“Net als honderdduizenden andere mensen in het zuidoosten van Türkiye was ik diep in slaap toen de wereld begon te trillen. Ik weet niet echt hoe ik het moet beschrijven aan iemand die nog nooit een aardbeving heeft gevoeld, laat staan een van de grootste die ooit in deze regio is geregistreerd.
Het is gewoon volkomen surrealistisch. De vloer en de muren trilden, bogen, en terwijl we de drie verdiepingen naar de straat af renden, was onze enige gedachte ver, ver weg van gebouwen.
Het waren zestig seconden van de ergste angst die ik ooit heb gevoeld. Toen we een beetje kalmeerden en beseften dat we het schudden hadden overleefd, realiseerden we ons ook dat het regende, dat we het koud hadden en dat onze benen aanvoelden als gelei, alsof ze niet echt deel uitmaakten van ons lichaam. Iedereen om ons heen riep, schreeuwde, schreeuwde.
‘Meer dan woorden bedroevend’
Het heeft even geduurd maar uiteindelijk vonden we een schuilplaats na de urgentie van de tweede aardbeving, in een school. Samen met honderden anderen zaten, lagen of stonden we op het basketbalveld om onze families te laten weten dat we veilig waren.
Daarna checkte ik in met werk en begon te beoordelen hoe ik kon helpen, hoe ik hen kon vertellen wat er aan de hand was, hoe ik hulde kon brengen aan de geweldige mensen die er alles aan deden om mij en duizenden zoals ik te helpen.
Maandagavond brachten we door in een opvangcentrum van de overheid. We voelden een paar trillingen, maar het was comfortabel en we hadden warme dranken en wat eten, evenals een slaapplaats. Nu zit ik op kantoor alles bij te praten, ook het hartverscheurende nieuws dat we een collega hebben verloren. Anderen zijn gewond en hebben familieleden en in sommige gevallen huizen verloren. Anderen, zoals mijn teamlid, hebben het overleefd door een wonder in Hatay.
Het is bedroevend zonder woorden. Het ene moment sliepen we en het andere moment maken we deel uit van een van de grootste rampen op aarde.
Ik schreeuw van binnen, van wanhoop, verdriet en angst. Maar ik kijk naar mijn collega’s, mijn buren en mijn vrienden, die veel meer getroffen zijn dan ik, en ze inspireren me om door te gaan.
Grote behoefte aan onderdak
Türkiye is natuurlijk enorm vatbaar voor aardbevingen en heeft een responsmechanisme van wereldklasse gebouwd. We werken al meer dan 30 jaar met hen samen en het zijn fenomenale partners. Maar zelfs zij zullen hierdoor worden uitgerekt. Dit is een dubbele klap – meer dan een miljoen mensen die voor de oorlog in Syrië zijn gevlucht, hebben een tijdelijke beschermingsstatus in het gebied dat het zwaarst is getroffen door de aardbeving.
We zijn in gesprek met de overheid om te kijken hoe we het beste kunnen helpen. In alle situaties als deze is zoek- en reddingsacties in de eerste plaats nodig, en ik weet dat teams van over de hele wereld het land binnenstromen om te helpen. Er zal natuurlijk een enorme behoefte aan onderdak zijn – zoveel duizenden, misschien wel honderdduizenden mensen zullen dakloos zijn en het weer vriest. Ze zullen op korte termijn een slaapplek nodig hebben. En ze zullen warme kleding, water, voedsel, verwarming nodig hebben, er zullen trauma’s en verpletterende verwondingen zijn, er zullen enorme mentale littekens zijn.
Gemeenschappen zullen verwoest zijn: scholen en ziekenhuizen zullen beschadigd zijn, werkplekken weggevaagd. De logistiek van hulp zal duivels zijn – wegen en start- en landingsbanen moeten snel worden gerepareerd. Dit wordt een enorme reddings-, respons- en hersteloperatie en we zijn klaar om te reageren op elke manier die de regering ons vraagt, zolang het nodig is.
