In een recent artikel door Kathryn Post van Religion News Service, worden de « mogelijke voordelen » besproken van de zogenaamde « psychedelische pastoraat ». Een aalmoezenier biedt in plaats van zijn of haar volledige steun aan iemands spirituele herstel aan, in plaats daarvan geestverruimende medicijnen aan waarvan bekend is dat ze gevaarlijk zijn, om nog maar te zwijgen van illegaal. Midden in een opiaatepidemie leest het als een slechte grap. Zijn ze vergeten wat er gebeurde met artiesten die drugs zagen als een verlossing van hun pijnen? Hoe zit het met Jimmy Hendrix, Janis Joplin, Nick Drake, Jean-Michel Basquiat, John Belushi, Gilder Radner, Prince, Elvis Presley, Michael Jackson en Whitney Houston? De schertsvertoning van psychedelische geestelijken moet deze namen degraderen tot « datapunten ».
Historische voorbeelden van ‘religieuze’ psychedelische inspanningen zijn onder meer de familie Manson, die zichzelf in de jaren zestig en zeventig beschouwde als een ‘spirituele groep’ met leden die vaak benzedrine, een amfetamine en hallucinogenen zoals LSD gebruikten, wat uiteindelijk leidde tot een reeks moorden.
Het doel van de kapelaan mag niet worden vergeten. Net zo beschreven door het University of Maryland Medical Center: “Aalmoezeniers bieden spirituele zorg in de klinische setting. ‘Spirituele zorg’ heeft te maken met kwesties van betekenis, hoop en transcendentie die vaak meer uitgesproken zijn tijdens ziekte, verwonding, geboorte en dood.
