Je hoeft alleen maar naar de website van Amnesty International te kijken om met eigen ogen te zien hoe weinig vrouwenrechten er zijn in Qatar. Ondanks dat het in 1999 het eerste Arabische land was dat vrouwen stemrecht gaf, hebben vrouwen nog steeds een miserabele positie in het besluitvormingsproces van het land en staan ze nog steeds onder de voogdij van mannen. Het is meestal de vader of broer die belangrijke levensbeslissingen voor hen neemt, zoals trouwen, studeren in het buitenland, reizen en specifieke reproductieve gezondheidszorg. Dit leidt tot de conclusie dat Qatarese vrouwen niet eens hun eigen lichaam bezitten. In Qatar mogen gescheiden vrouwen bovendien nooit de voogdij over hun kinderen hebben en worden ze sociaal uitgesloten.
Er zijn veel meldingen van mensenrechten organisaties, zoals het eerder genoemde Amnesty International en Human Rights Watch, die de permanente schending van deze rechten ten aanzien van vrouwen en niet alleen vrouwen bevestigen.
De LGTBI-groepen
Het Qatarese wetboek van strafrecht blijft homoseksuele relaties tussen mannen strafbaar stellen als een misdrijf waarop een gevangenisstraf van maximaal zeven jaar staat. Artikel 296 specificeerde de strafbare feiten « een man op enigerlei wijze leiden, aanzetten tot of verleiden tot sodomie of losbandigheid » en « een man of vrouw op enigerlei wijze ertoe brengen of verleiden tot het plegen van illegale of immorele handelingen ». (Bron Amnesty International)
Nog maar een paar dagen geleden beschreef Khalid Salman, een voormalige speler van het Qatarese nationale team, in een interview met de Duitse televisiezender ZDF homoseksualiteit als een infectie van de geest. De Duitse minister van Binnenlandse Zaken, Nancy Faeser, beschreef deze verklaringen als « verschrikkelijk ». Maar toch verklaarde ze dat ze naar het WK zou gaan.
Als we rekening houden met wat voormalig Qatari-voetballer Khalid Khalid zei en zijn waarschuwing dat homoseksualiteit in de islam « haram » is, hebben we een recept voor problemen rond dit onderwerp.
Maar de vraag is: als niemand wil gaan, waarom gaan we dan?
Misschien heeft de FIFA en wat er in 2010 in Zürich gebeurde er veel mee te maken, aangezien Qatar vervolgens een aantal bestuursleden afkocht om ervoor te zorgen dat het WK daar in 2022 gehouden kon worden.
FIFA en het permanente voetbalschandaal.
Niemand twijfelt eraan dat voetbal niet langer een sport is waarbij de bal ronddraait en een paar spelers een veld van min of meer meters rondtrappen. Tegenwoordig is het een bedrijf dat miljarden dollars over de hele wereld verplaatst. En dat is de reden waarom op 2 december 2010, toen alles over voetbal werd gekocht, verkocht of gemanipuleerd, 14 van de 22 leden van het uitvoerend comité van de FIFA voor Qatar en tegen de Verenigde Staten stemden om het WK 2022 te organiseren. De overige 8 onthielden zich simpelweg van stemming of, om het meer « waarheidsgetrouwheid » te geven, besloten voor de Amerikaanse locatie te stemmen. Dit viel niet goed bij de Amerikaanse autoriteiten, die een belangrijke zakelijke kans zagen wegglippen, vooral voor de grote multinationals en bedrijven die de sport in de Amerikaanse cultuur willen integreren, wetende dat het een aantrekkingskracht heeft op de toch al meerderheids-Spaanse minderheden in sommige staten. .
Maar daar bleef het niet bij, gezien het feit dat 16 leden van die commissie van 2010 in de loop der jaren zijn vervolgd voor fraude, verduistering, enz., en sommigen van hen zijn gevangengezet. Die commissie was, althans voor de Amerikanen, niet langer een geheime club en begon verantwoordelijk te worden gehouden. Toch durfde niemand ooit te proberen die beslissing terug te draaien. Waarom?
Hoewel niemand het zegt, liggen de zakelijke kansen voor de eigenaren van belangrijke clubs, met de regering van Qatar, wijd open. Niemand geeft commentaar op de stedelijke ontwikkelingsmogelijkheden die zich openen of de investeringen van de Qatarese sjeiks in andere landen die kunnen worden gesloten. Alles is mogelijk om miljoenendeals te sluiten zonder zelfs maar rekening te houden met sport.
En terwijl mazen zich openen en sommige spelers van het nationale team een veelkleurige armband zullen dragen, moeten de steekpenningen in kruiden die hen te wachten staan, samen met de behandeling van hun vrouwen, zo onvoorstelbaar zijn dat ze besluiten om te « genieten » van een bad van opgekochte menigten op een WK dat hen met schaamte zal vervullen.
Misschien moeten de vrouwen van de voetballers bij deze gelegenheid – dit is een mening – thuis blijven en geen medeplichtigen zijn van hun echtgenoten, en misschien moeten de voetballers voor een keer overwegen om niet te gaan spelen in een land dat de mensenrechten schendt in zodanig dat het zelfs buitenlandse arbeid niet respecteert. Een land dat arbeiders heeft geëxporteerd om die stadions te bouwen die ongetwijfeld zullen worden herinnerd als de tombe van zo’n 6.500 van hen, volgens cijfers van mensenrechtenorganisaties die de uitbuiting van deze goedkope en rechteloze arbeidskrachten door de Qatarese regering op de voet hebben gevolgd. Het staat niet in mijn plannen om de helft van de teams van de wereld te zien spelen tussen de graven, dus ik heb mezelf opnieuw een mensenrechtenbezwaarder verklaard en zal niet kijken naar het WK voetbal van een land dat de mensenrechten niet respecteert.
Voor het eerst gepubliceerd in Europa Hé nieuws
