Door Fr. Alexey Uminsky
Over de auteur: Het Patriarchaat van Moskou heeft een verbod opgelegd aan de bediening van Fr. Alexey Uminsky, die niet langer het hoofd is van de Kerk van de Heilige Drie-eenheid aan de Khokhlovska-straat in de Russische hoofdstad. Dit werd gemeld door de Russische oppositiemedia “Radio Liberty” en de tv-zender “Dozhd”, verwijzend naar de journaliste Ksenia Luchenko en parochianen van de kerk waar pater. Alexey. Volgens informatie van dezelfde media, in plaats van Fr. Uminsky, de Holy Trinity Church, heeft de schandalige priester Andrej Tkachev, bekend om zijn steun aan de Russische oorlog tegen Oekraïne en zijn advies over geweld tegen vrouwen, tot rector benoemd.
Ik heb het gevoel dat het agressieniveau niet afneemt. Agressie is golfachtig. Er zijn geen gelegenheden voor nodig, er worden altijd voorwerpen voor gezocht en altijd gevonden. Agressie in de samenleving vloeit altijd over, wordt van het ene kanaal naar het andere geleid. Er ontstaat een voorwerp van een of andere vorm van haat, dus we moeten de agressie in deze richting richten.
Wanneer het niveau van agressie zo’n verhoogd niveau bereikt, wordt het al op specifieke mensen uitgestort. Dan beginnen mensen elkaar simpelweg te vernietigen – op de meest brutale, meest onmenselijke manier. Dan gaat het weg. Agressie is altijd aanwezig in onze samenleving en is ongeneeslijk. Niemand houdt zich bezig met het genezen van agressie in de samenleving.
Een agressieve samenleving is zeer comfortabel en gemakkelijk van bovenaf te controleren. Je hoeft alleen maar een voorwerp voor de agressie te vinden. Op staatsniveau kan agressie een zeer ‘nuttig’ iets zijn. Het infecteert mensen, valt ze lastig, berooft ze van hun individuele bewustzijn en verandert ze in een collectief onbewuste.
En deze manier van denken brengt de persoon vervolgens met zich mee naar de Kerk. Het is zeer comfortabel om mee te leven. Nog niet zo lang geleden las ik een van de brieven van de apostel Paulus, waarin zulke woorden stonden: “Ik verklaar u, broeders, dat het evangelie dat ik heb gepredikt niet menselijk is, omdat ik het noch heb ontvangen, noch heb geleerd van een mens, maar door openbaring Jezus Christus” (Gal. 1:11-12). Zeer belangrijke woorden over waar wij christenen mee te maken hebben, dat er niets is dat door de mens is uitgevonden.
Op zichzelf is het Evangelie een zeer ongemakkelijk boek dat niet toestaat dat iemand leeft in paradigma’s waarin alleen agressie kan bestaan: ‘eigen vreemdeling’, ‘vriend-vijand’, ‘dichtbij-ver’. Als het een menselijk boek was, zoals veel van de religieuze menselijke boeken, dan zou de vijand worden aangegeven. ‘Zijn buitenlander’ zou zeker duidelijk worden beschreven. Er zou duidelijk worden aangegeven wie ‘eigen’ is en wie ‘buitenlands’ is, en wat de parameters zijn van ‘eigen’, wie geholpen moet worden, wie gediend moet worden, met wie gedeeld moet worden, en wie degene is die dat niet mag doen. gedeeld worden, tegen wie we kunnen liegen, tegen wie we moeten vernietigen.
Het Evangelie is dus zo’n boek dat de mens geen menselijke manieren geeft om zijn agressie te voeden en te vermenigvuldigen. Er komen echter vaak mensen naar de Kerk die niet getransformeerd zijn of die leven met ideologen, met ideologieën in plaats van een levend geloof. Ideologie is altijd iets menselijks, en het christelijk geloof is niet menselijk. Het is een geschenk van God, een geschenk van de onbereikbare God die Mens werd. En het is erg ongemakkelijk om met zo’n niet-menselijke religie om te gaan, en daarom verschijnt voortdurend de wens om het christelijk geloof, om het evangelie te vervangen door een of andere ideologie.
Waar de ideologie ook verschijnt, zelfs onder het teken van het christendom, onder het teken van de orthodoxie, wat dan ook, daar verschijnen onmiddellijk de vijanden – van deze ideologie, van dit geloof, van de Kerk.
En er zijn te veel vijanden – je hoeft ze niet te zoeken, ze zullen onmiddellijk gevonden worden. En dan kan deze agressie, die genezen zou kunnen worden door de genade van Christus, door de liefde van Christus, inclusief door ons berouw, onze verandering, niet als vergif zijn dat uit de mens wordt geperst. Integendeel: plotseling krijgt deze agressie zijn goede betekenis, wordt hij een goed, krijgt hij macht omdat hij tegen de gemeenschappelijke vijand kan worden gebruikt. Dan gaat het nergens heen, het krijgt gewoon een andere naam.
Het waren niet de klassenvijanden, het waren niet de vijanden van het volk – de vijanden verschijnen onmiddellijk in de Kerk, haar vijanden: zij die buitenlands zijn, die niet de jouwe zijn, die je altijd kunt scheiden. Iemand is voor jou een fundamentalist, en jij bent een liberaal voor hem. En op dat moment beginnen mensen plotseling zoveel ‘liefde’ voor elkaar te voelen, zo bereid om vervelende, gemene vloeken en beledigende namen te uiten, waarbij ze vergeten dat ze aan dezelfde beker deelnemen.
Onder hen rijst zelfs de vraag: “Kunnen we met zulke mensen deelnemen aan een Chacha?” Kunnen mensen, als wij ze niet mogen, überhaupt christenen zijn?”.
Deze agressie kan dus ook perfect bestaan in de Kerk. Vervolgens mondt het uit in een agressieve en kwaadaardige belijdenis van het eigen geloof, wat wordt gedaan met een bijna goedaardig doel: de bescherming van onze heiligdommen.
We zagen hoe vorig jaar al deze vreselijke, zondige agressie door sommige mensen plotseling begon te worden begrepen als een manier om het geloof te verdedigen, als christelijk gedrag.
Ik herinner u eraan dat het evangelie dat ons is nagelaten geen menselijk evangelie is; er bestaan geen ideologieën. Daarom heeft agressie geen plaats in het Evangelie, en daarom kan alleen de christen deze agressie in de samenleving genezen, die zijn vijand kan liefhebben, zodat hij niet op een klap met een klap reageert, maar haat met haat. Wij hebben deze mogelijkheid.
We zouden deze wereld een voorbeeld kunnen geven van hoe agressie geneest, maar helaas hebben we dat nog niet gedaan.
Bron: Aartspriester Alexy Uminsky, Oksana Golovko, Aartspriester Alexy Uminsky – over agressie in de Kerk (En waarom het Evangelie de wereld niet verdeelt in “ons” en “vreemden”), 14 april 2021. Lees verder Pravmir: https:/ /www.pravmir.ru /agressiya-i-xristianstvo-kak-my-sovmeshhaem-nesovmestimoe-video-1/: “Woede, onbeschoftheid – jegens kennissen en volslagen vreemden – het lijkt erop dat dit bijna de norm is geworden voor communicatie op sociaal gebied netwerken. Is het agressieniveau in de samenleving toegenomen? Of, integendeel, verspreidt het zich naar het internet en verlaat het het echte leven? Wat gebeurt er met ons, waarom verdelen we iedereen in kampen, groepen van ‘ons’ en ‘vreemden’, weerspiegelt aartspriester Alexy Uminsky. “Pravmir” publiceert opnieuw een video-opname gemaakt in 2013.”
Opmerking: tot nu toe is er geen officiële aankondiging van het ROC over de verwijdering van Prot. Alexei Uminsky en zijn opgelegde verbod. Pater Alexey is al meer dan dertig jaar voorzitter van de Holy Trinity Church. De repressie tegen hem begon vorig jaar, toen hij een interview gaf waarin hij zijn anti-oorlogsopvattingen niet onder stoelen of banken stak. Hij is een bekende publicist, auteur van een groot aantal artikelen over verschillende onderwerpen: van pastoraal werk tot christelijke pedagogie tot commentaren op actuele gebeurtenissen. Hij staat bekend om zijn actieve civiele standpunt over een aantal belangrijke publieke kwesties, verdedigt degenen die om politieke redenen worden vervolgd en bekritiseert de autoriteiten vanwege het schenden van de rechten van burgers.
In zijn toespraak op een parochiebijeenkomst eind december zei pater. Alexey raakt aan de kwestie van de christelijke vredesopbouw, die “ondraaglijk is om te horen in een wereld waarin mensen hun hart uitrukken op zoek naar gerechtigheid, en die altijd wordt bereikt door het geweld van sommigen tegen anderen. Alleen geweld moet ander geweld verslaan, anders is het niet eerlijk. Christen zijn betekent een besluit nemen. Niemand kan iemand dwingen christen te worden. Maar als we dit eenmaal hebben besloten, laten we het dan goed doen. Zelfs als het niet helemaal lukt… Anders zullen we het Evangelie moeten onderverdelen, er een handig boek van moeten maken en zeggen dat we orthodox zijn, zonder er christenen aan toe te voegen. Laten we eerst en vooral christenen zijn, en dan zullen we noodzakelijkerwijs orthodox zijn. En als voor ons de externe ideologische vorm belangrijker is dan de evangeliewoorden – dan is er hier iets mis”.
Sociale media halen een andere aankondiging aan van journalist Ksenia Luchenko dat een andere bekende Moskouse priester, Vladimir Lapshin, ook is ontheven uit de functie van voorzitter van de Assumptiekerk in Moskou, wat eind december gebeurde. Vladimir staat bekend als een van de laatste studenten van Fr. Alexander Mannen. Deze verandering in het leiderschap van deze tempel werd niet officieel aangekondigd op de website van het Patriarchaat van Moskou.
Deze acties van patriarch Cyrillus zijn een teken dat de repressie tegen de tegenstanders van de oorlog onder de priesters zich verdiept en iconische geestelijken treft die niet alleen in Moskou bekend zijn, maar in heel Rusland en daarbuiten. De vervanging van Fr. Alexey Uminsky en Andrey Tkachev zijn een duidelijke demonstratie van de lijn die het leiderschap van het Moskouse Patriarchaat steunt – het opleggen van een agressief en gewelddadig christendom, onverenigbaar met het beeld van Christus, maar passend bij het staatsbeleid van Poetins Rusland.
Oorspronkelijk gepubliceerd in
