Het zal binnenkort een maand geleden zijn dat Hamas zijn aanval in Zuid-Israël uitvoerde, waarbij bijna 1.400 mensen om het leven kwamen. Sindsdien is het antwoord van Israël een eindeloos bombardement geweest op een gebied dat al bloedeloos was voordat de oorlog werd hervat. De eerste slachtoffers waren ruim 7.000 Palestijnen, waarvan de helft kinderen. Ondanks internationale protesten blijft Israël oorlog voeren tegen de burgerbevolking, zonder er echt zeker van te zijn Hamas uiteindelijk te verslaan. Hieraan moet de fundamentele parameter worden toegevoegd van de 240 Israëlische en buitenlandse gijzelaars die nog steeds in handen zijn van de islamisten en die als onderhandelingstroef worden gebruikt. Intussen pleegt het Israëlische leger steeds meer oorlogsmisdaden.
Geweld versus geweld
Het internationaal recht moet aan beide kanten weer centraal komen te staan in de Israëlisch-Palestijnse kwestie. Al 75 jaar probeert Israël zijn beleid te verzoenen met dat van zijn regionale omgeving. Wat verre van eenvoudig is, lijkt de afgelopen weken te zijn veranderd in een vrijwel onmogelijke missie. Omdat Israël alle resoluties van de Verenigde Naties verwerpt, die niet alleen de terugtrekking uit de sinds 1948 bezette gebieden opleggen, is de Palestijnse kwestie jaar na jaar geradicaliseerd om vandaag de dag tot deze polarisatie te komen, die meer dan ooit twee samenlevingen verdeelt die elkaar willen afschaffen. ander.
Het zionisme, dat zijn oorsprong vond in de oprichting van een staat Israël in Palestina, heeft niets meer te maken met het project dat Theodor Herzl voorstelde. Van socialistisch, collectivistisch, humanistisch en seculier is het vandaag de dag zelfs nog meer geworden, onder leiding van de onberispelijke premier Benjamin Netanyahu, tot een nationalistisch, religieus, kolonialistisch, ultraliberaal en reactionair zionisme in de hele regio. Tegenwoordig is het niet langer een kwestie van zoeken naar de oorzaken en de verantwoordelijken, omdat dit een proces is dat nooit eindigt. Om ons op een dag voor te bereiden op een hypothetische vrede moeten we bevestigen dat de Israëlische regering en Hamas zich eerst zullen moeten verantwoorden voor hun daden, die duidelijk oorlogsmisdaden zijn, en vervolgens alle componenten van het Israëlische en Palestijnse politieke landschap zullen moeten integreren in hun daden. om een oplossing te vinden voor de onmogelijke situatie: en deze enige oplossing is de oprichting van een Palestijnse staat aan de grenzen van de Groene Lijn van 5 juni 1967, en om de twee staten in staat te stellen in vreedzaam naast elkaar te leven, binnen het raamwerk van een rechtvaardige en duurzame politieke oplossing. Er bestaat geen militaire oplossing voor de Israëlisch-Palestijnse kwestie.
Israël in een politieke impasse
De terroristische aanval van Hamas op 7 oktober laat zien hoezeer het Palestijnse kamp wordt gedomineerd door islamisten en dat de Palestijnse Autoriteit in Ramallah tot onmacht is gereduceerd. Dit is een project dat Netanyahu wil, die in 2019 erkende dat Hamas, verantwoordelijk voor veel van de huidige kwalen, versterkt moest worden om Mahmoud Abbas, de president van de Autoriteit, te verzwakken en de oprichting van een Palestijnse staat te voorkomen. Om de partijen tevreden te stellen die hem terugbrachten naar het ambt van premier, is Netanyahu doorgegaan met het koloniseren van de Westelijke Jordaanoever, waarbij hij de veiligheid van de kolonisten daar heeft versterkt, de veiligheid van Zuid-Israël heeft ondermijnd en het zionisme heeft veranderd in een project dat erop gericht is elke vorm van vernietiging te vernietigen. hoop op de geboorte van een Palestijnse staat in de nabije toekomst. Erger nog, Benjamin Netanyahu werd volgens zijn voorganger Yair Lapid door de Israëlische inlichtingendienst op de hoogte gebracht van de Hamas-aanval. De voormalige Israëlische premier zei dat hij vóór de Hamas-aanval informatie had ontvangen van de inlichtingendiensten. Volgens hem heeft zijn opvolger Benjamin Netanyahu het ook ontvangen. Het was ook onder “Bibi” dat het afluisteren van inlichtingen in Gaza ruim een jaar geleden werd stopgezet vanwege een gebrek aan interesse en bruikbaarheid, aldus dezelfde diensten.
Amerikaanse zwakte en Qatarese kracht
We moeten al nadenken over de naoorlogse periode en een beroep doen op de traditionele bemiddelaars tussen de twee kampen: in hoofdzaak Egypte en Qatar. De Amerikaanse terugtrekking heeft de algehele situatie in de regio verzwakt en veel terroristische groeperingen nieuw leven ingeblazen. De Israëlische publieke opinie keert zich steeds meer tegen Netanyahu, die ervan wordt beschuldigd de islamisten in de kaart te spelen door zijn machtswellust, als reactie op de voortdurende provocaties van de nationalistische en religieus-extremistische leden van zijn meerderheid. De premier heeft het land, dat blindelings wordt gesteund door Washington, in gevaar gebracht: velen denken al aan het post-Netanyahu-tijdperk, omdat de Joodse staat niet verder kan met iemand die de geschiedenis in zal gaan als de leider onder wie 1.400 Israëlische burgers zijn omgekomen. op Israëlische bodem. De Verenigde Staten hebben een dubbele verantwoordelijkheid: Israël eindeloos financieren en het land het laten redden door zich terug te trekken. Zal zij dit doen nu Washington zich zo bewust is van het gebrek aan samenhang en strategie in het huidige beleid van Israël?
Qatar probeert al weken te onderhandelen en probeert de gijzelaars één voor één te bevrijden. Net als in eerdere oorlogen vecht het land voor het bereiken van een staakt-het-vuren, wat Israël niet wil en waar de hele internationale gemeenschap om vraagt, maar dat nog niet is bereikt.
Het beoordelen van oorlogsmisdaden aan beide kanten
De represaillecampagne van Tel Aviv in Gaza heeft al meer dan 7.000 levens geëist, waaronder 3.500 kinderen. Wie kan dit goedkeuren? De Arabische landen? Het westen? De Verenigde Staten? Zelfs Joe Biden heeft de buitensporigheid van de Israëlische reactie tegen burgers van Gaza veroordeeld. Deze “Hannibal”-operatie is een gevecht tot het einde om het kwaad uit te roeien: Israël zal niet stoppen totdat het Hamas heeft verslagen. En de burgergijzelaars? Dit is secundair geworden, wat de families van de gevangenen steeds meer zorgen baart, die protesteren door te demonstreren en zich breed uit te drukken in de Israëlische en internationale media. Dit is waar de oprichting van een onderzoekscommissie in Israël in de toekomst een fundamentele rol zal spelen. Netanyahu heeft hier al mee ingestemd. Maar meer nog: wie zal op internationaal niveau Hamas enerzijds en Israël anderzijds straffen voor de misdaden die deze maand zijn begaan? Er wordt gesproken over oorlogsmisdaden, maar sommigen spreken al over genocide in Gaza. Vooral omdat de Hebreeuwse staat het Internationaal Strafhof niet erkent en daarom niet verplicht is zich aan zijn besluiten of oordelen te houden. Net als zijn Amerikaanse grote broer natuurlijk!
Oorspronkelijk gepubliceerd in
