Door Jamie Moran
Op een oppervlakkig niveau verwijst « Teshuva » gewoon naar iemand die terugkeert naar het joodse geloof en zijn beoefening hervat nadat hij is gestopt. Op een dieper niveau is het veel meer.
Je « keert terug » uit het midden van het kwaad in jezelf en keert terug op je schreden, door de hel, naar de waarheid van het hart. Het is een pad van radicale hartervaring en lijden dat moet worden omarmd, want door zulke eerlijkheid en moed worden deze verborgen en obscure ‘bewegingen’ van het hart van binnenuit begrepen. Je worstelt in het hart. Dit is het moeilijkste « werk van het hart », zoals het in het Hebreeuws wordt genoemd.
De Chassid’s zeggen dat degene die terugkeert het dichtst bij God staat, « dieper » dan de heilige, de zadik, de goeroe, de geron, de staretz, de heilige man of de heilige vrouw uit het verleden. De terugkerende moet de diepten van het hart onder ogen zien, zoals geen enkele heilige verplicht is te doen. In het judaïsme wordt de Weg van Teshuvah als zeer zeldzaam beschouwd = heel weinig mensen kunnen zo’n ‘terugkeer’ maken van het hart van steen naar het hart van vlees zonder vernietigd te worden in de ravijnen en spelonken, ravijnen en kloven, van de hel die schuilt diep in het hart. Als Saints zeldzaam zijn in een menselijke populatie, dan zijn Wights zelfs zeldzaam onder de Saint-populatie.
Het Tweede Boek van de Passie eindigt met het thema waarop alle passiegeschriften culmineren. Het kruis van Christus, de nederdaling ter hel en de verrijzenis, is God als mens die de weg van de terugkeer bewandelt, in zijn diepte, zijn duisternis, zijn lijden, om de terugkeer door de hel voor iedereen te openen. De rechtvaardigen verwerpen het, denkend dat ze het niet nodig hebben. Op de een of andere manier doen ze dat niet [which is why Christ says he did not come for the righteous, but for the sinner, the person ‘failing to hit the mark’]. Deze oprechte mensen zijn op het heilige pad van Licht en Vreugde, maar zonder diepte van hart. Het pad van Teshuvah is het meest relevant voor de gebrokenen, de verslagenen en de geruïneerden, de moreel bankroeten, op voorwaarde dat ze weten dat ze in zo’n gemoedstoestand verkeren, en beiden de verantwoordelijkheid nemen om het te erkennen terwijl ze hun helse hart in de handen leggen van de messiaans pad van Teshuva.
Christus opent een voorheen gesloten deur, de « deuren van de diepste duisternis » in het boek Job, en nodigt zelfs de « ergste » in de menselijke tragedie uit – vooral de ergste die geen pretentie of misleiding op het hart van de mens kan houden – om door deze deur te gaan. nu open deur. De Eerste zal de laatste zijn, de Laatste zal de eerste zijn. Het gebroken en verleide hart, dat door deze hel gaat om er aan de andere kant uit te komen, zal het hart groter dan goed en dieper dan kwaad kennen lang voor het heilige, het moreel rechtvaardige, het mystiek verlichte. De Messias belichaamt de Weg van Terugkeer als de Weg van Inversie.
Daarom zei God over de « onrustige golf » van David dat hij « een man naar mijn hart » was, wat God nooit van Mozes zei.
Deze weg brengt diepe klaagzangen, verdriet en woede met zich mee, maar in zijn donkere diepten, in zijn « onverklaarbare zwarte pijn », wordt het vuur van de Geest ontstoken en brandt in het hart.
De oude heiligen, goeroes en meesters waren mannen en vrouwen van het Licht, het Ongeschapen Licht van God. De brengers van licht.
De nieuwe mensen van Teshuva, weinigen in het judaïsme, maar paradoxaal genoeg open voor iedereen in het christendom [which is why redemption in Christianity is universal and unconditional]zijn degenen die lijden en branden, de dragers van vuur.
Licht behoort tot het verleden.
Het vuur arriveert in de toekomst.
