Op 15 juni 2021, aan de vooravond van de ontmoeting tussen de Amerikaanse en Russische presidenten Joe Biden en Vladimir Poetin, werd in Genève een vreedzaam protest tegen Poetin georganiseerd. Ik deed eraan mee, onder het motto: “Poetin, handen af van Oezbekistan”.
Het was mijn eerste keer in Genève. Op 16 juni besloot ik om door het stadscentrum te lopen. Ik wist niet dat ik op diezelfde dag te maken zou krijgen met een flagrante schending van de menselijke waardigheid en te maken zou krijgen met ernstig wangedrag van de politie.
Rond 11 uur was ik in de buurt van Jet d’eau de Genève. Er was een grote toeloop van mensen en er waren nogal wat persvertegenwoordigers met camera’s aanwezig.
Omdat er veel andere mensen aanwezig waren, begon ik foto’s te maken van het prachtige landschap van het meer van Genève. Ik schreeuwde geen slogans of trok de aandacht van omstanders. Ik werd echter benaderd door 5 of 6 gewapende politieagenten in zwarte uniformen, die om mij heen cirkelden en me vroegen mijn documenten te overleggen. Nadat ze mijn paspoort hadden ingenomen, zeiden ze dat ik met hen mee moest gaan.
We liepen 100-150 meter, kwamen via een boog een binnenplaats van een huis binnen, waarna ik naar hun bus werd gebracht en tegen de muur werd gezet. Op dat moment begon een niet-ceremoniële zoekprocedure.
Ik vroeg hen naar de reden van mijn detentie en eiste een tolk, omdat ik door mijn kennis van het Engels niet goed kon spreken. Ik werd een tolk geweigerd.
De zoektocht en het verhoor duurden ongeveer 30-40 minuten.
Aangezien ik lichamelijk gehandicapt ben en mobiliteitshulpmiddelen gebruik, was het erg moeilijk voor mij om op één plek te staan. Ik leunde met mijn rug tegen de muur. Ik was moe en wilde op de grond gaan zitten, maar dat lieten ze me ook niet doen. Het was een echte aanfluiting van een man met duidelijke tekenen van handicap.
Een van de politieagenten eiste dat ik mijn T-shirt uitdeed, omdat het een portret van Vladimir Poetin droeg en de inscriptie « Hands off Oezbekistan ». Ik weigerde aan zijn eisen te voldoen.
Na een tijdje arriveerde er een politiebusje met nog drie politieagenten in blauwe uniformen. Zoals ik begreep, waren ze van de politie van Genève.
Er had zich al een menigte van ongeveer 10 politieagenten om me heen gevormd, en iedereen probeerde me iets te vragen. Ik was verbaasd dat er zoveel ophef was over mijn T-shirt.
Het volgende dat gebeurde, was dat er nog meer politieagenten arriveerden die me naar het politiebureau van Genève brachten. Op het station brachten ze me naar een kleine betonnen cel, waar ze me nogmaals fouilleerden en mijn bezittingen wegnamen. Ze namen ook mijn orthopedische schoenen en krukken af.
Na een tijdje kwam er een officier binnen en zei dat ze mijn vingerafdrukken moesten nemen, maar daarvoor moest ik door de gang worden geleid. Ik vertelde de officier dat ik mijn krukken en orthopedische schoenen nodig had omdat ik me niet zonder kon verplaatsen. Ik kreeg alleen mijn krukken en moest blootsvoets en met veel moeite lopen.
Ik werd een paar uur in een cel vastgehouden en daarna vrijgelaten zonder dat mij een detentiedocument werd getoond.
Ik was er kapot van en kon me niet voorstellen dat dit allemaal gebeurde in een van de meest democratische landen ter wereld.
Ik wilde film de passage van de colonne van de presidenten toch op mijn telefoon en na een paar uur ging ik terug naar Jet d’eau de Genève. De plaats was net zo druk als in de ochtend. Er was pers, journalisten met camera’s en microfoons en gewone burgers.
Na ongeveer 15 minuten stopte er een politiebus en stapten ongeveer 6 of 7 mensen uit. Net als ‘s ochtends kwamen zes politieagenten naar me toe, omsingelden me en eisten mijn documenten op. De nachtmerrie herhaalde zich.
Ze namen mijn paspoort af en eisten dat ik met hen opzij stapte. Nadat ik 15-20 meter was weggelopen van waar ik stond, werd ik opnieuw door de politie gefouilleerd.
Mensen in de buurt begonnen de acties van de politie op te merken, sommigen filmden het hele proces op hun telefoon. Op dat moment zag ik twee van mijn collega’s die ik de vorige dag had ontmoet tijdens de protestacties, die ook dit verschrikkelijke tafereel aan het filmen waren. Ze vroegen me wat er aan de hand was, dus ik gaf ze een kort verslag van de situatie.
De politie werd nerveus en agressief. Mijn collega’s werden ook vastgehouden door de federale politie en op dezelfde onpartijdige manier gefouilleerd.
Verrassend genoeg weigerde de politie om de een of andere reden Duits te spreken, en hun persoonlijke politieagentnummers waren verborgen achter witte armbanden.
Het busje van de lokale politie stopte weer en de politie gebruikte bruut geweld om me naar de auto te slepen.
Ik bevond me in het politiebusje, dat me naar hetzelfde politiebureau bracht dat ik al van de ochtend kende
Op het station ging ik weer door hetzelfde vernederende proces. Na daar ongeveer twee uur te hebben doorgebracht, werd ik vrijgelaten; niemand nam de moeite om een lift naar het hotel aan te bieden.
Ik was diep verontwaardigd over de wetteloosheid van de Zwitserse federale politie. In plaats van de democratische grondslagen van de rechtsstaat te verdedigen, bleken ze in dienst te staan van dictator Poetin.
Als iemand mij mijn eigen verhaal over die dag in Genève zou vertellen, zou ik die persoon niet geloven. Maar dit is allemaal gebeurd!
Op 16 juni 2021 werd de Zwitserse democratie door haar eigen politie in het gezicht geslagen. Het is schokkend om er zelfs maar aan te denken!
Een misdaad als deze mag nooit meer gebeuren. De acties van de politieagenten die een dergelijk misdrijf hebben gepleegd, moeten aan juridische toetsing worden onderworpen.
Anders zal deze zaak een precedent scheppen voor verder onmenselijk gedrag van de Zwitserse politieagenten, niet alleen tegen mensen met een handicap, maar ook tegen alle vrije burgers van het land.
Ik eis daarom dat:
1. Dat er een officieel onderzoek wordt geopend tegen de politieagenten, die mijn rechten op flagrante wijze hebben geschonden.
2. Dat mevrouw Karin Keller-Sutter, federaal raadslid, hoofd van het federale ministerie van justitie en politie van Zwitserland, zich publiekelijk bij mij verontschuldigt voor de acties van haar ondergeschikten.
Ik richt me nu tot de vertegenwoordigers van internationale humanitaire en mensenrechten organisaties, internationale mensenrechtenadvocaten en Zwitserse en andere staatsburgers die toevallig getuige waren van het incident. Ik doe een beroep op u om hulp, ik heb uw steun nodig in deze zaak, uw oprechte hulp bij het vestigen van de rechtsstaat.
