De Wolpertinger voldoet zeker aan de criteria voor een nachtmerriedier. Hoewel het vreemde wezen in veel verschillende vormen wordt beschreven, zegt de hoofdlegende dat het het resultaat was van de paring van een konijn en een hert. En meestal wordt gezegd dat het een klein zoogdier is met het lichaam van een konijn, de hoorns van een hert en de vleugels, poten of snavel van een vogel.
Maar als je denkt dat zijn uiterlijk grappig is, wacht dan maar tot je de verhalen hoort die over hem worden verteld.
Beieren
De veerkrachtige oorsprong van deze mythische bastaard
Volgens de site IamExpat vond de Wolpertinger zijn weg naar de Duitse folklore dankzij een groep ondeugende brouwers in Beieren in het begin van de 19e eeuw. Ze verzamelen zich in Zuidoost-Duitsland en besluiten om plezier te hebben met het samenstellen van dieren uit verschillende delen. Een van hen is een wezen met het lichaam van een konijn en de hoorns van een hert.
Deze handlers beseften al snel dat ze hun creaties als echte dieren aan goedgelovige toeristen konden verkopen – en zo was de legende van de Wolpertinger geboren.
Na verloop van tijd werden de hybride creaties steeds complexer, waarbij sommige vossen, eenden en zelfs distelvinken bevatten. Door de enorme verscheidenheid aan “onderdelen” lijken geen twee Wolpertingers precies op elkaar. De meest populaire combinaties zijn echter met delen van konijnen, eekhoorns, herten en fazanten.
Tegenwoordig hebben de meeste exposities een zoogdierlichaam met vleugels, hoorns, een staart en soms aangehechte tanden. Er zijn veel Wolpertingers, ook in de vorm van opgezette dieren die aan toeristen worden verkocht als souvenirs of symbolen van de Duitse cultuur.
De legende zelf maken
Als het gaat om sprookjes en fabels, is verbeeldingskracht de sleutel. De griezelige maar leuke creaties van Duitse taxidermisten inspireren zowel de lokale bevolking als toeristen om hun fantasie de vrije loop te laten.
Volgens de legende is het fictieve dier ontstaan uit een romantische relatie tussen een konijn en een hinde, waaruit de eerste Wolpertinger werd geboren. Daarna werden er meer Wolpertingers geboren, die al snel met elkaar begonnen te paren, waaruit verschillende mutanten verschenen. En toekomstige generaties worden steeds extravaganter en opgewekter.
Veel van de verhalen zijn terug te voeren op de griezelige alpenbossen van Zuid-Duitsland. Volgens Encyclopedia Britannica is de regio Beieren zelfs de thuisbasis van een diep bos dat dient als een perfect thuis voor de wezens. Volgens het verhaal van de Wolpertinger moeten wandelaars en wandelaars die door dit bos trekken op hun hoede zijn voor het mysterieuze wezen dat onder de bomen ronddwaalt.
Eeuwenlang is dit verhaal gedeeld om goedgelovige bezoekers voor de gek te houden door te denken dat de Wolpertinger deel uitmaakt van de lokale fauna. Hoewel er veel en gevarieerde variaties zijn, wordt toeristen ertoe gebracht te geloven dat het zeldzaam is om een Wolpertinger te spotten. Dat komt omdat het mythische wezen, zie je, extreem verlegen is en daarom niet veel met mensen omgaat.
Het goede nieuws is dat je er niet bang voor hoeft te zijn. Volgens de legende voedt het zich alleen met kruiden, wortels en insecten in de bossen van Beieren. De legende waarschuwt echter voor de skunk-achtige geur van het wezen en blijft 7 jaar hangen bij iedereen die de pech heeft ermee te worden besproeid. En als zijn speeksel de huid van een onoplettende passagier raakt, is hij gedoemd om daar dikke haarlokken uit te laten groeien.
Hoe de Wolpertinger in het wild te spotten
Iedereen die het wezen in zijn natuurlijke habitat wil zien, moet een mooie jonge vrouw zijn of door een worden vergezeld. Dit komt omdat het bekend is dat verlegen Wolpertingers een zwak hebben voor vrouwelijke schoonheid.
Volgens de mythe moet elke man die een glimp van een Wolpertinger wil opvangen, zich bij volle maan met een aantrekkelijke vrouw in het bos wagen en een rustig plekje zoeken waar het wezen zich vrij voelt om zich te laten zien. Als het doel is om hem in de val te lokken, moeten jagers zout op zijn staart strooien. Als alternatief kunnen ze een kaars aansteken en daarmee het dier in de zak lokken.
Als je echter geen zin hebt in deze dubieuze avonturen, heb je nog steeds geluk. Volgens de website Langoda kun je pluche replica’s van de legendarische Wolpertinger zien in hotels, restaurants en pubs met een traditioneel thema in heel Beieren. Decoratieve beelden en wandtapijten brengen dit maffe maar boeiende mythische wezen ook tot leven.
De Wolpertinger leeft zelfs voort in de exposities van het Duitse Jacht- en Visserijmuseum. Het wordt al sinds de 20e eeuw gezien als een symbool van de Duitse cultuur en traditie – dus zelfs als je sceptisch bent over het bestaan ervan, valt niet te ontkennen dat het wezen een integraal onderdeel blijft van de Duitse folklore en bezoekers van Beieren blijft boeien.
Foto: Rainer Zenz, 3.0 CC, via Wikimedia Commons
