De vervolging van christenen in Iran stond gisteren, donderdag 25 januari, centraal in de presentatie van de World Watch List 2023 door de protestantse ngo Open Doors in het Europees Parlement (EP). Volgens hun rapport lijden 360 miljoen christenen wereldwijd onder zware vervolging en discriminatie vanwege hun geloof, werden vorig jaar 5621 christenen vermoord en werden 2110 kerken aangevallen.
Het evenement werd georganiseerd door EP-lid Peter Van Dalen en EP-lid Miriam Lexmann (EVP-fractie).
Peter Van Dalen reageerde als volgt op het vernietigende Open Doors-rapport:
“Het is zeer zorgwekkend om te zien dat de vervolging van christenen over de hele wereld blijft toenemen. Het is daarom van groot belang dat het Europees Parlement bij al zijn werk op het gebied van mensenrechten het recht op vrijheid van godsdienst of levensovertuiging niet vergeet! Ik ben organisaties als Open Doors dankbaar die ons voortdurend wijzen op de urgentie en het belang van deze kwesties.
Peter Vandalen, Europarlementariër
Nicola Beer, Europarlementariër (Renew Europe Group), een van de ondervoorzitters van het EP, hield een speciale toespraak waarin de nadruk lag op de positieve en constructieve rol van religieuze gemeenschappen in democratische samenlevingen en daarom op de noodzaak om de vrijheid van godsdienst of levensovertuiging te verdedigen.
mevrouw Dabrina Bet-Tamraz, een protestante uit de Assyrische etnische minderheid in Iran, die nu in Zwitserland woont, was gevraagd te getuigen over de vervolging van christenen in Iran, naar het voorbeeld van haar eigen familie.
Toen ik een tiener was, werden we constant in de gaten gehouden; we werden afgeluisterd en er waren spionnen in de kerk. We wisten niet wie we konden vertrouwen. We waren erop voorbereid dat elk gezinslid op elk moment zou worden vermoord, zoals in veel andere christelijke gemeenschappen was gebeurd. Op school werd ik gediscrimineerd door de leraren en de directeur. Ik werd door de andere studenten gestigmatiseerd als christen en als Assyriër.
Nadat de Assyrische Shahrara-kerk van mijn vader in 2009 werd gesloten, werd ik herhaaldelijk gearresteerd wegens ondervraging over de activiteiten van leden van onze kerk. Ik werd vastgehouden zonder wettelijke toestemming, zonder vrouwelijke agent, maar gewoon in een mannelijke omgeving, wat stressvol is voor een tiener. Ik werd bedreigd met verkrachting.
Ik voel me nu veilig in Zwitserland, maar toen agenten van het Iraanse ministerie van Inlichtingen een bericht op sociale media plaatsten met mijn foto’s en huisadres – waarbij ik Iraanse mannen die in Zwitserland wonen aanmoedigden om « mij te bezoeken » – moest ik naar een ander huis verhuizen.. Zelfs buiten Iran worden we met ons leven bedreigd als we de schendingen van de mensenrechten door het regime aan de kaak stellen.Dabrina Bet-Tamraz
Al vele jaren, Dabrina’s vader, Pastor Victor Bet-Tamrazen zijn moeder, Shamiran Issavi Khabizeh deelden hun geloof met Farsi-sprekende moslims, wat in Iran verboden is, en trainden bekeerlingen.
Pastor Victor Bet-Tamraz werd officieel erkend als minister door de Iraanse regering en leidde jarenlang de Assyrische Shahrara Pinksterkerk in Teheran, totdat het ministerie van Binnenlandse Zaken hem in maart 2009 ontsloeg wegens het organiseren van diensten in het Farsi – het was toen de laatste kerk in Iran houdt diensten in de taal van Iraanse moslims. De kerk mocht later heropenen onder nieuw management, met diensten die alleen in het Assyrisch werden gehouden. Pastor Victor Bet-Tamraz en zijn vrouw verhuisden vervolgens naar de bediening van de huiskerk en hielden samenkomsten in hun huis.
Dabrina’s ouders werden in 2014 gearresteerd, maar op borgtocht vrijgelaten. In 2016 werden ze veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf. Hun hoorzitting in hoger beroep werd verschillende keren uitgesteld tot 2020. Toen duidelijk werd dat de gevangenisstraf stand zou houden, besloten ze Iran te verlaten. Ze wonen nu samen met hun dochter die in 2010 naar Zwitserland vluchtte.
Ondertussen studeerde ze evangelische theologie in het Verenigd Koninkrijk en is nu predikant in een Duitstalige kerk in Zwitserland. Haar campagne voor godsdienstvrijheid in Iran heeft haar naar de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties in Genève, de tweede jaarlijkse ministeriële bijeenkomst ter bevordering van godsdienstvrijheid in Washington DC en een Algemene Vergadering van de Verenigde Naties gebracht, naast vele andere evenementen.
In het Europees Parlement in Brussel riep ze de Iraanse autoriteiten op om dat te doen
» de onmiddellijke en onvoorwaardelijke vrijlating gelasten van christenen die worden vastgehouden op valse beschuldigingen in verband met de beoefening van hun geloof en religieuze activiteiten; en het recht op vrijheid van godsdienst of levensovertuiging handhaven voor elke burger, ongeacht etnische of taalgroep, inclusief bekeerlingen van andere religies.
Ze riep de internationale gemeenschap, inclusief de Europese Unie, op Iran ter verantwoording te roepen voor de mishandeling van religieuze minderheden. Ze drong er bij de Iraanse autoriteiten op aan hun verplichting na te komen om de vrijheid van godsdienst en levensovertuiging aan al hun burgers te garanderen in overeenstemming met de internationale instrumenten die zij hebben ondertekend en geratificeerd.
Parlementslid Miriam Lexmann, uit Slowakije, een voormalig communistisch land, wees op het antireligieuze karakter van de marxistische ideologie die decennia na de Tweede Wereldoorlog aan zijn land werd opgelegd. Ze hield een krachtig pleidooi voor gewetens- en geloofsvrijheid door te zeggen:
“Vrijheid van godsdienst of levensovertuiging is de hoeksteen van alle mensenrechten. Wanneer de godsdienstvrijheid wordt aangevallen, worden alle mensenrechten bedreigd. Vechten voor godsdienstvrijheid is vechten voor alle mensenrechten en voor democratie. Een aantal landen, zoals China, een ander communistisch land, hebben zeer geavanceerde methoden ontwikkeld om een deel van de godsdienstvrijheid van hun bevolking te amputeren. Ik probeer mijn zorgen te delen met mijn collega’s van andere fracties in het Parlement, maar om verschillende redenen is het moeilijk om hun mening te openen.
Nicola Beer, Europarlementariërvan Duitsland, benadrukte dat religieuze gemeenschappen een belangrijke rol spelen in onze democratische landen, bijdragen aan de stabiliteit van onze samenlevingen en hulp bieden aan de meest kwetsbare mensen via hun liefdadigheidsorganisaties.
» Vechten voor vrijheid van godsdienst of levensovertuiging draagt bij tot de verdediging van alle mensenrechten, maar heel vaak vergeten mijn collega’s in het Parlement de vrijheid van godsdienst wanneer ze voorrang geven aan de mensenrechten die moeten worden verdedigd », ze zegt. “De situatie wordt wereldwijd steeds erger en het is belangrijk dat mensen zoals Dabrina Bet-Tamraz getuigen van deze verslechtering. We hebben het voorrecht om vrij te beslissen en te kiezen welke religieuze of niet-religieuze overtuigingen we willen aanhangen. Het is een voorrecht en een schat die we ten volle moeten waarderen omdat andersdenken in veel landen als een bedreiging wordt gezien.
Tijdens het debat met het grote publiek Peter Van Dalen, Europarlementariër werd ondervraagd over de effectiviteit van de sancties van de Europese Unie. Zijn antwoord was zeer overtuigend:
“Vorig jaar, in april, belde de advocaat van een christelijk echtpaar in Pakistan me om hulp omdat ze al jaren in de dodencel zaten op beschuldiging van godslastering en het risico liepen ter dood veroordeeld te worden. Er werd besloten om een noodresolutie over hun situatie in te dienen. De motie kreeg enorme steun en twee weken later werden ze vrijgelaten, officieel « wegens gebrek aan bewijs ». Dit toont aan dat resoluties van het Europees Parlement niet onopgemerkt blijven en zeer effectief kunnen zijn. Deze twee christenen konden Pakistan verlaten en nu in een westers democratisch land wonen. Voortbouwend op dit succes heb ik zojuist het initiatief genomen om een brief aan EDEO en Josep Borrell ondertekend door acht parlementsleden om vraagtekens te zetten bij de legitimiteit van de commerciële voordelen die verbonden zijn aan de SAP+-status, die te genereus aan Pakistan is verleend en ondanks de terugkerende schendingen van de godsdienstvrijheid en de mensenrechten in Pakistan wordt gehandhaafd. Inderdaad, op 17 januari verhoogde de Nationale Vergadering van Pakistan de straf van minachting voor vrome figuren van de islam, in het bijzonder leden van de familie van de profeet Mohammed, van drie naar tien jaar.
