Op 24 mei kwamen meer dan 100 leden van de Ahmadi Religie – vrouwen, kinderen en ouderen – uit zeven landen met een moslimmeerderheid, waar ze als ketters worden beschouwd, meldden zich aan de Turks-Bulgaarse grens om een asielaanvraag in te dienen bij de Bulgaarse grenspolitie, maar de Turkse autoriteiten hebben hen de toegang geweigerd.
Een paar dagen later gaf een Turkse rechtbank een bevel tot uitzetting betreffende meer dan 100 leden van de Ahmadi Religie van Vrede en Licht uit zeven landen. Velen van hen, vooral in Iran, riskeren gevangenisstraffen en kunnen worden geëxecuteerd als ze worden teruggestuurd naar hun land van herkomst. Op 2 juni gingen de advocaten van de groep in hoger beroep.
Willy Fautré interviewde mevrouw Hadil El Khouli, de woordvoerder van de Ahmadi-asielzoekers, voor The European Times. Hadil El Khuli is lid van de Ahmadi religie van vrede en licht gemeenschap in Londen en zij is de coördinator mensenrechten van de religie.
Interview met Hadil El-Khouli
European Times: Sinds enkele dagen zitten meer dan 100 Ahmadi’s uit zeven landen vast aan de grens tussen Turkije en Bulgarije. Wat is hun situatie?
Hadil El-Khouli: Ik werd vanmorgen wakker met vreselijk nieuws waar mijn maag letterlijk van omdraaide.
Net toen we gisteren beroep aantekenden tegen een uitzettingsbevel van de Turkse autoriteiten om 104 leden van de Ahmadi-religie van Vrede en Licht terug te sturen, kwamen er meldingen binnen van fysiek geweld, marteling en bedreigingen met seksueel geweld door de Turkse politie in Edirne, tegen onze leden in detentie.
Uit een gezondheidsrapport dat is opgesteld door het juridische team dat de groep vertegenwoordigt, blijkt dat 32 van de 104 leden in detentie verwondingen en blauwe plekken als gevolg van de mishandeling hebben gemeld, onder wie 10 vrouwen en 3 kinderen.
European Times: Hoe hebt u de getuigenis van een van de slachtoffers leren kennen?
Hadil El-Khouli: Puria Lotfiinallou, een 26-jarige Iraanse jongere, vertelt aan de hand van een uitgelekte audio-opname vanuit de gevangenis de schrijnende details van de zware mishandelingen die hij en andere leden hebben ondergaan.
Hij zei:
“Ze sloegen me en sloegen mijn hoofd op de grond. Ze brachten me naar het politiebureau, trokken aan mijn haar, sloegen me meerdere keren op de grond en sloegen me.”
Fysiek geweld was niet de enige vorm van misbruik waaraan de groep werd blootgesteld. Puria vertelde vervolgens hoe de Turkse gendarmerie hem bedreigde met seksueel geweld, hem vroeg orale seks met hem uit te oefenen en zei dat ze hem zouden vermoorden als hij het aan iemand zou vertellen.
Hij zei:
« Toen brachten ze me naar de badkamer en hier vertelde hij me dat je me moest pijpen… ze vertelden ons om ten onrechte te zeggen dat het goed met ons gaat en als we niet zeggen dat het goed met ons gaat, zullen we je slaan en vermoorden. »
Terwijl Puria’s verontrustende relaas door de telefoon werd gehoord, kon ik zijn stem niet uit mijn gedachten krijgen, een zichtbaar gestotter was te horen uit angst en schrik van wat hij zag.
European Times: Aan welk soort geweld werden andere Ahmadi’s onderworpen?
Hadil El-Khouli: Puria voegde er ook aan toe hoe zelfs de meest kwetsbare mensen niet werden gespaard. Oudere mannen en vrouwen met een slechte gezondheid werden geslagen totdat ze bewusteloos raakten.
“Ze behandelen ons als gevangenen. Waar ik was, sloegen ze een 75-jarige man en verwondden zijn been, en ze spaarden niet eens een oude man. Ze namen zelfs zus Zahra (51 jaar oud) mee en sloegen haar. Ze viel bewusteloos op de grond en haar toestand was slecht, maar niemand keek naar haar.”
Puria’s relaas is slechts een van de vele die we de afgelopen dagen hebben ontvangen van mannen en vrouwen van verschillende leeftijden en nationaliteiten, waaruit blijkt dat de Turkse autoriteiten het doelbewust op onze gedetineerde leden hebben gemunt. Het is een schandalige schending van de internationale mensenrechten recht, internationaal vluchtelingenrecht en vrijheid van godsdienst.
Europese Tijden: Wat riskeren de Ahmadi-asielzoekers als ze worden teruggestuurd naar hun land van herkomst?
Hadil El-Khouli: De 104 asielzoekers, onder wie 27 vrouwen en 22 kinderen uit meer dan zeven verschillende landen, komen uit landen met een moslimmeerderheid waar ze als ketters en ongelovigen worden beschouwd. Ze lopen het risico op wrede en onmenselijke behandeling, gevangenisstraf en zelfs de doodstraf in een land als Iran Kalkoen deporteert hen terug naar hun land van herkomst.
European Times: Hoe brengen de Turkse en buitenlandse media deze kwestie onder de aandacht?
Hadil El-Khouli: De tragedie van deze dringende situatie wordt nog verergerd door de afwezigheid van de media ter plaatse en het gebrek aan berichtgeving over deze kwestie. Er was echter een Schotse journalist die de kwestie probeerde te dekken. Hij werd door de politie geslagen en aangehouden.
We hebben moeite gedaan om de aandacht van de internationale media te krijgen om correct te rapporteren over zo’n urgente humanitaire crisis. De Turkse staatsmedia melden vals nieuws en beschuldigen de journalist ervan een agent en een spion voor het VK te zijn.
Turkije moet verantwoordelijk worden gehouden voor dit graf mensenrechten misstanden, moeten de daders worden vervolgd, moeten herstelbetalingen worden gedaan en moet gerechtigheid worden gediend voor de slachtoffers.
REDACTIONELE OPMERKING: Zal iemand contact zoeken met mevrouw Hadil El Khouli, haar contactpersoon is: hadil.elkhouly@gmail.com of +44 7443 106804
Willy Fautré, voormalig opdrachtgelastigde bij het kabinet van het Belgische Ministerie van Onderwijs en bij het Belgische parlement. Hij is de directeur van Human Rights Without Frontiers (HRWF), een ngo gevestigd in Brussel die hij in december 1988 oprichtte. Zijn organisatie verdedigt de mensenrechten in het algemeen met speciale aandacht voor etnische en religieuze minderheden, vrijheid van meningsuiting, vrouwenrechten en LGBT-mensen. HRWF is onafhankelijk van elke politieke beweging en elke religie. Fautré heeft onderzoeksmissies over mensenrechten uitgevoerd in meer dan 25 landen, ook in gevaarlijke regio’s zoals Irak, in Sandinistisch Nicaragua of in door maoïsten bezette gebieden van Nepal. Hij is docent aan universiteiten op het gebied van mensenrechten. Hij publiceerde vele artikelen in universitaire tijdschriften over de verhoudingen tussen staat en religies. Hij is lid van de Press Club in Brussel. Hij is mensenrechtenadvocaat bij de VN, het Europees Parlement en de OVSE.
Oorspronkelijk gepubliceerd in The European Times.
