Tientallen christenen werden afgeslacht in een kerk, terwijl ze de dienst bijwoonden, terwijl ze met hun kinderen onder een kruisbeeld stonden, en Europa zegt dat het ‘geschokt’ is. ‘Maar’ de grondoorzaken van deze onveiligheid in Nigeria zijn niet gebaseerd op religie. Soms zijn er religieus gemotiveerde aanvallen, maar die zijn vooral te wijten aan lokale omstandigheden, bijvoorbeeld concurrentie om schaarse hulpbronnen, endemische armoede, weinig onderwijs, lage toegang tot openbare diensten, werkloosheid.” De oorzaak ervan is dus ‘over het algemeen een gevoel van uitsluiting’.
Uitsluiting: dit is de interpretatie die Dombrovskis Valdis, uitvoerend vicevoorzitter van de Europese Commissie, heeft gemaakt van het verschrikkelijke Pinksterbloedbad in Nigeria als een manier om ‘deze aanval en dit geweld in al zijn vormen, ongeacht geloof en religie’ te veroordelen.
Interview met “Tempi”
Slogans die wederom niet door feiten worden gevolgd, legt Carlo Fidanza, Fratelli d’Italia-ECR-lid van het Europees Parlement en medevoorzitter, samen met Peter Van Dalen van de EVP van de Intergroep voor Religieuze Vrijheid, uit aan Tempi:
“Integendeel, in het debat waar we om vroegen en kregen tijdens de laatste plenaire zitting in Straatsburg, dat ‘s nachts plaatsvond, strikt buiten de camera’s, omarmde vicevoorzitter van de Europese Commissie, Dombrovskis, een ontkenningslijn die vrij wijdverspreid was in laïcistische kringen. Volgens dit inzicht kunnen de oorzaken van de eindeloze massamoorden op christenen in Nigeria worden herleid tot lokale kwesties, territoriale geschillen en sociale ongelijkheid. Met de religieuze factor zouden ze weinig of niets te maken hebben. Ik vond het alleen maar juist om te herhalen dat dit helaas niet het geval is, dat de overgrote meerderheid – net als de onschuldige slachtoffers van Pinksteren – wordt vermoord omdat ze christenen zijn en omdat hun christen-zijn zich vertaalt in een aanwezigheid die wordt gekenmerkt door een sociaal en economisch model. dat gericht is op de ontwikkeling van die gebieden en niet op de plundering ervan. Dat is de reden waarom christenen daar lastig zijn. Maar als we weigeren onze ogen te openen en tegelijkertijd niet erkennen dat de genocide op christenen ons zorgen baart, omdat het precies dat kruis raakt dat de Europese beschaving heeft gesmeed, is het duidelijk dat er nooit een reactie kan komen.”
Op 19 mei, in de nasleep van de moord op de christelijke studente Deborah Yakubu, die werd gestenigd en levend verbrand, en de aanvallen op kerken, besloot het EU-Parlement de oproep tot een debat over de kwestie te verwerpen (244 EP-leden tegen, 231 vóór). de massamoorden op christenen in Nigeria. Een paar uur eerder hadden Shagufta Kauser en Shafqat Emmanuel, een Pakistaans echtpaar dat ter dood was veroordeeld wegens godslastering, met het EU-parlement gesproken.
Wat kunt u ons over dat getuigenis vertellen en wat was het doel ervan?
Die stemming was een schande en daarom hebben we, zodra we het tragische nieuws over Owo ontvingen, onmiddellijk opnieuw een soortgelijk verzoek ingediend. En deze keer hadden ze, tegenover vijftig onschuldige slachtoffers, het goede hart om zich er niet tegen te verzetten. Maar ze wilden niet dat we over een motie zouden stemmen, en bij het stemmen over een specifieke resolutie over religieuze vervolging had dezelfde meerderheid immers elke verwijzing naar christenen en hun beulen uit de tekst geschrapt. Alsof ze willen zeggen: ja, velen sterven, maar we kunnen niet zeggen wie ze zijn of wie ze vermoordt. Het luisteren naar de getuigenissen van de twee Pakistaanse echtgenoten die van de doodstraf zijn gered wegens godslastering, mede dankzij het werk van de Parlementaire Intergroep voor Religieuze Vrijheid, waarvan ik de eer heb medevoorzitter te zijn, zou deze meerderheid van de bevolking veel goeds hebben gedaan. Christianofoben. Dankzij hun stemmen begrepen we ten volle de koppigheid van anti-godslasteringwetten die instrumenten worden voor persoonlijke wraakacties. We hebben het over grote landen, in het geval van Nigeria een rijke natie, in het geval van Pakistan een kernmacht. Het is essentieel om te begrijpen hoe gemeenschappen ook op juridisch vlak kunnen worden geholpen.
5.898 is het aantal christenen dat vorig jaar werd gedood, 16 per dag. 5.110 zijn de kerken die zijn aangevallen of vernietigd. 6.175 christenen werden zonder vorm van proces gearresteerd en gevangengezet, 3.829 werden ontvoerd. In totaal bedraagt het aantal christenen dat in 2021 vanwege hun geloof vervolgd, hinderlagen, bloedbaden en ontvoeringen heeft ondergaan, ongeveer 360 miljoen. Al deze cijfers zijn in opkomst. En de plaats waar de meeste christenen ter wereld worden vermoord is Nigeria.
Welke plaats heeft de bescherming van de godsdienstvrijheid op de agenda van het Europees Parlement?
Wij als interfractiegroep doen ons best om de aandacht vast te houden, maar ondanks onze inspanningen slagen we er niet in om actieve leden uit linkse groepen te werven. De weinigen die gevoelig zijn voor de kwestie bevinden zich binnen hun respectieve groepen in een positie van culturele ondergeschiktheid. Dit leidt zelfs tot problemen bij het plannen van een plichtsgetrouw debat na een bloedbad. En aan de andere kant is het niet beter op het niveau van de Europese Commissie, die maandenlang de nieuwe speciale gezant voor godsdienstvrijheid heeft moeten benoemen, maar dat ondanks onze herhaalde oproepen nog steeds niet heeft gedaan. Zelfs de Italiaanse regering is erin geslaagd daar als eerste te komen, die in andere drukke zaken tijd heeft gevonden om diplomatiek adviseur Andrea Benzo als nieuwe gezant voor Italië te benoemen.
In Nigeria, het dichtstbevolkte land van Afrika, waar christenen iets meer dan 50 procent van de bevolking uitmaken, bevinden de gelovigen zich in een dodelijke greep die wordt gevormd door de islamitische terroristen Boko Haram en Iswap aan de ene kant en de Fulani-moslimherders aan de andere kant. En ondanks de opvallende toename van het geweld hebben de Verenigde Staten van Joe Biden op onverklaarbare wijze besloten Nigeria te schrappen van de lijst van landen die vanuit het perspectief van de religieuze vrijheid zorgwekkend zijn.
Wat is de Europese aanpak en hoe komt deze tussenbeide, op welke manier, en hoeveel middelen komen er vanuit Europa naar Buhari?
De keuze van de regering-Biden was een luidruchtige vergissing. De gegevens die we hebben gepubliceerd in het Periodiek Rapport over Religieuze Vrijheid van onze intergroep, verzameld via het werk van vooraanstaande christelijk geïnspireerde NGO’s, vertellen ons dat Nigeria een van de landen is waar de situatie de afgelopen jaren het meest is verslechterd. Islamistische milities die banden hebben met Isis en Al Qaida hebben gezelschap gekregen van stammen van Fulani-herders, ook moslims, die naar het zuiden afdalen in een poging de christelijke aanwezigheid uit te roeien, hun religieuze identiteit te vernietigen en zich die landen toe te eigenen. Zoals bekend heeft de EU een zwak buitenlands beleid en beschikt ze slechts over één instrument: de economie en de financiën. Het is moeilijk te kwantificeren hoeveel geld we jaarlijks aan Nigeria geven via verschillende samenwerkingsprojecten, en daarom zal ik een dringende vraag indienen om het werkelijke bedrag te kennen, dat sowieso in de honderden miljoenen euro’s zou moeten liggen. Het is zover: het is tijd om elke euro die de EU aan Nigeria schenkt afhankelijk te maken van de concrete inzet van de regering van Buhari bij het tegengaan van deze bendes en het garanderen van religieuze vrijheid en veiligheid, in de eerste plaats aan de christelijke gemeenschappen.
Is godsdienstvrijheid alleen al in het Europa van de “rechten” een probleem?
De EU streeft een zeer opdringerige ‘rechten’-agenda na, wat mij doet denken dat nu elke licentie en persoonlijke voorkeur een sociaal erkend recht op zichzelf wordt. Maar als we het hebben over religieuze vrijheid, dat wil zeggen een fundamenteel mensenrecht dat als zodanig wordt erkend door internationale verdragen, treedt er een ideologische reflex op, die echter op een verkeerde veronderstelling is gebaseerd. Zeker als katholiek voel ik mij persoonlijk dichter bij mijn medegelovigen, maar het verdedigen van de godsdienstvrijheid betekent het verdedigen van het recht van elke gemeenschap en elk individu om te geloven, maar ook om niet te geloven, en om daardoor niet gediscrimineerd of vervolgd te worden. Als je zegt dat christenen veruit het meest vervolgd worden, betekent dit niet dat je een confessionele visie omarmt; zeggen dat onder degenen die verantwoordelijk zijn voor deze vervolgingen de meeste moslims zijn, of dat antisemitisme welig tiert in de moslimgemeenschappen in Europa, is niet islamofoob. Omdat er op andere breedtegraden minderheden van moslims zijn die door andere moslims worden vervolgd. Het is eenvoudigweg de tragische realiteit die onder ogen moet worden gezien voor wat zij is, waarbij we de dingen bij hun eigen naam moeten noemen om ermee om te kunnen gaan. De rest is een annuleringscultuur die beweert het geloof te degraderen tot een privéaangelegenheid, waardoor de dimensie van openbaar getuigenis wordt geëlimineerd. Een kwaad waar we ons niet bij kunnen neerleggen.
Oorspronkelijk gepubliceerd in The European Times.
