke optredens in saffraankleurige kleding en het aanbidden van zijn religieuze leider.
Natuurlijk liet ik mij verleiden, en hoewel mijn schamele financiën een kleine tegenvaller kenden, kocht ik het boek. Het was erg laat en die jongen zag er uitgeput uit. Bovendien herinnerde hij zich dingen over de slechte dingen die over hen werden gezegd, dat ze wapens verhandelden, dat ze blanke vrouwen verhandelden, dat ze kinderen uitbuitten, enz. Ze zijn hiervoor nooit vervolgd, hoewel het duidelijk is dat als je de leiding van de toiletten van de huizen verwijdert, je altijd de geur van stront kunt ruiken.
Maar die avond leerde ik dat voor iemand die genegenheid nodig heeft, emotionele tekortkomingen heeft en daar zelfs vatbaar voor is verslaving aan mensen Die situatie zou een goede manier zijn geweest erbij betrekken, eerst naar het kind en dan naar de groep. Uiteindelijk hield die jongeman me in mijn geval stil, en ik had zelfs medelijden met hem (ik leefde mee) en mogelijk had ik het contact verder gebracht, waarbij ik natuurlijk altijd de tijden, de vormen en de ruimtes onder controle had. (hij liet op dat moment zelfs geen moment voorbijgaan om kennis te verslinden), ware het niet dat hij had geweigerd mij een vorm van contact buiten de groep te bieden.
Naarmate de jaren verstreken, was ik in een van hun hoofdkwartieren en zag ik dat ze nog nooit met de duivel hadden gedanst, dat ze geen hoorns of wapens hadden, en ik begreep dat iedereen probeert zijn religie na te leven zoals hij kan of zo zij willen. Ik vond het geweldig dat George Harrison Hare Krishna werd en ik geef toe dat ik op dronken avonden enkele van zijn mantra’s heb neuriën. Tegenwoordig hebben ze een hoofdkwartier in elk land waar hun volgelingen zich bevinden en van tijd tot tijd gaan ze de straat op met hun saffraankleurige tunieken, hun trommels en hun bellen om wat munten te verzamelen en boeken of groenten te verkopen. Hun ecologische voetafdruk is zeer laag en vandaag de dag zijn ze een zeer pittoreske groep.
Er zijn echter nog steeds vuile onderzoekers die lijsten uit de jaren 80 en 90 blijven beheren die hen ervan beschuldigen sektariërs te zijn, wapenhandelaars en de hele reeks van gekibbel uit het verleden.
In de volgende aflevering vertel ik enkele anekdotes over de Jehova’s Getuigen, ook in die jaren. Oh, en laten we niet vergeten mensen in vrede te laten leven, zolang ze hun ideeën niet met geweld willen opleggen.
