De geschiedenis van een van de meest populaire Turkse lekkernijen – lokum, massaal geproduceerd en geconsumeerd, als een van de weinige zoete lekkernijen die op de markt worden aangeboden, begint in de verre 18e eeuw. Banketbakker Haj Bekir Efendi wordt beschouwd als de « vader » van lokum, toen hij begon met de massaproductie en de verkoop ervan in zijn winkel. Hij arriveerde in 1776 in Constantinopel en dankzij zijn talenten en culinaire vaardigheden, evenals de lokum die hij bereidde, werd hij door de sultan benoemd tot banketbakker van het paleis. Dit is het begin van de geschiedenis van gulzigheid, maar weet je hoe het zich ontwikkelde en waar het genot van gemaakt is?
Lokums verhaal
Turks fruit is een van de oudste zoetigheden ter wereld, waarvan wordt aangenomen dat het meer dan 500 jaar oud is, wat betekent dat het al bekend en bereid was voordat de populaire banketbakker het in zijn winkel begon te verkopen en er een zoete lekkernij van maakte. Haj Bekir Efendi wikkelde de lokum in speciale kanten zakdoeken en veranderde het in een symbool van liefde en een middel om gevoelens te uiten, waarbij mannen het cadeau gaven aan de vrouw van hun hart die ze het hof maakten.
Het verhaal gaat precies verder met de aanwezigheid van de patissier in het paleis, en de lokum zelf – met zijn verspreiding buiten Turkije, wat gebeurde dankzij een Britse reiziger in de 19e eeuw, die zoveel van lokum hield dat hij er dozen mee droeg. de smaken van Turks naar zijn geboorteland Groot-Brittannië, een zoet juweeltje dat hij ontdekte. De naam van deze zoete hap, lokum genaamd, heeft een Arabische oorsprong – van het woord luqam, wat zich vertaalt naar « bijten » en « volle mond ». De naam in verschillende Oost-Europese talen komt van het Ottomaans-Turks – lokum.
Waar is Turks fruit van gemaakt?
Het is merkwaardig dat het recept voor Turks fruit sinds de dag van creatie vrijwel ongewijzigd is gebleven. Er worden noten, verschillende tonen en aroma’s aan toegevoegd, maar in wezen blijft het onveranderd, bewaard en overgedragen van generatie op generatie.
Lokum transformeert de culinaire geschiedenis met zijn ingrediënten. Tot de 19e eeuw en de komst van geraffineerde suiker in deze landen en het gebruik ervan bij het maken van zoetwaren, werden ze gemaakt met honing of gedroogd fruit, waardoor ze hun smaak kregen. Lokum wordt bereid uit een mengsel van suikerstroop en zetmeelrijke melk. Het duurde 5-6 uur om het mengsel te bereiden of beter gezegd te koken, waarna de smaakstof werd toegevoegd. Vervolgens werd het mengsel in grote houten bakjes gegoten en na een uur of vijf gerold, in plakjes gesneden en bestrooid met noten of poedersuiker. Dit zijn nog steeds de ingrediënten van lokum, de traditie is bewaard gebleven, het recept ook.
In bijvoorbeeld Bulgarije ligt de focus vooral op traditionele smaken en aroma’s gerelateerd aan ons land, zoals Bulgaarse roos, noten, honing, terwijl in Turkije de verscheidenheid aan Turkse lekkernijen spreekwoordelijk is, met als meest populaire fruittonen, munt, citroen, sinaasappel , evenals dadel, pistache of hazelnoot Turks fruit.
In Turkije is Turks fruit ook volop verkrijgbaar, verpakt in gedroogd fruit zoals abrikoos, maar ook varianten met veel kokos. Er is ook een bijzondere vorm van Turks fruit bekend, met tussen de zoete laagjes een crèmelaagje (buffalo milk cream) en afgetopt met kokosschaafsel.
Foto door Oleksandr Pidvalnyi: https://www.pexels.com/photo/stacks-of-candies-on-display-12960342/
