De Russische Federatie heeft herhaaldelijk haar « warme houding » uitgesproken tegen verschillende soorten seksualiteit, de verdeling van de geslachten en alle andere complexe woorden die in het woordenboek kunnen voorkomen. De bescherming van het christelijk gezin is hun voornaamste doel, en op veel momenten wordt het zoiets als een tweede Stalingrad. Anders zijn in Rusland, vooral als je niet de zegen hebt van de eerste in de staat, is gehaat.
Homo’s kunnen net als seriemoordenaars niet bestaan in de voormalige USSR, dit is westerse propaganda. Hij biedt zijn hoofdredacteur een ander verhaal aan over deze genderminderheid, die herhaaldelijk wordt lastiggevallen en vaak zelfs zijn leven in gevaar brengt.
Het is bekend dat in Rusland de zogenaamde Good Gang leeft, die zich bezighoudt met het zoeken naar homo’s op Grindr en Hornet, en na een ontmoeting te hebben geregeld en hun huis te hebben bezocht, komt een hele bestraffende maar goede brigade haar sterke positie uiten en dan om te beginnen met de afpersingen en overvallen. Interessant is dat de meeste bendes in die tijd heel graag alle homoseksualiteit uit Rusland wilden schoppen.
Interessant is dat dit nog steeds het land is dat een antwoord kan bieden op elk probleem, in veel opzichten zullen we het hebben over thee of andere interessante elementen van de Mendeleiaanse tafel, maar Vadim is geïnteresseerd in die mensen die hebben geprobeerd hun genderattitude te genezen. Ook de politie helpt, zeker als er pogingen zijn tot een homoparade in Moskou. Bij dergelijke interessante initiatieven zullen harde heteroseksuele liefde en christelijke waarde worden gevoeld in de vorm van een wapenstok, hechtenis, extra grappen en vele andere verrassingen.
Vadim geeft ook nog een heel bijzondere praktijk toe: haat jegens anderen wordt buitengewoon goed gecultiveerd. Zelfs als student herinnert hij zich dat hij precies uitlegde hoeveel hij homo’s haatte. Vervolgens meed hij alle straten waarvan bekend was dat ze dergelijke clubs hadden, en het woord homo en zijn afgeleide werd gebruikt als een aanstootgevend epitheton.
Iedereen met lang haar wordt als homo beschouwd, iedereen met iets andere maniertjes steekt de overkant over. Vadim zelf herinnert zich dat de beschrijving van Zhdanov tragisch is – hij omschrijft hem als een eenzame verliezer. Homofobie wordt gewoon opgevoed, en als iemand besluit dat hij het recht heeft om lief te hebben of zijn gevoelens in het openbaar te onthullen, nemen de mensen om hem heen dit scherp op als een pure bedreiging. Er zijn in de loop der jaren zoveel vernederingen geweest dat het moeilijk zou zijn om ze nauwkeurig te classificeren.
De staatstelevisie meldde zelfs dat de organen van homo’s niet kunnen worden getransplanteerd en beter kunnen worden verbrand en begraven, alsof het een vampier is die naar buiten komt en neerdaalt en homo’s en anderen eromheen infecteert. Patriarch Kirill doet ook mee, vooral omdat hij beweert dat homoseksualiteit gewoon het verlies van moraliteit is.
Velen zouden alles proberen om de schaamte en houding van de doktoren die letterlijk met hen rommelden te vergeten, maar ook de methode zelf verdient aandacht. Allereerst zullen we zien dat hypnose werd gebruikt, wat hielp om een seksueel-psychologisch vacuüm te creëren – waar homoseksuele mannen niet langer geïnteresseerd waren in andere mannen en zich rechtstreeks op vrouwen richtten.
In een van de klinieken speelden constant clips van herstelde patiënten. Toegevoegd aan de psychiatrische zorg waren hoge doses cafeïne en apomorfine, een medicijn gebruikt om braken op te wekken. Dit werd in de patiënt geïnjecteerd terwijl hij naar homopornovideo’s keek. De officiële versie is dat er nooit medicijnen aan de patiënten zijn verstrekt.
In de tweede fase van de behandeling moet de patiënt zijn aantrekkingskracht op vrouwen vergroten, en dit omvat ook het bekijken van heteroseksuele porno. Voor huiswerk moet de patiënt in een notitieboekje schrijven over alle mooie vrouwen die hij op straat heeft gezien. In de laatste fase moet de patiënt seks hebben met een vrouw en vervolgens de hele ervaring beschrijven aan de arts. Dit is de moderne medische procedure voor de behandeling van homoseksualiteit in Rusland. Het wordt hoogstwaarschijnlijk tot nu toe toegepast, hoewel we er zeker van zijn dat steeds minder mensen bereid zijn om dergelijke hulp te zoeken.
Het is duidelijk dat de Russische Federatie niet alleen niet weet hoe ze het idee van een andere seksuele geaardheid moet opvatten – we weten niet zeker of het anders, alternatief of andere geaardheid moet worden genoemd, maar het maakt helemaal niet uit, de belangrijke ding is dat het slechte westen het harde en pragmatische oosten niet kan vergiftigen. Dus hoe blijven zulke klinieken bestaan om iets te behandelen dat de Wereldgezondheidsorganisatie heeft afgeschreven als een ziekte?
Foto: Moscow Pride 2008.
