Slijtage kan ervoor zorgen dat brandweeruitrusting meer “permanente chemicaliën” vrijgeeft. europahoy.new

Lopen brandweerlieden risico op verhoogde blootstelling aan kankerverwekkende chemicaliën in hun beschermende kleding?

Vorig jaar bleek uit een onderzoek van het National Institute of Standards and Technology (NIST) dat textiel dat wordt gebruikt in beschermende kleding die door brandweerlieden wordt gedragen, vaak perfluoralkyl- en polyfluoralkylstoffen bevat, of PFAS, een klasse chemicaliën die in verband zijn gebracht met een verhoogd risico op kanker en andere gezondheidseffecten.

De beschermende kleding van een brandweerman bestaat uit drie lagen gemaakt van verschillende soorten textiel. Uit een aantal door NIST uitgevoerde onderzoeken is gebleken dat deze textielsoorten vaak potentieel kankerverwekkende chemicaliën bevatten, PFAS genaamd, en dat ze meer van die chemicaliën kunnen vrijgeven als ze worden blootgesteld aan gesimuleerde slijtage. Krediet: B. Hayes/NIST

Nu, een NIST-vervolgonderzoek laat zien dat textiel dat in dergelijke beschermende kleding wordt gebruikt, beschermende kleding genoemd, de neiging heeft om meer PFAS vrij te geven bij blootstelling aan slijtage. Samen identificeerden de twee onderzoeken welke PFAS-verbindingen aanwezig waren in textiel dat geselecteerd was voor beschermende uitrusting, hoeveel van elk aanwezig was en of gesimuleerde slijtage de hoeveelheid PFAS die vrijkwam door het textiel verhoogde.

“De brandweergemeenschap heeft haar zorgen geuit over PFAS in beschermende uitrusting, maar voorafgaand aan deze onderzoeken waren er zeer weinig gegevens die deze zorgen wegnamen”, zegt NIST-chemicus en co-auteur van het onderzoek Rick Davis. “Op basis van deze onderzoeken kunnen we gerust zeggen dat er meer dan twintig soorten PFAS aanwezig kunnen zijn in brandweeruitrusting en dat de hoeveelheid en het type PFAS varieert afhankelijk van het gebruikte type stof en de hoeveelheid spanning waaraan het wordt blootgesteld. . » is ingetogen.

De NIST-onderzoeken evalueren niet de gezondheidsrisico’s waarmee brandweerlieden te maken kunnen krijgen als gevolg van de aanwezigheid van PFAS in beschermende uitrusting. Ze bieden echter voorheen niet beschikbare gegevens die toxicologen, epidemiologen en andere gezondheidsexperts kunnen gebruiken om die risico’s te beoordelen.

NIST voerde deze onderzoeken uit in opdracht van het Congres, dat NIST vroeg om PFAS in brandweeruitrusting te bestuderen in de National Defense Authorization Act van 2021.

PFAS worden in veel producten gebruikt omdat ze producten bestand kunnen maken tegen olie, water en vlekken. Ze zijn meestal aanwezig in onder meer kleding, meubels, voedselverpakkingen en kookgerei met antiaanbaklaag. Ze spelen een bijzonder belangrijke rol in beschermende uitrusting en helpen brandweerlieden hun werk te doen zonder volledig doorweekt te raken.

Omdat PFAS niet in het milieu worden afgebroken, worden ze vaak ‘forever chemicaliën’ genoemd. De Centers for Disease Control and Prevention hebben ontdekt dat de meeste Amerikanen detecteerbare hoeveelheden PFAS hebben. in je bloed. Andere onderzoeken hebben aangetoond dat het bloed van brandweerlieden kan zijn bovengemiddelde niveaus

van minimaal één type PFAS. Onderzoek suggereert ook dat brandweerlieden mogelijk een verhoogd risico op bepaalde soorten kanker dan de algemene bevolking, hoewel dat niet noodzakelijkerwijs specifiek aan PFAS te wijten is.

De uitrusting voor deelname omvat broeken, jassen, handschoenen, laarzen en helmen. Dit onderzoek richtte zich op textiel dat wordt gebruikt in broeken en jassen, dat doorgaans drie materiaallagen bevat: een thermische laag die het dichtst bij het lichaam zit, een vochtbarrière en een buitenlaag. In het vorige onderzoek kochten de onderzoekers 21 textielsoorten die doorgaans in elk van deze lagen worden gebruikt. Vervolgens testten ze dat textiel op 53 verschillende PFAS-verbindingen en bepaalden de hoeveelheid van elk ervan.

In de meest recente studie benadrukten onderzoekers datzelfde textiel met behulp van vier technieken: schuren, hitte, wassen en verweren. Erosie werd gesimuleerd door het textiel bloot te stellen aan ultraviolette (UV) straling en een hoge luchtvochtigheid.

Vervolgens maten de onderzoekers de aanwezige PFAS nadat het textiel was belast. De resultaten toonden aan dat slijtage ervoor kan zorgen dat gemeten PFAS-concentraties stijgen in alle geteste textielsoorten. Bovendien zorgden verwering en hitte ervoor dat de gemeten PFAS-concentraties in de materialen van de buitenste schil toenamen. Tenslotte had wassen weinig effect en verlaagde het in sommige gevallen de PFAS-concentraties, vermoedelijk doordat PFAS in het afvalwater terechtkwamen.

Over het geheel genomen waren de gemeten concentraties PFAS zowel vóór als na stress hoger op buitenstoffen die waren behandeld met een waterafstotende coating. De PFAS-concentraties waren het laagst in de thermische laag, de laag die zich het dichtst bij het lichaam van de brandweerman bevindt.

De onderzoekers maten de PFAS-concentraties door de PFAS eerst met een oplosmiddel uit het textiel te extraheren. Volgens deze methode is het niet duidelijk waardoor de PFAS-concentraties veranderden tijdens stress. Die veranderingen kunnen veroorzaakt zijn door chemische transformaties, maar het is ook mogelijk dat stress de PFAS losmaakte van de textielvezels, waardoor er meer kon worden geëxtraheerd.

Nu onderzoekers PFAS hebben gemeten in textiel dat onder zeer gecontroleerde laboratoriumomstandigheden is belast, overwegen ze echte apparatuur te bestuderen die al jaren wordt gebruikt. Dit kan een realistischer beeld opleveren, hoewel potentieel ingewikkelder, omdat de gebruikte apparatuur vervuild kan raken met giftige stoffen die bij brand zijn verzameld.

Brandweeruitrusting moet aan bepaalde normen voldoen, waaronder minimale waterafstotendheidseisen. Dit onderzoek zou kunnen wijzen op nieuwe manieren om aan deze normen te voldoen en tegelijkertijd de risico’s van blootstelling aan PFAS te verminderen. De hoeveelheid en soorten PFAS in textiel varieerden bijvoorbeeld van fabrikant tot fabrikant, wat erop wijst dat sommige combinaties tot een lager risico op blootstelling zouden kunnen leiden dan andere. Of fabrikanten zouden alternatieve manieren kunnen vinden om aan de normen te voldoen zonder afhankelijk te zijn van potentieel giftige chemicaliën.

“Het gebruik van PFAS in beschermende uitrusting kan wel of niet een acceptabel risico zijn, gezien alle andere gevaren waarmee brandweerlieden nu al worden geconfronteerd”, zegt NIST-chemicus en co-auteur John Kucklick. « Deze gegevens zullen mensen helpen die kosten en baten af ​​te wegen. »

Fontein: NIST