Corridors tussen nationale parken in het westen van de VS zouden de persistentietijd van zoogdieren aanzienlijk vergroten
Nationale parken spelen een cruciale rol bij natuurbehoud, maar steeds meer bewijs wijst op de beperkingen van veel parken wat betreft het behoud van zelfvoorzienende populaties op de lange termijn en het ondersteunen van kritieke ecologische processen zoals migraties van grote zoogdieren en natuurlijke verstoringsregimes. Deze parken zijn vaak te klein om deze doelen te bereiken.
Uit een nieuw onderzoek bleek dat het verbeteren van de ecologische connectiviteit, bekend als « corridors » of « linkages », tussen verschillende van de oudste en grootste nationale parken in het westen van de Verenigde Staten, de tijd dat veel populaties zoogdiersoorten kunnen blijven bestaan aanzienlijk zou verlengen. De studie werd op 11 januari 2023 gepubliceerd in het tijdschrift Wetenschappelijke rapporten*. De auteurs analyseerden de waarde van het opzetten van ecologische corridors voor grote zoogdieren tussen Yellowstone en Glacier National Parks en tussen Mount Rainier en North Cascades National Parks. Hun bevindingen tonen aan dat deze corridors niet alleen de populaties zouden vergroten, maar ook soorten in staat zouden stellen hun geografische verspreidingsgebied gemakkelijker te verschuiven als reactie op klimaatverandering.
« Het elimineren van bewegingsbarrières tussen parken en een zorgvuldiger beheer van landgebruik langs deze paden zijn cruciaal voor het voortbestaan van veel zoogdiersoorten », zegt William Newmark, onderzoeksconservator bij het Natural History Museum of Utah en hoofdauteur van het onderzoek. « Het opzetten van een uitgebreid netwerk van beschermde gebieden op basis van geïdentificeerde zoogdierroutes en het opnemen van aangrenzende wildernisgebieden zou de beschikbare habitat voor zoogdiersoorten aanzienlijk vergroten. En dit zou een zeer positief effect hebben op de persistentietijd van soorten.”
De auteurs ontdekten dat het verbinden van Yellowstone National Park met Glacier National Park, en Mount Rainier National Park met North Cascades National Park, de langdurige persistentietijd van zoogdiersoorten met een factor 4,3 zou verlengen ten opzichte van de persistentietijd van soorten in gefragmenteerde, individuele parken.
Het voorgestelde corridornetwerk zou snelwegen met twee en vier rijstroken kruisen, waarvoor meerdere ecologische bruggen over en onder de wegen nodig zouden zijn. Gelukkig beginnen snelwegautoriteiten in het westen van de VS en Canada dergelijke via- en onderdoorgangen voor dieren in het wild aan te leggen.
« Er zal echter zeker een veel grotere inspanning nodig zijn als we de bekende nadelige effecten van snelwegen op de verplaatsing en verspreiding van soorten willen verminderen », zegt Paul Beier, emeritus hoogleraar van de Northern Arizona University en co-auteur van het onderzoek.
Het is goed onderbouwd dat ecologische corridors de populatiepersistentie van soorten vergroten, maar de meeste studies waren kleinschalige experimenten. Er zijn weinig beoordelingen van de waarde van ecologische koppelingen op grote ruimtelijke schaal. De analyse van deze studie was sterk gebaseerd op patronen van soortenverlies in de loop van de tijd in habitatfragmenten over de hele wereld.
« De analytische benadering die in dit document wordt gepresenteerd, kan natuurbeschermingsplanners en beoefenaars een krachtige methode bieden om prioriteiten te stellen en de waarde van ecologische verbanden tussen beschermde gebieden te kwantificeren », zegt John Halley, professor aan de Universiteit van Ioannina en co-auteur van het onderzoek.
In de afgelopen twee decennia zijn er wereldwijd inspanningen geleverd om netwerken van reservaten op te zetten die onderling verbonden zijn door beschermde corridors. Een van de stoutste visies werd een kwart eeuw geleden voor het eerst verwoord door co-auteur Michael Soulé, emeritus hoogleraar aan de Universiteit van Californië, Santa Cruz, die stierf voordat dit artikel was voltooid. Soulé pleitte voor de oprichting van een netwerk van beschermde gebieden dat zich zou uitstrekken van de top van Alaska tot aan het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika bij Tierra del Fuego. Een meer regionaal gericht initiatief om het Canadese Yukon-territorium te verbinden met Yellowstone National Park in de noordelijke Rocky Mountains heeft aanzienlijke vooruitgang geboekt.
De analyse van de studie benadrukt de positieve effecten die grootschalige instandhoudingsinitiatieven kunnen hebben op het behoud van de biodiversiteit. De auteurs merken op dat het verbeteren van de ecologische connectiviteit tussen beschermde gebieden in het westen van de VS en Canada zou kunnen dienen als een belangrijk sjabloon voor grootschalige instandhouding van de biodiversiteit, zowel nationaal als wereldwijd in de 21e eeuw.
* Established in 2011, Scientific Reports is a peer-reviewed open-access scientific mega journal published by Nature Portfolio, covering all areas of the natural sciences. In September 2016, it became the largest journal in the world by number of articles, overtaking PLOS ONE.
Referentie: « Verbeterde regionale connectiviteit tussen westelijke Noord-Amerikaanse nationale parken zal de persistentie van de diversiteit van zoogdiersoorten vergroten » door William D. Newmark, John M. Halley, Paul Beier, Samuel A. Cushman, Phoebe B. McNeally en Michael E. Soulé, 11 januari 2023, Wetenschappelijke rapporten.
DOI: 10.1038/s41598-022-26428-z
Andere auteurs van het onderzoek zijn Phoebe B. McNeally van de Universiteit van Utah en Samuel A. Cushman van de US Forest Service.
