In zijn nieuwe aansporing wijst paus Franciscus op het belang van mondiale autoriteiten die in staat zijn hun verplichtingen af te dwingen, en op de noodzaak van ieders deelname.
Andrea Tornielli
Met de aansporing Prijs de HeerPaus Franciscus heeft niet alleen de boodschap van de encycliek gespecificeerd en aangevuld Geprezen ja acht jaar geleden gepubliceerd. En dit nieuwe document, vol met feiten en cijfers uit de meest recente wetenschappelijke literatuur, beperkt zich niet tot het luiden van een nieuw en dramatisch alarm over de steeds ernstiger gevolgen van de klimaatverandering, in de hoop dat COP28 in Dubai eindelijk de trend kan keren. voordat het te laat is.
Prijs de Heer Het bevat nog veel meer, en in het hoofdstuk gewijd aan de zwakte van de internationale politiek legt het de vinger op een plaag van onze tijd: het ontbreken van supranationale instellingen en organisaties die in staat zijn verplichtingen af te dwingen en geschillen op te lossen.
Dit zijn aanwijzingen dat de opvolger van Peter contextualiseert in de context van de klimaatcrisis en de noodzaak om de schadelijke uitstoot te verminderen door een echte ecologische bekering, maar die onze toekomst betreffen en niet in relatie tot de bewaking van de schepping. In feite zijn ze van toepassing op andere gebieden, denk maar aan oorlog, of beter gezegd aan de vele oorlogen die op dit moment in de wereld worden uitgevochten, tegels van een spectraal mozaïek dat Franciscus herhaaldelijk heeft gedefinieerd als ‘Derde Wereldoorlog in stukken’. » ».
De visie die de paus voorstelt is multipolair, die van multilateralisme, waarbij de nadruk wordt gelegd op de noodzaak om multilaterale overeenkomsten tussen staten te bevorderen en op de mogelijkheid van “een of andere vorm van wereldgezag gereguleerd door de wet”, dat wil zeggen van “wereldorganisaties die effectiever zijn, begiftigd met autoriteit om het mondiale algemeen welzijn, de uitroeiing van honger en ellende, en de zekere verdediging van fundamentele mensenrechten te verzekeren. Organisaties die in staat zijn ‘de vervulling van enkele essentiële doelstellingen te garanderen’. Er zijn nieuwe instrumenten nodig, niet slechts een heruitgave van oude.
Net als bij de aanhoudende oorlog in Oekraïne wenst de paus een herontdekking van de ‘geest’ van Helsinki, zich ervan bewust dat de Conferentie over Veiligheid en Samenwerking in Europa van 1975 als zodanig vandaag de dag niet meer te herhalen zou zijn, en over de crisis op het gebied van het milieu schrijft hij:
“Meer dan het redden van het oude multilateralisme lijkt het erop dat de huidige uitdaging erin bestaat het te herconfigureren en te herscheppen, rekening houdend met de nieuwe situatie in de wereld”, waarbij het werk wordt erkend en gewaardeerd dat zoveel groepen en organisaties uit het maatschappelijk middenveld verrichten om de zwakheden van het multilateralisme te compenseren. de Internationale Gemeenschap. In deze zin is het veelbetekenend dat de paus het proces van Ottawa aanhaalt tegen de productie en het gebruik van antipersoneelsmijnen, “een voorbeeld dat laat zien hoe het maatschappelijk middenveld met zijn organisaties in staat is een efficiënte dynamiek te creëren die de Verenigde Naties niet kunnen verwezenlijken.”
In zijn aansporing stelt de bisschop van Rome daarom het multilateralisme voor als een “onvermijdelijke weg”, een “multilateralisme ‘van onderaf’ en niet eenvoudigweg bepaald door de machtselites.” Erkenning van het belang van nieuwe opkomende machten die “steeds relevanter worden”.
Om dit nieuwe multilateralisme te verwezenlijken zijn nieuwe besluitvormingsprocedures nodig, “zijn er ruimtes nodig voor gesprek, overleg, arbitrage, conflictoplossing en toezicht, en uiteindelijk is er een soort grotere ‘democratisering’ in het veld nodig.” worden uitgedrukt en opgenomen.
